Οι γκρίνιες μέσα σε ένα δομημένο κόμμα όπως αυτό της Νέας Δημοκρατίας δεν συγκρίνονται με τους αναστεναγμούς εντός του θορυβώδους και μόνιμα ευρισκόμενου σε αναταραχή ΣΥΡΙΖΑ. Στον τελευταίο, κατά κάποιον τρόπο, έχει διαμορφωθεί ένα «ψημένο» ακροατήριο, συνηθισμένο στις ανατροπές και το οποίο ούτως ή άλλως έχει διαφορετικά ζητούμενα από το καλομαθημένο στην εξουσία κομματικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας. Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της οποίας ακούστηκαν διάφορα ενδιαφέροντα. «Επιστροφή στις ιδεολογικές ρίζες», «μη δεδομένη ψήφο στα νομοσχέδια ή στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας», έγινε πιο στοχευμένη κριτική στο περιβάλλον του Μαξίμου (που σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στέλνει έτοιμα νομοσχέδια στα μάλλον υποβαθμισμένα υπουργεία), ακόμα αναδύθηκε η πατροπαράδοτη αντιδικία των εκλεγμένων βουλευτών με τους επιλεγμένους υπουργούς.
Oλα δηλώνουν ένα δυσανάλογα κλονισμένο εσωτερικό μέτωπο.
Η γενική κρίση που έχει καταλάβει σχεδόν όλους του κομματικούς σχηματισμούς είναι με διαφορετικό τρόπο επώδυνη και επικίνδυνη για τον καθένα. Στον ΣΥΡΙΖΑ π.χ. έχουμε μία ακόμα φάση του εμφυλίου, ο οποίος δεν ολοκληρώθηκε με τη διάσπαση, ούτε με το συνέδριο, ούτε εκτονώθηκε με το οριακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Υπάρχουν οι εσωτερικοί πόλοι που αλλάζουν αναφορές και πρόσωπα.
Πολλοί προσπαθούν να αυτο-οριστούν (η ευγενής διατύπωση του αυτοπλασαριστούν) αλλά δεν σημαίνει ότι αποτελούν και πρόσωπα συγκέντρωσης κρίσιμης κομματικής μάζας.
Το θέμα είναι ότι ακόμα μια φορά η πολιτική ζωτικότητα εξατμίζεται στις προσωπικές τακτικές, τις εκδικητικές ντρίμπλες, τους καριερισμούς και τους θυμούς. Ρηχή και αδιέξοδη κατάσταση.
Ο πρόεδρος διορίζει στελέχη, αυτά που εξωθούνται αντιδρούν, προσπαθούν να κάνουν δικούς τους πόλους ή να συσπειρωθούν γύρω από τον Τσίπρα. Μια εξοργιστική σπατάλη πολιτικής παραγωγικότητας. Το ΠΑΣΟΚ έκανε βουτιά σε μια πισίνα δυσανάλογης κρίσης, επίσης με πόλους και δωμάτια. Μια λογική υποψία είναι ότι ο κύριος Μητσοτάκης μπορεί να αιφνιδιάσει με εκλογές τώρα που οι αντίπαλοι βρίσκονται σε κρίση αλλά κυρίως για να συσπειρώσει το κόμμα του και να κάμψει τις αντιστάσεις και τις φωνές. Για την επόμενη όμως κυβέρνηση, στην οποία προφανώς δεν θα έχει αυτοδυναμία, θα χρειαστεί συμμάχους.
Ποιοι μπορεί να είναι; Ο κύριος Βελόπουλος για πολλούς λόγους δεν αποτελεί το brand που θα επέλεγε ο κύριος Μητσοτάκης, ιδίως με το προφίλ που προσπαθεί να διαμορφώσει στην Ευρώπη.
Η κυρία Λατινοπούλου δεν είναι ακόμα ευδιάκριτο μέγεθος ούτε καταξιωμένο σχήμα, αν και η λογική των πραγμάτων λέει ότι θα αυξήσει τα δημοσκοπικά ποσοστά της. Σημείωση: διαφορετική είναι η Γαλλία και οι μετωπικές συνενώσεις, που πατούν σε άλλη παράδοση και αναπτύσσονται σε ένα υπερκείμενο προεδρικό σύστημα.
Στο δε ΠΑΣΟΚ, στο οποίο η κρίση μόλις έχει εκδηλωθεί (και μέχρι να ισορροπήσουν τα πράγματα θα πάρει χρόνο ), η ιδεολογική ανθρωπογεωγραφία των διεκδικητών μάλλον δεν ευνοεί τη «δεξιά στροφή». Υπάρχει παράλληλα και ο σκοτεινός συνειρμός του 4,7%, μετά την περίοδο της συνεργασίας με τη ΝΔ. Αρα δύσκολα θα μετασχηματιστεί στον βολικό, μικρό συνεταίρο.
Το να μπει ο κύριος Μητσοτάκης στη διακινδύνευση μιας ομηρείας, για να ταπώσει τους εσωκομματικούς και να εκμεταλλευτεί την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ και την εντυπωσιακή κρίση του ΠΑΣΟΚ, είναι ρίσκο.
.
Η επιλογή την περίοδο του κορωνοϊού που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τη μετάφραση που θα είχε η καραντίνα στο εκλογικό σώμα, έδειξε ότι ο Μητσοτάκης ρίσκαρε, επέλεξε την εξάντληση της τετραετίας και κέρδισε.
Η επιλογή «κάνω εκλογές και μπαίνω σε ομηρεία» με έναν άγνωστο συνομιλητή ή «το χειρίζομαι» με αυτή την κοινοβουλευτική ύλη, εκτός από διλημματική είναι και πολύ ενδιαφέρουσα.
Εκείνο που ίσως διαφεύγει από τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου είναι ότι οι πρωτοβουλίες πάλι αναλαμβάνονται από τους αντιπάλους.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ