«Πες μου, μούσα, για εκείνον τον ευρηματικό ήρωα που ταξίδεψε πολύ μακριά». Με αυτούς τους στίχους από το ποιητικό έπος του Ομήρου ξεκινούσε η FIFA το αφιέρωμά της στον Οτο Ρεχάγκελ πριν από μερικές μέρες. Παρουσιάζοντάς τον ως τον Οδυσσέα. «Ο Οτο Ρεχάγκελ, όπως και ο Οδυσσέας, ήταν ο ευρηματικός ήρωας που ταξίδεψε μακριά». Μακριά, πολύ μακριά. Εκεί που δεν έφτανε ο νους, εκεί που το αδύνατον δεν έμοιαζε ποτέ ότι μπορεί να γίνει δυνατό. Εκεί που σταμάτησε η λογική. Στις 4 Ιουλίου 2004. Στο Ντα Λουζ της Λισαβόνας. «Ακούστε το Ελληνες. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης».
Οσο κι αν τσιμπιόμασταν για να δούμε αν είναι όνειρο ή πραγματικότητα, όσο κι αν δεν μπορούσαμε να συνηδειτοποιήσουμε τι ακριβώς μάς συμβαίνει, ήταν αλήθεια. Η 4η Ιουλίου του 2004 θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό του κάθε Ελληνα. Και εκείνοι που μας έκαναν να κατακλύσουμε όλους τους δρόμους θα είναι για πάντα οι ποδοσφαιρικοί μας ήρωες. Ο Ζαγοράκης, ο Χαριστέας, ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας, ο Μπασινάς, ο Γιαννακόπουλος, ο Κατσουράνης, ο Φύσσας, ο Καραγκούνης, ο Καψής, ο Βρύζας, ο Ντέμης, ο Γιούρκας και όλοι οι υπόλοιποι. Μα πάνω απ’ όλα ο στρατηγός, ο… Οδυσσέας όπως τον αποκάλεσε η FIFA. Ο Οτο Ρεχάγκελ.
Ενας άνθρωπος ήρθε για να αναγεννήσει μια ομάδα η οποία έμοιαζε ανίκανη να βρεθεί έστω σε μια μεγάλη διοργάνωση. Που ήρθε χωρίς να τον γνωρίζουμε καλά, έμεινε εννιά χρόνια και έγινε πιο… Ελληνας από πολλούς.
Ο «βασιλιάς Οτο» όπως τον αποκαλούσαν μετά την κατάκτηση του EURO, ταίριαξε και έγινε… Ελληνας στη συμπεριφορά, τον καιρό που ήταν στα μέρη μας. Αλλά η γερμανική φιλοσοφία, η αυστηρότητα και η πειθαρχία δεν έφυγαν ποτέ. Ο,τι έβλεπε και δεν του άρεσε, απαιτούσε να αλλάξει. Ο,τι θεωρούσε πως θα κάνει κακό στην ομάδα του το… έκοβε αμέσως. Οπως τον κόσμο στα αεροπλάνα των ταξιδιών της Εθνικής. Πριν από τον Ρεχάγκελ έμοιαζε με… παιδική χαρά η πτήση.
Συγγενείς, παρατρεχάμενοι της ΕΠΟ, φίλαθλοι ταξίδευαν μαζί με την αποστολή και υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές δεν έκρυβαν τον εκνευρισμό τους και την ενόχλησή τους. Με τον Ρεχάγκελ τελείωσαν όλα αυτά σε ένα βράδυ. Στην πρώτη πτήση. Η Εθνική έπρεπε να συγκεντρωθεί παντού και όχι μόνο στο γήπεδο. Στη βόλτα, στο ξενοδοχείο, στο αεροπλάνο, στο περπάτημα, στο τραπέζι.
Συνολικά 106 παιχνίδια στον πάγκο της Ελλάδας, με το 50% να είναι νίκες (53). Και με ένα ρεκόρ που κρατάει ακόμα και σήμερα. Από τους 16 προπονητές που έχουν κατακτήσει EURO, ο Ρεχάγκελ είναι ο μοναδικός που το έχει κάνει με μια ξένη ομάδα. «Μπορείς να διαφωνήσεις με το στιβαρό και αμυντικό του στυλ, αλλά όχι με το μεγαλείο του θριάμβου του», είχε γράψει κάποτε η ισπανική «El Pais» για εκείνον.
Πόσοι αλήθεια ενδιαφερθήκαμε ποτέ για το αν ήταν θελκτικός ή όχι ο τρόπος που έφτασε στον θρίαμβο η Εθνική του Ρεχάγκελ; Κανένας. Μας αρκούσε αυτό που ζήσαμε. Ομως για τον ίδιο τον Οτο και για όσους γνώριζαν καλά τη δουλειά του, η τακτική ήταν το κομμάτι που έφερε την επιτυχία. Μια αμυντική τακτική που βραχυκύκλωνε κάθε αντίπαλο.
Το μυστικό του Οτο ήταν να μη μένουν κενά από το κέντρο και προς τη μεγάλη περιοχή της Εθνικής. Το ζητούμενο ήταν οι αλληλοκαλύψεις. Ο Ρεχάγκελ είχε χωρίσει σε ζώνες το μισό του γηπέδου, όπου έκανε άμυνα η Εθνική. Και πάνω εκεί χώριζε τομέα ευθύνης σε κάθε παίκτη. Σε αυτό το μισό δημιουργούσε τετράγωνα και επί της ουσίας είχε στο μυαλό του να «μικρύνει» το γήπεδο. «Οσο λιγότερο χώρο έχουν οι αντίπαλοι, τόσο λιγότερα πράγματα μπορούν να κάνουν με την μπάλα».
Σε αυτά τα τετράγωνα μπορεί να βρίσκονταν τρεις και τέσσερις ποδοσφαιριστές του για να ορμήξουν στην μπάλα. Ανάλογα με τις ικανότητες που είχε ο κάθε παίκτης, ήταν και οι οδηγίες που έπαιρνε. Δεν τον ενδιέφερε ποιος ήταν ο αντίπαλος, τον ενδιέφερε πώς η δική του ομάδα δεν θα είχε… τρύπες στην άμυνα.
Σε αυτά τα τετράγωνα «λύγισαν» οι καλύτεροι παίκτες της εποχής. Μετρήστε: Κριστιάνο Ρονάντο, Ντέκο, Λουίς Φίγκο, Ρουί Κόστα, Φερνάντο Τόρες, Ραούλ, Ζιντάν, Ανρί, Νέντβεντ. Ολους αυτούς, μεταξύ πολλών άλλων, αντιμετώπισε η Εθνική στο παραμυθένιο της καλοκαίρι. Ολοι, ο ένας μετά τον άλλον, έπεφταν νοκάουτ από τον Οτο και τα παιδιά του.
«Παιδιά ακούστε με. Ολοι αυτοί δεν μας ξέρουν και το κυριότερο είναι ότι δεν μας υπολογίζουν. Δεν μας μελετούν, μας υποτιμούν. Μέχρι να μάθουν τον τρόπο που αγωνιζόμαστε, το τουρνουά θα έχει τελειώσει», είπε στα αποδυτήρια της ομάδας του λίγες μέρες πριν από την έναρξη του EURO 2004. Ετσι τους αποκαλούσε. «Παιδιά μου».
Ηταν και είναι μέχρι σήμερα τα παιδιά του. «Είμαι πολύ χαρούμενος που τα παιδιά μου, είκοσι χρόνια μετά, θα έρθουν στα μέρη μου για να παίξουν με τους Legends της UEFA», είπε πριν από λίγες μέρες στη συνέντευξη Τύπου για το επετειακό φιλικό που θα δώσει η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004.
Είκοσι χρόνια μετά η ανάμνηση εκείνη δεν φεύγει. Δεν ξεθωριάζει. Εκείνο το σπριντ του Οτο Ρεχάγκελ όταν ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα στον τελικό με την Πορτογαλία. Εκείνο το χαμόγελο. Εκείνη η λύτρωση. Εκείνα τα δάκρυα στα μάτια που έρχονται ξανά και ξανά όταν βλέπουμε τις εικόνες του 2004. Οτο Ρεχάγκελ θα είσαι για πάντα ένας από εμάς…