Μου έκανε εντύπωση. Παρουσιάζοντας τις προγραμματικές θέσεις του για τις φυσικές καταστροφές, ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε μία μόνο αναφορά σε θέματα διεθνούς πολιτικής. «Αντί να στέλνουμε άρματα μάχης στην Ουκρανία, εμείς θα χρησιμοποιήσουμε και τα παροπλισμένα και παλαιότερα οχήματα των Ενόπλων Δυνάμεων, τα οποία είναι αξιόμαχα για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Επανέφερε, δηλαδή, τη γνωστή σχετικοποίηση με την οποία το κόμμα του αντιμετωπίζει την εισβολή της Ρωσίας απέναντι σε ένα ανεξάρτητο κράτος και το δικαίωμά του στην εδαφική κυριαρχία και στην αυτοδιάθεση. Ανάλογες θέσεις έχουν εκφραστεί στο παρελθόν ενώ οι τοποθετήσεις των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στα σχετικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου έχουν συζητηθεί εντόνως: δειλά αλλά ρητά, ο ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται, έστω μένοντας στην ουρά, με τα κόμματα που ομνύουν στον φιλοπουτινισμό (πιο ξεκάθαροι πουτινίστας, το ΚΚΕ και οι ακροδεξιοί).
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ξεκάθαρα υπέρ των επιλογών του δυτικού κόσμου να στηρίξει, έστω δειλά, την Ουκρανία, για λόγους αρχής αλλά και για στρατηγικούς λόγους (επειδή έχει σημασία να μην επιδοκιμαστεί το σχέδιο μια δύναμης αναθεωρητισμού όπως η σημερινή Ρωσία), είναι μόνο η κυβέρνηση – ούτε καν δηλαδή ολόκληρη η ΝΔ. Οι υπόλοιποι, χρησιμοποιώντας τους τρόπους του λεγόμενου ειρηνιστικού κινήματος του Ψυχρού Πολέμου (που υπηρετούσε τη στρατηγική της ΕΣΣΔ), είναι είτε ξεκάθαρα με τον Πούτιν είτε, ευσχήμως, «με τον άνθρωπο».
Την ίδια στιγμή, όμως, η Ουκρανία καταφέρνει όχι μόνο να αντιστέκεται σθεναρά σε στρατιωτικό επίπεδο στην επίθεση της μεγάλης δύναμης, αλλά από τις 6 Αυγούστου 2024 ήδη σημείωσε μια πολλαπλής σημασίας νίκη. Επειδή πέτυχε η επίθεση αντιπερισπασμού στην περιοχή του Κουρσκ και η κατάληψη σημαντικού μέρους ρωσικών εδαφών, μαζί και της πόλης Σούντζα, κέντρου της διοικητικής περιφέρειας, περιοχής ανεφοδιασμού των ρωσικών στρατευμάτων, που επίσης φιλοξενεί έναν μετρητικό σταθμό της Gazprom, μέσω του οποίου διακινείται όλη η εναπομείνασα χερσαία μεταφορά φυσικού αερίου της Ρωσίας προς την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η ουκρανική εισβολή στη Ρωσία άλλαξε ριζικά το πολεμικό μέτωπο, πρώτη φορά από το φθινόπωρο του 2022 και τη ρωσική εισβολή. Οπως παρατηρούν αναλυτές, με την ουκρανική εισβολή στο Κουρσκ, ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας μετατράπηκε από αντιπαράθεση που διεξαγόταν αποκλειστικά σε ουκρανικό έδαφος σε αντιπαράθεση που διεξάγεται σε νόμιμα κρατικά εδάφη και των δύο χωρών.
Αυτό έχει δύο σοβαρές επιπτώσεις για τον Πούτιν. Αφενός, θα χρειαστεί να αναδιατάξει τις δυνάμεις του, να δεσμεύσει στρατεύματα για τη φύλαξη και την πιθανή ανακατάληψη ρωσικών εδαφών, τα οποία θα δρούσαν σε ουκρανικά εδάφη. Αφετέρου, έχει προσωπικές σκοτούρες: η ρωσική κοινή γνώμη, όσο χειραγωγημένη κι αν είναι, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το στρατηγικό σχέδιό του έχει μεγάλο κόστος σε χρήμα και αίμα, ενώ και το κύρος του ιδίου κατακρημνίζεται, ιδίως στις ρωσικές οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Ο Ζελένσκι, με τη στρατηγική κίνησή του, στέλνει ένα μήνυμα και στη Δύση, σε δυνάμεις που προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να δείξουν ότι εμπλέκονται μεν, αλλά λίγο. Τους λέει ότι η Ρωσία είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Οτι η εισβολή στην Ουκρανία προσομοιάζει με την επέμβαση της Σοβιετικής Ενωσης στο Αφγανιστάν (1979-1989), που συνέβαλε στην κατάρρευση της οικονομίας της και, τελικά, στην κατάρρευση του κομμουνισμού. Το μήνυμα προς τις δυτικές δυνάμεις είναι σαφές – και, αν και δεν απευθύνεται στους έλληνες πουτινίστας, αφορά και αυτούς.