Τα συνθήματα που κουράζουν εδώ και χρόνια, ανιαρά επαναλαμβανόμενα, είναι – ανάμεσα και σε άλλα – τα:
Πρώτα ο πολίτης… Μαζί… Από το Εγώ στο ΕΜΕΙΣ
Αναρωτιέμαι αν οι πολιτικοί που εξακολουθούν να τα εκστομίζουν έχουν συναίσθηση ότι, αφού όσοι πριν από αυτούς τα έταζαν τα έχουν παραβιάσει, έχουν και οι ίδιοι καταστεί αναξιόπιστοι.
Η εξουσία στην Ελλάδα σε όλες τις εκφάνσεις της είναι μονοπρόσωπη, συνήθως φέρει και ονοματεπώνυμο, και στην καλύτερη περίπτωση διανέμεται στη στενή παρέα. Οι υπόλοιποι, δηλαδή ο ΛΑΟΣ, οι ΠΟΛΙΤΕΣ, το μόνο που μπορεί να κάνουν είναι ή να βλέπουν με απορία τη διάψευση των προσδοκιών τους ή να επαιτούν κάποιο ξεροκόμματο μικροδιαφθοράς.
Το παραμύθι του «εξισωτικού φιλελευθερισμού», όπου το ταλέντο δημιουργεί δρόμους κοινωνικής ανόδου, ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής, θρησκείας, έφτασε στα όριά του. Το greek dream των ανοικτών θυρών της εξουσίας για κάθε πολίτη μοιάζει με κακογραμμένο σενάριο νέας ψευδαίσθησης.
Στο μετανεωτερικό μάλιστα τοπίο έχει επιπλέον ταυτιστεί η επιτυχία των ελίτ με την αξιοσύνη τους. Οι εκλεγόμενοι θεωρούνται ως οι εκλεκτοί που έχουν τη Θεία Χάρη, αφού
η καλή τύχη σημαίνει εξαρχής smart/προικισμένους ανθρώπους. Ο Θεός δεν είναι άδικος, άρα οι κακότυχοι/αποτυχημένοι είναι οι μόνοι «ανάξιοι της μοίρας τους», οπότε το σύστημα ουδεμίαν ευθύνη φέρει.
Συνεπώς δεν αρκεί η πολιτικο-μιντιακή «κατασκευή» ενός Αρχηγού. Πρέπει να συνοδεύεται και από μια χροιά ηθικής καταξίωσης. Γι’ αυτό τον εμφανίζουν «ως Σωτήρα», ο οποίος θα απαλλάξει τον χώρο από τα λάθη του παρελθόντος και θα φέρει την Κάθαρση στο αμαρτωλό ποίμνιό του.
Πολύ φοβάμαι πως ορισμένοι νεόκοποι πολιτευτές έχουν την αίσθηση ότι τους περιμένει το πεπρωμένο [amor fati] ή ότι είναι multitasking persons, δηλαδή ότι ξέρουν να κάνουν όλες τις δουλειές, λησμονώντας πως η πολιτική σκέψη και η θεσμική πράξη κρίνονται από το βάθος τους και όχι από το πλάτος τους.
Αρκετοί εγκλωβισμένοι στις φιλοδοξίες τους και όμηροι του περιβάλλοντός τους έχουν σχεδόν πιστέψει ότι ο λαός ή οι ομοϊδεάτες τούς χρωστάνε τη νίκη και την εξουσία, βάζοντας τον βολονταρισμό τους [ίσως και τον «βοναπαρτισμό τους»] πάνω από την πολιτική λογική και μέσα στην παρασκηνιακή ίντριγκα.
Ουδείς ασχολείται με την ηγεμονία των ιδεών και την ηθική των μέσων/σκοπών, καθώς η όλη διαδικασία θυμίζει «κυνήγι θησαυρού».
Ολα τα παραπάνω ενισχύουν την άποψή μου ότι το σύνθημα ΕΜΕΙΣ συνιστά μία εκ προθέσεως εξαπάτηση των πολιτών, διότι ουδέποτε οι εξουσιαστές μοιράσανε την εξουσία τους [ιδίως αν τη «χρωστάνε» και σε άλλους άνωθεν], αλλά και σπανιότατα οι πολίτες αναγνωρίζουν το λάθος τους, αν δεν εξαπατηθούν τουλάχιστον δύο με τρεις φορές [συχνά από τους ίδιους ανθρώπους].
ΥΓ.: Είναι προφανές ότι η οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις στη διαδικασία εκλογής Αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι εντελώς συμπτωματική.
Σε κάθε περίπτωση αυτοί οι νεοεκσυγχρονιστές του Σοσιαλισμού[;] που πηγαίνουν στην εκκλησία για να τους ψηφίσουν οι «πιστοί», που παρακολουθούν στην Επίδαυρο τις «Ικέτιδες» για να τους ψηφίσουν οι φεμινίστριες, που τρέχουν στα γήπεδα για να τους ψηφίσουν οι φίλαθλοι, που προσποιούνται «τα παιδιά του Αντρέα» για να τους ψηφίσουν οι παλαιοπασόκοι, που θέλουν να δημιουργήσουν μια Κεντροαριστερά-κουρελού, με τη συνένωση ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ+ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ[;], μήπως έχουν μπερδέψει το προφίλ ενός δημοκράτη/προοδευτικού ηγέτη με την καρικατούρα κάποιου λαϊκιστή του «τα πάντα όλα»;
Ο Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός