Ο αναγνώστης μας Β.Κ. έθεσε ένα ερώτημα που απαιτεί περισσότερη ανάλυση από όση μας επιτρέπει ο χώρος της στήλης. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε: «Γιατί δεν έχουν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες την ίδια κάλυψη στις σελίδες της εφημερίδας σας με αυτή που είχαν οι Ολυμπιακοί;».
Χωρίς να θέλουμε σε καμία περίπτωση να βγάλουμε το δικό μας μέσο έξω από τη συζήτηση, είναι γεγονός ότι οι Παραολυμπιακοί δεν αποτελούν ίσου μεγέθους μιντιακό γεγονός με τους Ολυμπιακούς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς. Και αυτό αποδεικνύεται και από τα οικονομικά στοιχεία που αφορούν τους χορηγούς, τη διαφήμιση, τα μπάτζετ που διαθέτουν οι μεγάλες εταιρείες για να προβάλουν και να προβληθούν.
Αυτό, φυσικά, απλώς υπογραμμίζει το ερώτημα. Η κυνική αντίληψη λέει ότι το προϊόν δεν είναι τόσο «ελκυστικό» όσο οι Ολυμπιακοί. Οτι ο μέσος άνθρωπος, όταν κάθεται το καλοκαίρι στον καναπέ ή την ξαπλώστρα του, προτιμά να χαζεύει υπερανθρώπους χωρίς αναπηρίες, χωρίς συγκλονιστικές ιστορίες, τραυματισμούς και αρρώστιες, θέλει να βλέπει πράγματα απροβλημάτιστα, λαμπερά και χωρίς κοινωνική ατζέντα. Διότι οι Παραολυμπιακοί δεν είναι μια συμβατική αθλητική διοργάνωση, που βασίζεται στον ανταγωνισμό της φυσικής υπεροχής και του ταλέντου. Είναι, πάνω από οτιδήποτε άλλο, μια διοργάνωση ορατότητας των ανθρώπων με αναπηρία, οι οποίοι καλούνται να είναι υπεράνθρωποι, όχι μόνο όταν σηκώνουν βάρη ή πηδάνε ψηλά, αλλά και στις πιο – φαινομενικά – απλές στιγμές της καθημερινότητάς τους.
Κι επειδή οι άνθρωποι είμαστε ζώα εγωιστικά, αυτή είναι η λεπτομέρεια που μας κάνει να νιώθουμε λίγο πιο άβολα με το προνόμιο της αρτιμέλειάς μας. Λίγο πιο μικροί που δεν προσέξαμε αν το κτίριο όπου μπήκαμε ήταν προσβάσιμο. Που δεν μας ενόχλησε ο σπασμένος «οδηγός» τυφλών στο πεζοδρόμιο. Που δεν δώσαμε σημασία σε μια διαμαρτυρία ή ένα αίτημα συνανθρώπων μας. Που δεν γίναμε εμείς λίγο καλύτεροι.