Ολο αυτό το διάστημα με τη δομική και υπαρξιακή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ – και με όλες τις αστείες αποχρώσεις του φαινομένου – δεν έχει επισημανθεί επαρκώς και μια σειρά κινδύνων λόγω ακριβώς αυτής της κρίσης. Η πλημμελής άσκηση των θεσμικών καθηκόντων της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσθέτει ένα βασικό πρόβλημα: τον μη-έλεγχο των πεπραγμένων της διακυβέρνησης. Η απουσία, από την άλλη, εναλλακτικού κυβερνητικού πόλου, και μοντέλου εξουσίας, συμβάλλει στην περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού σκηνικού. Οι εκδοχές πάνω στη διακυβέρνηση της χώρας εντός δημοκρατικού πλαισίου πρέπει και αποχρώσεις να έχουν και να τέμνονται με μια καλώς νοούμενη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση. Ο ιδιότυπος μονοκομματισμός εξάλλου επωάζει συχνά και συνθήκες αλαζονείας αλλά και στασιμότητας στις θεσμικές ολοκληρώσεις. Παράλληλα όταν δεν υφίσταται σοβαρός εναλλακτικός κυβερνητικός πόλος, οι πολίτες λόγω δυσαρέσκειας δεν έχουν επιλογή και ορισμένοι εξ αυτών καταλήγουν σε λαϊκίστικες ή αντιπολιτικές λύσεις.
Η ύπαρξη δύο ή τριών εναλλασσόμενων κυβερνητικών σχηματισμών έχει μια σημασία και για την πλήρη λειτουργία της Δημοκρατίας και για τα θεσμικά αντίβαρα εντός της. Οι προτάσεις πάνω σε πεδία προς επίλυση πρέπει να έχουν φορείς τα δημοκρατικά κόμματα ενώ ιστορικά ήταν αρκετές οι φορές που ο ρόλος της αντιπολίτευσης ήταν γόνιμος σε κρίσεις της χώρας. Η ανασύσταση του χώρου και η επανασυγκρότηση του δικομματισμού είναι αναγκαίες για την ίδια την τροχιά της χώρας και των μεγάλων σημερινών προκλήσεων.