Ωστόσο, οι διαφορές στο στυλ δεν υποδηλώνουν πάντα κι ανομοιότητες στην ουσία. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα: αναζητούν ένα πρόσωπο ικανό να γοητεύσει σημαντική μερίδα ψηφοφόρων, καθώς και τις πολιτικές οι οποίες θα πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πως καταθέτουν στον δημόσιο διάλογο ένα εφαρμόσιμο σχέδιο για την επίλυση των μικρών και μεγάλων προβλημάτων της καθημερινότητάς τους. Η διαπίστωση των κυβερνητικών ανεπαρκειών ή οι αντιδεξιές κορόνες δεν φτάνουν πια για να κερδίσει κανείς τον τίτλο εκείνου που έρχεται. Τα ποσοστά των δύο κομμάτων σε κάθε κάλπη που στήθηκε από το 2019 μέχρι σήμερα το έχουν επιβεβαιώσει. Η αντιπολίτευση έχει ανάγκη από φρέσκες ιδέες. Αυτές δεν γεννιούνται χωρίς δουλειά, όμως. Οσο τα στελέχη της δεν εργάζονται για να τις βρουν αλλά ψάχνουν μόνο τις λέξεις που ίσως ακούγονται ευχάριστα στ’ αφτιά των στενών κομματικών τους ακροατηρίων, δεύτερο και τρίτο κόμμα θα παραμένουν εγκλωβισμένα στην κοινοτοπία που έχει προκαλέσει τη σημερινή τους κατάσταση. Γιατί τα ρητορικά σχήματα, όπως και η επικοινωνία, δεν υποκαθιστούν την παραγωγή πολιτικής. Μπορούν να την αναδείξουν. Ή να κρύψουν για λίγο πως έχει σταματήσει. Δεν μπορούν να ξεγελάσουν το εκλογικό σώμα όταν αρχίσει να απαιτεί προτάσεις.