Θα σημάνει αυτόματα η κρίση δίχως τέλος στον ΣΥΡΙΖΑ, την ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ; Και ο νέος – νέα πρόεδρος του Κινήματος θα πάρει μέσα σε μια τριετία το κόμμα και από το 13% θα το πάει στο 33%; Η κατάρρευση του ενός πόλου, οδηγεί την ενιαία βάση των πολιτών στον έτερο; Μάλλον δεν είναι τόσο απλό και παρά μια σειρά δεδομένων που κάνουν τη Χαριλάου Τρικούπη αισιόδοξη. Πάμε στα θετικά και μετά στην όχι τόσο ευχάριστη μάλλον ολοκλήρωση του σημερινού μας συλλογισμού. Το ΠΑΣΟΚ το πάει καλά. Η κούρσα για νέο αρχηγό δεν έχει παρατράγουδα. Στο ΣΕΦ και στην ανοιχτή Κεντρική Πολιτική Επιτροπή της Κυριακής ακούστηκαν θέσεις. Και παρά τις έμμεσες ή πιο άμεσες βολές εκατέρωθεν, όλο το πράσινο σύστημα έχει κρατηθεί σε έναν βαθμό θεσμικό και με τόνους που δεν θυμίζουν προσωπικές πολεμικές (ως τώρα τουλάχιστον γιατί για τον δεύτερο γύρο, αν πάνε, δεν ξέρω). Εχει εμπειρία και θεσμική μνήμη σε τέτοιες διαδικασίες. Το δεύτερον είναι πως επί ημερών Φώφης Γεννηματά και Νίκου Ανδρουλάκη διασώθηκε ο πυρήνας μιας βάσης που αν δεν υπήρχε σήμερα δεν θα μιλάγαμε για τον πολιτικό χώρο αυτό.
Η κουλτούρα του διμέτωπου σε ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε όρους «κομματικότητας» που ήταν αναγκαία σε μια συγκυρία που είτε ο ΣΥΡΙΖΑ επέλαυνε (2012 – 2015), είτε η ΝΔ (από το 2017 και μετά). Παράλληλα, οι του ΠΑΣΟΚ δεν εκχωρήθηκαν στους δύο άλλους πόλους και παρά τις διαρροές. Πάμε στα δύσκολα: το ΠΑΣΟΚ υπήρξε το κόμμα που ανέταξε, διαμόρφωσε και επί ημερών του μεγέθυνε τη λεγόμενη μεσαία τάξη. Εγινε κυβερνώσα δύναμη υπό τον χαρισματικό Ανδρέα αλλά κρατήθηκε κυβερνητικό λόγω ακριβώς αυτής της κοινωνικής πραγματικότητας. Οχι τυχαία, κατέρρευσε όταν δεν μπορούσε πια να εγγυηθεί την υλική κανονικότητα των μεσαίων. Υπερβολικό, μα όταν η περίφημη ρήση «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια!» της ηθοποιού Λυδίας Φωτοπούλου άρχισε να εγγράφεται στο ρετρό, επισημοποιήθηκε και η μικρομεσαία δυναμική πια του κόμματος. Το θέμα για το ΠΑΣΟΚ σήμερα λοιπόν δεν είναι να επαναπατρίσει τη βάση του που πήγε στα άλλα κόμματα αλλά να διαμορφώσει εκείνον τον χώρο και τον τόπο που θα ανανεώσει και θα μεγαλώσει το δικό του ακροατήριο. Εκεί προφανώς θα αθροιστούν και δυνάμεις που θέλουν κυβερνητισμό. Το θέμα δεν είναι επίσης να κάνει μια ήπια ή μια πιο έντονη αντιπολίτευση τώρα. Το ζητούμενο είναι να συγχρονιστεί με την κοινωνική δυναμική και να προσθέσει βαθμούς αξιοπιστίας. ΣΥΡΙΖΑ στο μηδέν, δεν σημαίνει ΠΑΣΟΚ στο 33. Ο νέος πρόεδρος – ή η πρόεδρος –δεν θα έχει πολύ χρόνο.