Ολοι το έχουμε τραγουδήσει στα παιδικά μας χρόνια με σθένος και πάθος. Για εκείνο το μικρό καράβι που έκανε ένα μικρό ταξίδι στη Μεσόγειο και σε πέντε – έξι εβδομάδες σώθηκαν τα τρόφιμα και βάλανε κλήρο για το ποιον θα φάνε. «…Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια που είναι σαν σκυλόψαρα […] Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια που είναι σαν πριγκίπισσες». Αυτό το τελευταίο ήταν το θέμα, να αντιπαρατεθούμε, σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, αγόρια και κορίτσια. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό το τραγουδάκι το μαθαίνουν και σήμερα στα παιδιά – αν και το έχουν τραγουδήσει ακόμη και τα «Ζουζούνια». Αφενός διότι αναφέρεται σε μια ιστορία ανθρωποφαγίας, αφετέρου διότι κάνει ποιοτικό διαχωρισμό φύλων καθώς υπάρχει και η αγορίστικη εκδοχή σύμφωνα με την οποία τα κορίτσια είναι σαν σκουπόξυλα.
Αυτές τις μέρες ωστόσο θα μπορούσε να είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι ήταν για το ΠΑΣΟΚ το «Καλημέρα Ηλιε». Μοιάζει σαν να περιγράφει την περιπέτεια, το «ταξίδι μετ’ επιστροφής» του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και το τι ακολούθησε. Κάπως σαν το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου ναυαγίου. Ηταν ένα μικρό κόμμα δηλαδή, αταξίδευτο στα νερά της κυβερνησιμότητας που βρέθηκε, λόγω συγκυριών, να κερδίζει τις εκλογές. Μην έχοντας όμως πείρα «θαλασσοπόρου» ξέμεινε (αντί σε πέντε – έξι εβδομάδες, σε πέντε – έξι χρόνια) από στελέχη, πρόγραμμα, πολιτικό σχέδιο αλλά και ψηφοφόρους. Και τότε άρχισε ο «κανιβαλισμός».
Τα στελέχη – λέμε τώρα – αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους. Το είπε και κασσελακική βουλευτής. «Από την πρώτη μέρα του έφαγαν τα συκώτια του ανθρώπου». Αυτολεξεί. Τσακώνονται τρολ και γκρούπις στο Διαδίκτυο εκεί που εκτυλίσσεται ο «εμφύλιος της Αριστεράς» – επίσης λέμε τώρα ως προς το «Αριστερά». Καρφώνουν οι μεν τους δε, βγάζουν τις κουκούλες των ψεύτικων προφίλ, χρησιμοποιούν το ίδιο τοξικό λεξιλόγιο: βόθρος (και σκέτος και ως συνθετικό), σαπρόφυτα, πραξικοπηματίες, σκερβελέδες, σκεμπέδες, λειχήνες, σαπάκια και πολλά ουστ. Αυτά έμαθαν οι άνθρωποι αυτά λένε, πού να μαθαίνουν άλλα σε αυτήν την ηλικία; Πώς προπηλάκιζαν τα τελευταία χρόνια τους πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ; Ε, το ίδιο κάνουν τώρα οι γκρούπις του Κασσελάκη στη Γεροβασίλη, τον Ζαχαριάδη, τον Θεοχαρόπουλο. Υποστηρίζοντας έναν «καπετάνιο» που ανέβασε στα ιστία της Αριστεράς και το φλάμπουρο του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Και ύστερα εξαφανίζεται, λανσάροντας το hashtag «#είμαιεδώ» μην αρχίσει, μέσα σ’ όλα, και το κυνήγι του χαμένου θησαυρού.
Εν τω μεταξύ, το τελευταίο διήμερο, η μεγάλη σύγκρουση έγινε ανάμεσα σε δύο κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες. Την Κατερίνα Νοτοπούλου και τη Ραλλία Χρηστίδου. Η πρώτη κατήγγειλε μπούλινγκ από τον έκπτωτο πρόεδρο, η δε άλλη βγήκε στο TikTok και επιτέθηκε στους πρώην συντρόφους, καταπέλτης λέμε. Αργά και συλλαβιστά ξεστόμιζε τα δίκια της, σαν να πυροβολεί με τις λέξεις, για να μοιάζει πιο απειλητική. Σκιάχτηκα.
Εγώ τώρα πια, δύο πράγματα περιμένω. Τι θέση θα πάρει η Ράνια Θρασκιά και πώς, όταν το καράβι θα αρχίσει πια να φουντάρει ολοκληρωτικά και μη αναστρέψιμα, τα «ποντίκια» πού θα τρέξουν να πηδήξουν.
Το ταξίδι της «Μέδουσας»
Το «Ηταν ένα μικρό καράβι» είναι ένα παλιό, ναυτικό, γαλλικό τραγούδι που αναφέρεται σε μια κάθε άλλο παρά παιδική ιστορία. Στο ταξίδι της φρεγάτας «Μέδουσα», το 1816, προς τη Σενεγάλη που προσέκρουσε σε ξέρα και άρχισε να βυθίζεται. Οι 400 επιβάτες του έπρεπε να το εγκαταλείψουν αλλά δεν χωρούσαν όλοι στις σωσίβιες λέμβους. Ετσι, 150 άτομα επιβιβάστηκαν σε μια αυτοσχέδια σχεδία που την έσερναν με σχοινιά οι υπόλοιπες βάρκες. Ετσι όμως ταξίδευαν πολύ αργά και κάποιος από τις βάρκες έκοψε τα σχοινιά για να απαλλαγούν από τη σχεδία. Η οποία, ακυβέρνητη πλέον, άρχισε να πλέει στο πουθενά.
Δεκατρείς μέρες κράτησε αυτό το ταξίδι που έμοιαζε με κόλαση. Από την πρώτη παρουσιάστηκαν φαινόμενα κανιβαλισμού. Την έκτη μέρα πέταξαν στη θάλασσα ασθενείς και τραυματίες για να κάνουν οικονομία στα εφόδια. Μέχρι να γίνει η περισυλλογή της σχεδίας από διερχόμενο πλοίο, είχαν μείνει ζωντανοί δεκαπέντε άνθρωποι από τους οποίους επέζησαν οι δέκα. Οι οποίοι διηγήθηκαν τα περιστατικά κανιβαλισμού και έτσι προέκυψε το «παιδικό» τραγούδι.