Το είπε αρχικά ο Αλισον, το επανέλαβε ο Ρόδρι και χθες ήταν η σειρά του Κουντέ. «Θα έρθει ο καιρός που θα πρέπει να κάνουμε απεργία επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουμε κατανοητοί από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Παίρνουμε όλο και περισσότερα ρίσκα, υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί επειδή υπάρχει όλο και λιγότερη ξεκούραση». Οι παίκτες και μάλιστα οι παίκτες των πολύ μεγάλων ομάδων έχουν αρχίσει πλέον ανοιχτά να παραπονιούνται, έχουν αρχίσει ανοιχτά να κάνουν λόγο για απεργίες στο ποδόσφαιρο. Απεργίες που μπορεί να… τινάξουν ολόκληρες διοργανώσεις στον αέρα. Από εγχώριες, μέχρι διεθνείς. Με τα ματς να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, το οικοδόμημα πλέον μοιάζει με καζάνι που βράζει. Και όταν σβήσουν τα φώτα είναι πιθανό οι διοργανώτριες να δουν το οικοδόμημά τους να γκρεμίζεται. Με την ευθύνη να τις βαραίνει.
Γιατί; Γιατί συνεχώς θέλουν περισσότερα παιχνίδια, τα οποία σαφώς φέρνουν και περισσότερα έσοδα. Από τα εισιτήρια, τους χορηγούς, τα τηλεοπτικά, τις στοιχηματικές εταιρείες. Πουλάνε ακριβά και από τη στιγμή που υπάρχει μια αγορά έτοιμη να αγοράσει, τότε θα συνεχίσουν να το κάνουν. Μόνο τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας μπήκε το Nations League, που αύξησε τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων, το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων έρχεται πλέον με 32 ομάδες και θα θυμίζει… Μουντιάλ, ενώ το νέο φορμάτ των ευρωπαϊκών διοργανώσεων ανέβασε ακόμα περισσότερο τον αριθμό.
Για έναν παίκτη που αγωνίζεται σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα 20 ομάδων (π.χ. Ισπανία, Αγγλία), παίζει στο Champions League και είναι διεθνής με την εθνική του ομάδα, μπορεί να φτάσει να αγωνιστεί έως και σε 70 παιχνίδια, χωρίς να υπολογίζεται μια καλοκαιρινή διοργάνωση. Υπάρχουν παίκτες, όπως ο Χουλιάν Αλβαρες, ο οποίος ολοκλήρωσε την περασμένη σεζόν με 75 παιχνίδια στα πόδια του. FIFA και UEFA, πάντως, παρά τις φωνές που αυξάνονται δεν δείχνουν διατεθειμένες να αλλάξουν κάτι τουλάχιστον άμεσα. Και δεν αποκλείεται να δούμε μια μετωπική ανάμεσα σε παίκτες και διοργανώτριες.