Το ποδόσφαιρο ενίοτε είναι στιγμές. Που ξεχειλίζουν από συναισθήματα γιατί η μπάλα μέσα της δεν κρύβει μόνο αέρα, αλλά χαρά και συγκίνηση, πόνο και δάκρυ, ξέσπασμα και έρωτα. Τα πάντα.
Τη Δευτέρα γνωστοποιήθηκε το φευγιό του Γκάρι Σόου. Τον θυμάστε οι (αρκετά) παλαιότεροι; Μα, αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει έναν ποδοσφαιριστή που ήταν ατόφιο ταλέντο και «σημάδεψε» με την παρουσία του τη δεκαετία του ’80 και δη την Αστον Βίλα; Ξανθομάλλης μικρός, ήταν ταίρι στην επίθεση με τον Πίτερ Γουίθ και αριστερά είχαν τον ταχύτατο Τόνι Μόρλεϊ να
τους… ταΐζει με σέντρες, συχνά πυκνά έτοιμα γκολ. Εκείνη η γενιά των Βίλανς όχι μόνο κατέκτησε τον τίτλο πρωταθλήματος του ’81 στο πάντα δύσκολο αγγλικό πρωτάθλημα, αλλά έναν χρόνο μετά δημιούργησε μια υπέροχη έκπληξη, φτάνοντας στο Ρότερνταμ στον κολοφώνα της δόξας και το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Σόου, παίκτης-σύμβολο της Αστον Βίλα, ο μόνος γεννημένος στο Μπέρμιγχαμ, ο κορυφαίος νέος της εποχής σύμφωνα με τις ψήφους του κοινού, υπήρξε ένας σταρ σε μια ομάδα που έμαθε να προχωρά με υπερβάσεις και να εντυπωσιάζει. Ο θάνατός του άγγιξε όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια. Η Αστον Βίλα δεν αποκλείεται να φτιάξει και άγαλμα έξω από το γήπεδό της. Αλλά το ενδιαφέρον είναι πως τίμησε τον Σόου με την επάνοδό της στην κορυφαία διοργάνωση, με την πρεμιέρα της στο (νέο) Τσάμπιονς Λιγκ. Το 3-0 επί της Γιουνγκ Μπόις εκτός έδρας δεν συνεπάγεται πως οι Χωριάτες νίκησαν μια πανίσχυρη ομάδα. Εδειξαν, όμως, πως είναι εδώ και θα διεκδικήσουν όσα παραπάνω μπορούν, δεν μπορείς να τους υποτιμήσεις και κάθε φορά θεωρούνται ικανοί για την έκπληξη. Το σύνολο που έχει χτίσει ο Ουνάι Εμερι, πείθει για τις ικανότητές του, τις προοπτικές που υπάρχουν και τις λύσεις ειδικά στο μπροστά κομμάτι του παιχνιδιού. Ισως δεν υπάρχει πλέον ένας ποδοσφαιριστής που θα φορέσει την γκρενά φανέλα 165 φορές και θα σημειώσει 59 γκολ, όπως έκανε ο Γκάρι Σόου. Λίγοι, πλέον, μένουν τόσο μεγάλο διάστημα σε ένα κλαμπ. Εχει όμως τοπ ποδοσφαιριστές, το πώς ξεδιπλώνονταν στον χώρο απέναντι στους αντιπάλους έμοιαζε με γέφυρα του χθες με το σήμερα. Γιατί και το ’82 η Αστον Βίλα ήταν γρήγορη στην ανάπτυξή της. Και με έναν παίκτη που «έφυγε» για οδηγό και στις θύμησες πολλών θα μείνει αναπόσπαστο κομμάτι περασμένων δεκαετιών…