Το Ιντερσίτι 55, από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, με τιμή εισιτηρίου περί τα 40 ευρώ, ξεκίνησε το μεσημέρι στις 2. Αλλά περίπου μισή ώρα μετά, στο Πλατύ, κόλλησε. Είχε χαλάσει η μηχανή, τους είπαν, και περίμεναν να έλθει άλλη μηχανή από Θεσσαλονίκη. Αλλά η μηχανή αργούσε και οι επιβάτες σιχτίριζαν που δεν έδωσαν κάτι παραπάνω να πάρουν αεροπλάνο ή, έστω, λεωφορείο. Κάποια στιγμή, 5 παρά δέκα, το τρένο ξεκίνησε ξανά. Επρόκειτο να φτάσει στις 7.30, αναμενόμενη ώρα άφιξης μετά την ταλαιπωρία στο Πλατύ ήταν η 9.30. Ξέρεις τι είναι να περιμένεις να δεις το ντιμπέιτ των πασόκων υποψηφίων και να κολλάς στις γαλαρίες;
Το περιστατικό, που θυμίζει την ωραία εποχή των τρένων στα δικά μου φοιτητικά χρόνια, σαράντα τόσα χρόνια πριν, είναι χθεσινό. Και δεν είναι εξαίρεση. Τα ελληνικά τρένα συνεχίζουν να είναι πηγή ταλαιπωρίας.
Οχι μόνο ουσιαστικά η μοναδική εμπορική γραμμή, Αθήνα – Θεσσαλονίκη, αλλά και ο προαστιακός της Αθήνας, που ακόμα δεν έχει καταφέρει να φτάσει στην Πάτρα. Το έχω ξαναγράψει. Δεν αρκεί να εξαγγέλλεις ανάπτυξη του σιδηροδρόμου με νέες γραμμές αν παράλληλα δεν μπορείς να φτιάξεις αυτές που ήδη υπάρχουν. Οι υποδομές της συγκοινωνίας είναι στοίχημα ουσίας για την κυβέρνηση. Προέχει η αποβαλκανοποίησή τους. Και δεν περισσεύει υπομονή.