Ας ξεκινήσουμε με ένα κλισέ. Σοφότεροι δεν γίναμε. Αλλά περάσαμε ωραία. Νομίζω κανείς δεν βαρέθηκε και σε αυτό βοήθησε ο τρόπος που διεξήχθη το debate. Παρακολουθήσαμε έναν συγκροτημένο και πολιτισμένο διάλογο με επιχειρήματα, αλλά και με φυσιολογικές σπόντες.
Ο καθένας προσπάθησε να αναδείξει τα πλεονεκτήματά του. Η Αννα Διαμαντοπούλου τη διεθνή της εμπειρία και τον νόμο για την παιδεία, ο Παύλος Γερουλάνος τη θετική συνεισφορά στον εσωκομματικό διάλογο και την υπενθύμιση για τον ενωτικό του ρόλο, ο Μιχάλης Κατρίνης την κοινοβουλευτική του εμπειρία και την πατριωτική του θέση, η Νάντια Γιαννακοπούλου την τολμηρή στάση της και την αμεσότητα του λόγου της, ο Νίκος Ανδρουλάκης τη θεσμικότητα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και την ανάδειξη των πεπραγμένων της θητείας του και ο Χάρης Δούκας τη συνθετική του ικανότητα και τη θέληση να θέτει νέα ζητήματα στο τραπέζι.
Ο διάλογος μέσα στο ΠΑΣΟΚ απεδείχθη πως μπορεί να είναι ωφέλιμος για τη χώρα, αλλά και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Κάτι το οποίο φαίνεται πως έλειψε για αυτό τόσον καιρό και αποτελεί έναν ακόμη λόγο που γίνονται εκλογές. Οι υποψήφιοι φάνηκε πως ένιωσαν ότι είχαν επιτέλους την ευκαιρία να μιλήσουν και να βοηθήσουν το κόμμα, κάτι που όπως τόνισαν οι περισσότεροι δεν γινόταν όσο θα ήθελαν εντός οργάνων. Ο/η επόμενος/η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ την επομένη αυτό πρέπει να το κρατήσει και να το αλλάξει για να ωφεληθεί το κόμμα, αλλά και η χώρα εν τέλει. Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν έχασε το κυβερνητικό του γονιδίωμα. Στο ντιμπέιτ οι υποψήφιοι προσπάθησαν να χτυπήσουν την κυβέρνηση, αφήνοντας επιτέλους στην άκρη τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ μιας και το θέμα της αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τελεσίδικα και μένει μόνο να δούμε αν θα γίνει ο μεγάλος πόλος της Κεντροαριστεράς. Κάτι που είναι το κρίσιμο στοίχημα της επόμενης ημέρας.