Ο 95χρονος συμπάροικος Χρήστος Παπαϊωάννου, ζει μόνος του στο Bentleigh και έχει ένα χόμπι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Του αρέσει να συλλέγει κομπολόγια.
Οι τοίχοι του σπιτιού του είναι γεμάτοι από αυτά καθώς, όπως ο ίδιος δηλώνει στον «Νέο Κόσμο», «έχω τόσα κομπολόγια όσα και τα χρόνια μου».
Έτσι, το κάθε ένα από αυτά είναι ένας μικρός θησαυρός, που αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της ζωής του.
Ο Χρήστος Παπαϊωάννου. Φωτογραφία: Αρχείο «Νέου Κόσμου»
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΗΤΑΝ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
«Είχα ένα κομπολόι, ήξερα και τραγούδια», θυμάται ο κύριος Χρήστος, μιλώντας για το πώς ξεκίνησαν όλα.
«Το ‘φτωχό κομπολογάκι μου’ και το ‘θα πουλήσω το ρολόι και θα πάρω κομπολόι’ ήταν τραγούδια που άκουγα όταν ξεκίνησα να μαζεύω κομπολόγια», λέει με ένα χαμόγελο. Αυτά τα απλά τραγούδια του θύμιζαν τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, έτσι όπως τις ζούσε και ο ίδιος.
Ωστόσο, η πραγματική ιστορία των κομπολογιών ξεκίνησε ένα βράδυ, όταν γύριζε σπίτι από τη δουλειά, περνώντας μέσα από τα εργοστάσια. Εκεί βρήκε πεταμένα κουμπιά. «Ήταν έξι κουτιά, αλλά πήρα μόνο το ένα. Έκανα το πρώτο μου κομπολόι. Αν το ήξερα τότε, θα τα έπαιρνα όλα», λέει γελώντας.
Ένα από τα αγαπημένα κομπολόγια του κυρ Χρήστου είναι αυτό με το μεγάλο ξύλινο ψάρι που είναι το σύμβολο του Χριστού, όπως λέει. Φωτογραφία: Supplied
Εκτός από εκείνα που φτιάχνει ο ίδιος, η συλλογή του περιλαμβάνει κομπολόγια και από την Ελλάδα, «από βαφτίσια και οικογενειακές στιγμές». Ένα από τα αγαπημένα του είναι ένα κομπολόι με ένα μεγάλο ξύλινο ψάρι. «Αυτό το φτιάχνουν στο χωριό μου, τη Βυτίνα και είναι το σύμβολο του Ιησού Χριστού. «ΙΧΘΥΣ» σημαίνει Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ» εξηγεί ο κ. Χρήστος, συνδέοντας το κομπολόι με την πίστη του και με την ιδιαίτερη πατρίδα του.
ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ
Πέρα από την αγάπη του για τα κομπολόγια, η ζωή του Χρήστου Παπαϊωάννου ήταν γεμάτη σημαντικές αποφάσεις και αλλαγές. Έφτασε στην Αυστραλία πριν από 67 χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια Ελλάδα που αγαπούσε, αλλά που δεν μπορούσε να του προσφέρει τις ευκαιρίες που έψαχνε.
«Στην Ελλάδα ήμουν γραμμένος στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω λογιστής, αλλά για να σπουδάσω έψαχνα για δουλειά. Βρήκα εφτά δουλειές αλλά ζητούσαν πιστοποιητικό φρονημάτων το οποίο δεν μπορούσα να πάρω πουθενά εγώ γιατί με είχαν για κομμουνιστή. Ήμασταν αριστεροί, κι ο πατέρας μου κι η μάνα μου. Και μετά έφυγα», λέει μελαγχολικά. Έτσι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι προς την ξενιτιά.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Στην Αυστραλία, ο κύριος Χρήστος εργάστηκε σε πολλές δουλειές.
«Ξεκίνησα από τα railways, μετά πήγα στη Ford Motors, έκανα δικό μου ‘fish and chips’ μαγαζί και τέλος δούλεψα στη Nylex για 25 χρόνια», θυμάται.
Ο 95χρονος συλλέκτης κομπολογιών παντρεύτηκε δύο φορές. Η πρώτη του σύζυγος έφυγε από τη ζωή στα 40 της χρόνια, ενώ η δεύτερη καταγόταν από την Αίγυπτο. Έχει δύο κόρες που ζουν στη Μελβούρνη.
«Θα είχα τρεις κόρες αλλά τη μία μου τη σκοτώσανε», λέει και τα μάτια του βουρκώνουν.
ΕΒΑΛΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΗΜΑΔΙ…
Η ζωή του Χρήστου Παπαϊωάννου, σημαδεύτηκε από μια τραγική απώλεια που ποτέ δεν θα ξεπεράσει. Το 1987, στην τραγωδία της οδού Hoddle στη Μελβούρνη, έχασε την 21χρονη κόρη του, Τζωρτζίνα ή Τζίνα, όπως την αποκαλούσε. Ήταν εκείνο το μοιραίο βράδυ της 9ης Αυγούστου όταν ένας νεαρός, πρώην δόκιμος αξιωματικός του Αυστραλιανού Στρατού, ο Julian Knight, άνοιξε πυρ στην περιοχή Clifton Hill, σκοτώνοντας επτά ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 19.
Η Τζίνα, στην προσπάθειά της να βοηθήσει δύο από τα θύματα, δέχτηκε και η ίδια πυροβολισμό. Πέθανε έντεκα ημέρες αργότερα στο νοσοκομείο.
«Ποιος γονιός μπορεί να το ξεχάσει αυτό;» λέει ο κύριος Χρήστος, με τη φωνή του να ραγίζει. Ο πόνος αυτός θα είναι πάντα εκεί, κρυμμένος κι αυτός πίσω από τα κομπολόγια, μια θλιβερή μνήμη που ποτέ δεν θα σβήσει.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ «ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ»
Πιστός αναγνώστης του «Νέου Κόσμου», ο κύριος Χρήστος για πολλά χρόνια πήγαινε μόνος του να αγοράσει την εφημερίδα, αλλά τώρα που δεν μπορεί του τη φέρνουν στο σπίτι.
«Κάποτε έβαζα και ποιήματα», λέει και απαγγέλει ένα σατυρικό τετράστιχο από το τελευταίο που είχε στείλει για δημοσίευση, τονίζοντας πως η σχέση του με την εφημερίδα κρατά δεκαετίες.
Το ταξίδι του Χρήστου Παπαϊωάννου ήταν μακρύ και γεμάτο εμπειρίες, με πολλές στιγμές που θα μπορούσαν να τον λυγίσουν, αλλά ο ανθεκτικός Αρκάς τις αντιμετώπισε με το ίδιο πνεύμα με το οποίο φτιάχνει τα κομπολόγια του: με υπομονή και επιμονή.
Κάθε χάντρα αντιπροσωπεύει μια μάχη, μια αγάπη, ένα δάκρυ. Και ο κύριος Χρήστος, με την ίδια σοφία και καρτερικότητα που τον χαρακτήριζαν πάντα στη ζωή του, συνεχίζει να περνά τις χάντρες μία-μία στα δάχτυλά του, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη όλων όσων έζησε, σαν να ξετυλίγει ξανά το νήμα των εμπειριών του.
Μέρος από τη συλλογή κομπολογιών του 95χρονου συμπάροικο. Φωτογραφία: Supplied
The post «Φτωχό κομπολογάκι μου…» appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.