Την προσοχή σας, γιατί το έμαθα κι εγώ τελευταία στιγμή, οπότε δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και πρέπει να τρέξουμε. Σήμερα στις 6 το απόγευμα, όλοι μας, παρακαλώ πολύ, να είμαστε ευπρεπώς ενδεδυμένοι, κατά προτίμηση με ενδυμασία περιπάτου, γιατί θα μας βραβεύσει ο Χάρης Δούκας για τα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Οχι τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά όλους μαζί συλλογικά ως «ελληνικό λαό».
Πρόκειται για αστείο, βέβαια, με τη διαφορά ότι εκείνοι που οργανώνουν την εκδήλωση δεν το έχουν αντιληφθεί. Πράγματι, ο υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Χάρης Δούκας, με την ιδιότητα του δημάρχου Αθηναίων – την οποία συμβαίνει να έχει, θυμίζω – θα απονείμει το Βραβείο Δημοκρατίας της Πόλεως των Αθηνών στον ελληνικό λαό για τον μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης. Η σεμνή τελετή θα γίνει στη Στοά του Αττάλου. Εμείς που βραβευόμαστε δεν χρειάζεται να προσέλθουμε (άλλωστε, δεν μπαίνεις στον χώρο της εκδήλωσης χωρίς πρόσκληση), αλλά μπορούμε να συμμετέχουμε συμβολικά. Γι’ αυτό προτείνω ενδυμασία περιπάτου, ο καθένας στον χώρο του, να μείνουμε για 15 λεπτά, την ώρα της βράβευσης, με σοβαρό ύφος και συνοφρυωμένοι σαν να ήμασταν εκεί και να ακούγαμε τις ομιλίες. Εννοείται ότι η βράβευση αφορά και όσους γεννήθηκαν μετά τη Μεταπολίτευση – πολύ περισσότερο δε αν αυτοί ψηφίζουν στις εκλογές για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Η μοναδική μου ένσταση στην όλη υπόθεση αφορά το ότι το βραβείο θα παραλάβει, για λογαριασμό του ελληνικού λαού, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Καταλαβαίνω την ανάγκη να υπάρχει ένα φυσικό πρόσωπο να παραλάβει την πλακέτα και το παράσημο, αλλά, με όλον τον σεβασμό για το πρόσωπό της και την εκτίμηση για τον τρόπο με τον οποίο φέρει εις πέρας τα προεδρικά καθήκοντα της, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είναι το κατάλληλο πρόσωπο για τυπικούς λόγους. Η Πρόεδρος είναι η αρχηγός του κράτους, της πολιτείας, εδώ όμως βραβεύεται ο ελληνικός λαός. Μπορεί η πολιτεία και το κράτος να λειτουργούν υπό τον δημοκρατικό έλεγχο του ελληνικού λαού (των ψηφοφόρων δηλαδή), αλλά δεν παύουν να είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Το σωστό θα ήταν να παρίσταται ασφαλώς η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά ο ελληνικός λαός να εκπροσωπείται συμβολικά. Πώς γίνεται αυτό; Δεν είναι δύσκολο. Θα μπορούσαν να επιλεγούν δύο πρόσωπα, άνδρας και γυναίκα, με δημόσια αναγνώριση για την προσφορά και το έργο τους, καθένα των οποίων θα αντιπροσωπεύει τις αρετές που ταυτίζουμε με το είδος μας. Ιδεώδης, λ.χ., θα ήταν η Βάνα Μπάρμπα. Τη φαντάζεστε ντυμένη θεά Αθηνά, με ποδήρη εσθήτα, ασπίδα, δόρυ και περικεφαλαία; Στο πλευρό της, ευσταλής, φουστανελοφόρος και πάντα νευριασμένος, μπορεί να στέκεται ο Απόστολος Γκλέτσος, με στολή αγωνιστή του ’21.
Δεν ξέρω αν παρόμοιες ασκήσεις λαϊκισμού μπορούν να οδηγήσουν τον δήμαρχο Αθηναίων στην πολυπόθητη προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Ισως όμως η βράβευση του ελληνικού λαού από τον κ. Δούκα να είναι μια ευκαιρία για να μαζευτεί λίγο το σκουπιδαριό από την περιοχή γύρω από την εκδήλωση…
Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ
Η υποψηφιότητα Φαραντούρη ήλθε πιο γρήγορα από όσο περίμενα. Φαίνεται, όμως, ότι ο σκοπός του ευρωβουλευτή ήταν να προλάβει την ανακοίνωση του εκπεσόντος Στεφάνου για λόγους εντυπώσεων. Για να μην προστεθεί δηλαδή στο τέλος η δική του υποψηφιότητα ως υποσημείωση, έπρεπε να δείξει αποφασιστικότητα και να προχωρήσει με ταχύτητα Blitzkrieg. Αυτό έκανε λοιπόν, προτού καν συγκεντρώσει τις τριάντα υπογραφές ή, μάλλον, τις 29 υπογραφές, γιατί τη μία τη θεωρώ δεδομένη. Είναι εκείνη του επίσης ευρωβουλευτή Νίκου Παππά, ο οποίος υπέγραψε ήδη την υποψηφιότητα Πολάκη και θα υπογράψει ευχαρίστως και την υποψηφιότητα Κασσελάκη, όπως δήλωσε. Επομένως, δεν βλέπω γιατί να μην υπογράψει και την υποψηφιότητα του κ. Φαραντούρη.
Φυσικά, δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να εκλεγεί ο κ. Φαραντούρης, αλλά αυτό το γνωρίζει. Ο σκοπός του άλλωστε δεν είναι να πετύχει το αδύνατο, αλλά να καταγράψει μια αξιοπρεπή δύναμη που θα τον καταστήσει παράγοντα του χώρου. Και αυτό όμως είναι παρακινδυνευμένο και αβέβαιο, γιατί προϋποθέτει ένα σοβαρό διψήφιο ποσοστό στην κάλπη και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί με 2% ή 3% δεν γίνεσαι παράγοντας, γίνεσαι περίγελος…