Στις 5 Φεβρουαρίου εκτός από τον φίλο μου τον Κώστα γενέθλια έχει και ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτή τη φορά η τούρτα του CR7 θα έχει σαράντα κεράκια. Αλλοι στην ηλικία του θα είχαν αποσυρθεί καιρό τώρα, ο σπουδαίος Πορτογάλος συνεχίζει. Οσους κοιλιακούς όμως κι αν κάνει καθημερινά, όσους μπακαλιάρους κι αν τρώει, όσες ώρες κι αν κοιμάται στη διάρκεια της ημέρας, ο νικητής είναι γνωστός: ο χρόνος. Πρόκειται για μια μονομαχία που μοιάζει χειραγωγημένη υπέρ της φύσης αλλά αφορά μόνο το κύτταρο του αθλητισμού. Γιατί είναι το μόνο που δεν ανέχεται από τον κορυφαίο να γίνει μέτριος.
Ας είσαι ο καλύτερος αθλητής του κόσμου, ο Λιονέλ Μέσι, ο Μάικλ Τζόρνταν, αυτοί που κάποτε σε χειροκροτούσαν μετατρέπονται στους πιο αυστηρούς κριτές σου και σε οδηγούν στην έξοδο. Μέσω αυτής της διαδικασίας ο αθλητισμός κρατά στους κόλπους του πάντοτε τους καλύτερους και διατηρεί υψηλό το επίπεδό του. Δεν συμβαίνει όμως κι αλλού το ίδιο.
Συγκεκριμένες κοινωνικές «φατρίες» σε περασμένες ηλικίες που αρνούνται όμως να παραδώσουν τη σκυτάλη θεωρώντας πως το επίπεδο της απόδοσής τους παραμένει το ίδιο υψηλό όπως στα νιάτα τους ή κατά πολλούς, ακόμα υψηλότερο.
Ποιο μέτρο σύγκρισης θα τους αμφισβητήσει; Δεν τρέχουν σε στίβο, δεν αγωνίζονται σε ποδοσφαιρικά γήπεδα, δεν κολυμπούν σε πισίνες για να δει ο κόσμος μπροστά στα μάτια του τη μειωμένη τους απόδοση. Το ξεγύμνωμα της μακιγιαρισμένης εικόνας τους, των πεπαλαιωμένων απόψεών τους, των γερασμένων ικανοτήτων τους. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα υποκρισίας που όμως έχει την αυθάδεια να κουνά το δάκτυλο στον αθλητισμό, να τον επικρίνει και πολλές φορές να τον αφορίζει στην πρώτη ευκαιρία – ντόπινγκ, στημένα.
Ο αθλητισμός σέβεται τον φίλαθλο και δεν βάζει κοντά παντελονάκια στον Ζιντάν όσο παικταράς κι αν ήταν στα νιάτα του, γιατί ξέρει πως δεν θα είναι αυτός που ήταν πριν από 20 χρόνια ακόμα κι αν πρόκειται να γεμίσει το Σαντιάγο Μπερναμπέου για χάρη του.