Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών ανέδειξε τη συνεχιζόμενη ρευστοποίηση του κομματικού-πολιτικού συστήματος. Αντί τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του προοδευτικού χώρου να λάβουν το μήνυμα της κάλπης, για την ανάγκη συγκρότησης ενός μετωπικού, ανταγωνιστικού σχήματος στη ΝΔ, επέλεξαν την εσωστρέφεια και την ομφαλοσκόπηση, βάζοντας για μια ακόμα φορά «το κάρο μπροστά από το άλογο».
Δυστυχώς αντί για την Πολιτική, τις θέσεις, τα προγράμματα, την ανάγκη να συζητηθεί η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς, την ανάγκη συνολικού επαναπροσδιορισμού στις νέες συνθήκες, κυριαρχούν τα πρόσωπα, οι ρόλοι, οι ηγεμονισμοί και οι προσωπικές φιλοδοξίες.
Το χειρότερο είναι ότι επιτείνεται ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση και διαιωνίζεται έτσι η ηγεμονία της Δεξιάς.
Προφανώς η συγκρότηση κοινωνικού μετώπου θα ξεπηδήσει μέσα από τις αντιδράσεις της κοινωνίας και κυρίως των εργαζομένων που βλέπουν το εισόδημα και τη ζωή τους να λεηλατούνται.
Αυτό φυσικά δεν αναιρεί την ευθύνη των κομμάτων του αριστερού και προοδευτικού χώρου να απεγκλωβίσουν κοινωνικές δυναμικές, που θα ενεργοποιήσουν μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μέσω της τέως ηγεσίας του αυτοαναιρείται. Ενώ η συλλογική συνεδριακή του απόφαση (βλ. 4ο Συνέδριο) κάνει λόγο για μια πλατιά εκλογική προοδευτική συμμαχία, ο Στέφανος Κασσελάκης επανέφερε προ ημερών τα σενάρια για «Κεντροαριστερά της διαπλοκής».
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ βλέποντας να «τσιμπάει» δημοσκοπικά μερικές μονάδες ονειρεύεται κυβερνητικούς θώκους, χωρίς καν να έχει κάνει στοιχειώδη αυτοκριτική για τα αδιέξοδα της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.
Η κοινωνία, από την άλλη, βρίσκεται σε «βέρτιγκο». Απογοήτευση, αποστασιοποίηση από κάθε συλλογική έκφραση και ιδιώτευση είναι αυτό που διαπιστώνει κανείς στις επιμέρους συζητήσεις.
Ομως η ίδια κοινωνία πρέπει να προχωρήσει και να ξεπεράσει τα κόμματα, ή να τα αναγκάσει να δουν κατάματα την αλήθεια:
«Κανένα κόμμα του αριστερού και προοδευτικού χώρου σήμερα δεν μπορεί να ανατρέψει μόνο του την υφιστάμενη κατάσταση». Είναι χρέος των κοινωνικών εκπροσωπήσεων, της κοινωνίας των πολιτών, των κινημάτων, των υφιστάμενων κομμάτων, όσων συμμετέχουν σε ό,τι έχει απομείνει από αυτό που ονομάζεται «μαζικός χώρος» (νεολαία, συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, διανόηση κ.λπ.) να αναλάβουν πρωτοβουλίες ανασύνταξης του προοδευτικού χώρου, πριν η Ακροδεξιά και ο λαϊκισμός γίνουν η μόνη «εναλλακτική».
Στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την επίτευξη μιας προγραμματικής συμφωνίας στη βάση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία (ακρίβεια, κοινωνικό κράτος, θεσμοί-δημοκρατία κ.λπ.) με πρώτο και κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα την ανάγκη να υπάρξει ειρήνη και να αναληφθούν αντιπολεμικές πρωτοβουλίες.
Οι πολιτικές είναι εκείνες που στη συνέχεια μπορούν να προσδιορίσουν τα πρόσωπα και τους ρόλους και όχι το αντίστροφο. Οι συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής ώσμωσης είναι εκείνες που θα καταδείξουν τα περιθώρια όχι μόνο για εκλογική αλλά και για περαιτέρω πολιτική συμπόρευση.
Οσοι το αντιλαμβάνονται θα βαδίσουν σε αυτόν τον δρόμο. Για τους υπόλοιπους, είναι γνωστό ότι η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται τα κενά.
Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι εργατολόγος – μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ