Από πίτα που δεν τρως δεν σε νοιάζει κι αν καεί. Δεν θα αντιδικήσω με τη λαϊκή σοφία, απλώς αναρωτιέμαι προς τι ο ξεσηκωμός εναντίον της ηγεσίας και όλη αυτή η φασαρία στο ΠΑΣΟΚ, αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης τερμάτισε πρώτος και, κατά πάσα πιθανότητα, θα επανεκλεγεί θριαμβευτικά στον β΄ γύρο. Προφανώς, ο κ. Ανδρουλάκης θα εξακολουθεί και την επομένη της επανεκλογής του να μην είναι αρεστός σε όσους τον αμφισβήτησαν, όπως επίσης και σε μια υπολογίσιμη μερίδα των δυνάμει ψηφοφόρων του κόμματος. Ετσι είναι πράγματι· όμως η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του ηττήθηκε καθαρά. Αν μάλιστα επιμερίσουμε τις ευθύνες για την ήττα, ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης να ανήκει στην Αννα Διαμαντοπούλου και τον Παύλο Γερουλάνο. «Οταν οι έξυπνοι δεν συνεννοούνται μεταξύ τους, τότε κερδίζουν οι άλλοι», όπως το έθεσε εύστοχα πολιτικός παράγων σε ιδιωτική συνομιλία του.
Οσο για την ερμηνεία του αποτελέσματος από τον κ. Δούκα, σύμφωνα με την οποία το 70% επιθυμεί αλλαγή ηγεσίας, είναι μια μπαρούφα αξιοθρήνητη όσο και οι επιδόσεις εκείνου που την ξεστόμισε. Μπορεί οι ψηφοφόροι να έκαναν την επιλογή τους με αρνητικά κριτήρια (το μη χείρον βέλτιστον), αλλά αυτό δεν έχει σχέση με τον λόγο για τον οποίο γίνονται οι εκλογές. Παντού και πάντα, οι εκλογές γίνονται για να διαλέξουν οι ψηφοφόροι τον προτιμότερο από τους υποψηφίους, όχι για να αθροίσει η αντιπολίτευση τα ποσοστά της.
Ακούω διαφόρους να λένε ότι από την υπόθεση αυτή κερδισμένο βγαίνει το ΠΑΣΟΚ και αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι το κέρδος, όταν το δίλημμα της επόμενης Κυριακής είναι ανάμεσα στη στασιμότητα, που αντιπροσωπεύει ο κ. Ανδρουλάκης και τη συριζοποίηση, που προτείνει ο κ. Δούκας. Υποθέτω ότι αυτοί που το υποστηρίζουν κάτι θα ξέρουν που μου διαφεύγει. Επίσης, οι εκλογές αυτές επιβεβαίωσαν το χάσμα της απήχησης του ΠΑΣΟΚ ανάμεσα στο κέντρο και την επαρχία. Το ΠΑΣΟΚ, μπορούμε να το λέμε πια αυτό, είναι το κόμμα της ελληνικής επαρχίας. Συνεπώς, για να θυμηθούμε και το γνωστό ανέκδοτο με τον Καραμήτρο, πού πας ρε Γερουλάνε;
Η στασιμότητα στην αντιπολίτευση μπορεί να ευνοεί προσωρινά την κυβέρνηση, πάντως μακροπρόθεσμα τη βλάπτει. Αφενός, απελευθερώνει την εσωκομματική αντιπολίτευση –ποιος θα τους εμποδίσει, αφού η κυβέρνηση δεν απειλείται; Αφετέρου, αφήνεται στη δική της ακινησία και, στο μεταξύ, η σήψη προχωρεί ανεπαισθήτως…
Η ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΑΠΕΤΥΧΕ
Στον ρόλο του Ναπολέοντα, την περασμένη Κυριακή, διέπρεψε ασφαλώς ο Χάρης Δούκας. Ο δήμαρχος Αθηναίων κατάφερε να τερματίσει τέταρτος στην Αθήνα. Μέσα σε εννέα μήνες, δηλαδή, εξανέμισε όλο το πολιτικό κεφάλαιο που είχε κερδίσει από τη νίκη του στις δημοτικές εκλογές: το έπαιξε στο χρηματιστήριο του ΠΑΣΟΚ και το έχασε. Στον β’ γύρο είναι αδύνατο να συγκεντρώσει τους ψηφοφόρους των άλλων υποψηφίων, συνεπώς, «δεν θα επισυμβεί η εμφύτευση του δημάρχου στην κεντρική πολιτική σκηνή», όπως είπε προσφυώς ο φιλοπαίγμων συνομιλητής μου.
Επομένως, τι κάνουμε; Δεν θέλει ρώτημα: εμπρός για τον ΣΥΡΙΖΑ, δήμαρχε! Αν βιαστούμε, προλαβαίνουμε! Γιατί όχι; Και εκεί για πρόεδρο ψάχνουν…
ΚΡΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΣΑ
Για τη Νάντια Γιαννακοπούλου, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Τσάμπα κατέβαζε τον πατσά στη Θεσσαλονίκη και ανέβαζε με περηφάνια τις εικόνες στα σόσιαλ, να τη θαυμάσουμε για τη γενναιότητά της. Η κ. Γιαννακοπούλου έλαβε μόλις 6.890 ψήφους, αριθμό μικρότερο από τις 9.881 ψήφους που είχε λάβει τον Μάιο του 2023, όταν οι εκλογές είχαν γίνει με σταυρό προτίμησης. Είναι χρήσιμη εδώ η σύγκριση με την κ. Αποστολάκη: η γριά αλεπού (με την καλή, την παροιμιώδη έννοια) κατάλαβε νωρίς το λάθος της και το μάζεψε. Σωστά έκρινε ότι μια ντροπή, που θα έχει ξεχαστεί σε μια εβδομάδα, είναι προτιμότερη από έναν διασυρμό που θα μείνει…