Ηγέτες φούσκες

Οταν ο Ούγκο Γιορίς ανακοίνωσε πως αποσύρεται από την Εθνική Γαλλίας ο Ντιντιέ Ντεσάν μπήκε σε ένα μεγάλο δίλημμα. Να δώσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον αρχαιότερο της ομάδας και πιο πιστό στρατιώτη της, Αντουάν Γκριεζμάν ή να επιλέξει τον αγαπημένο των Γάλλων και περισσότερο λαμπερό Κιλιάν Εμπαπέ;

Ολοι γνωρίζουμε ποια ήταν τελικά η απόφασή του. Ο Γκριεζμάν πληγώθηκε αλλά προσπάθησε να κρύψει τα συναισθήματά του. Κανείς τότε δεν μπορούσε να κρίνει αν η απόφαση του Ντεσάν ήταν η σωστή.

Ενάμιση χρόνο αργότερα η απάντηση ήρθε από μόνη της. Ο εκλέκτορας της Εθνικής Γαλλίας έκανε ένα τεράστιο λάθος να παρακάμψει την επετηρίδα.

Τους τελευταίους μήνες ο Εμπαπέ μοιάζει να έχασε εκείνο το χάρισμα της επικοινωνίας που τον ανάδειξε ηγέτη στα αποδυτήρια της γαλλικής ομάδας. Το μυαλό του τρέχει στα εκατομμύρια που διεκδικεί από την Παρί, στο πώς θα μπορέσει να προσαρμοστεί και να επιβληθεί στο νέο του περιβάλλον, στο Σαντιάγο Μπερναμπέου και στο πώς θα αξιοποιήσει τα εκατομμύρια που έχει κερδίσει μέσω του επενδυτικού ομίλου που έχει δημιουργήσει.

Ακολούθησαν πολλές ακόμα σταγόνες που συνέπεσαν με την ξαφνική απόφαση του Γκριεζμάν να αποσυρθεί από τους Μπλε. Ο Εμπαπέ ζήτησε να εξαιρεθεί από το τρέχον διεθνές παράθυρο και λίγες ώρες αργότερα ξεκινούσε βασικός σε ματς της Ρεάλ.

Την ημέρα που η Γαλλία έπαιζε με το Ισραήλ στη Βουδαπέστη εκείνος διασκέδαζε σε νάιτ κλαμπ της Στοκχόλμης υποχρεώνοντας τους θαμώνες – μέσω της ιδιοκτησίας – να μη φέρουν κινητά τηλέφωνα για τους προφανείς λόγους.

Ο Εμπαπέ μοιάζει πια με τον άνθρωπο που ανέβηκε στην κορυφή του ουρανοξύστη και όλα κάτω του φαίνονται μικρά. Εβγαλε στην επιφάνεια όλα τα ελαττώματα που μπορεί να έχει ένας ηγέτης. Αδιαφορεί γι’ αυτούς

που – θεωρητικά – έπρεπε να υπηρετεί, προτάσσει τα προσωπικά του συμφέροντα έναντι της ομάδας, προσπαθεί να ενισχύει την αυτοπροβολή του, διεκδικεί μεγαλύτερο οικονομικό όφελος και το χειρότερο, λιποτακτεί από τη μάχη.

Αυτό που αδυνατεί να καταλάβει ο Εμπαπέ και όλοι οι «Εμπαπέδες» του κόσμου είναι πως ο ηγέτης είναι αυτός που έχει ανάγκη τους άλλους γιατί προστατεύουν τη γυαλιστερή φούσκα του από το να σκάσει.