Νικήσαμε την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ και έτρεξαν όλοι να αγοράσουν εισιτήριο για το επόμενο παιχνίδι με την Ιρλανδία. Οι φίλαθλοι της νίκης, για να λένε «ήμουν κι εγώ εκεί».
Στα πέτρινα χρόνια της εθνικής μας ομάδας, έπειτα από μεγάλες αποτυχίες, οδυνηρούς αποκλεισμούς, ήττες από ομάδες – καφενεία, μπορούσες να μετρήσεις με το μάτι τους φιλάθλους που βρίσκονταν στις εξέδρες. Υπήρχαν αγώνες της Γαλανόλευκης όπου στο αχανές Ολυμπιακό Στάδιο ήταν ατάκτως ερριμμένοι μια χούφτα άνθρωποι που φώναζαν ξεψυχισμένα «Ελλάς». Και σε δύο λεπτά έπεφτε βαθιά σιωπή απ’ όσα έβλεπαν στον αγωνιστικό χώρο.
Στα δύσκολα η εθνική μας ομάδα ήταν πάντοτε μόνη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, της έριχναν το ανάθεμα όσοι αντιλαμβάνονται το άθλημα ως πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ακόμα και όταν προκρίθηκε για δεύτερη φορά σε τελική φάση Euro, το 2004, κανείς δεν πίστευε πως είχε ελπίδα διάκρισης και οι φίλαθλοι που την ακολούθησαν στα πορτογαλικά γήπεδα ήταν μειοψηφία σε σχέση με ό,τι συνέβαινε με τις υπόλοιπες ομάδες.
Οσο οι νίκες αβγάταιναν τόσο αυξάνονταν και τα κάθε λογής μανιτάρια που φύτρωναν δίπλα της. Για να φτάσουμε στον τελικό και οι πτήσεις για Λισαβόνα να θυμίζουν καλλιτεχνικά μπουλούκια που ετοιμάζονταν για περιοδεία μαζί με τους ψευδοδιάσημους φίλους τους. Ανθρωποι που την τελευταία φορά που πήγαν στο γήπεδο ήταν για να δουν τον Γκάλη, δεν ήξεραν το σχήμα της ποδοσφαιρικής μπάλας αλλά είχαν ισχυρές γνωριμίες που τους εξασφάλισαν την είσοδο στον παράδεισο, στέρησαν από φιλάθλους που ήταν πάντοτε κοντά στην ομάδα τα μαγικά χαρτάκια και την ευκαιρία να τη δουν στην κορυφαία στιγμή της.
Αυτή η κάστα των οπορτουνιστών που αντιλαμβάνεται ό,τι καλό συμβαίνει ως όχημα προσωπικής προβολής και κοινωνικής ανέλιξης εμφανίζεται κάθε φορά που η Εθνική μας αλλά και τα κλαμπ διεκδικούν στιγμές αθανασίας.
Η Γαλανόλευκη γίνεται ξανά μόδα γιατί νικά, γιατί κλαίει τον Τζορτζ, γιατί έχει προοπτική να επιστρέψει σε Μουντιάλ, γιατί ασχολούνται όλοι μαζί της. Και οι εξέδρες θα γεμίσουν από lip gloss, ινφλουένσερ της κακιάς ώρας που θα φορούν τα γαλανόλευκα για να αποσπάσουν περισσότερα κλικ, και τους γνωστούς παρατρεχάμενους που έχουν άποψη για όλα, ανταλλάσσουν φιλιά στον αέρα στην Πλατεία (μία είναι η πλατεία) και θα καταθέσουν τις απόψεις τους γαρνιρισμένες με γλυκανάλατο παρελθόν που μάλλον θα έχει και ολίγον από Πορτογαλία.