Χαρακτηρίστηκε «αυτογκόλ», «αχαριστία» και πολλά ακόμα η αποπομπή του Αλεξ Φέργκιουσον από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αν η προσέγγιση γίνεται από την πλευρά του συναισθήματος, και λίγα είπαν. Ο Σκωτσέζος δεν ήταν απλά ένας καλός προπονητής, ήταν αυτός που μετέτρεψε το κλαμπ στο δημοφιλέστερο στον κόσμο.
Στο ποδόσφαιρο, ωστόσο, έχει αντικατασταθεί εδώ και δεκαετίες το συναίσθημα με την απόδοση, τα έσοδα, τα αποτελέσματα, την εξέλιξη.
Η απόφαση του Τζιμ Ράτκλιφ ήταν δύσκολη αλλά αναγκαία από κάθε άποψη. Ο Φέργκιουσον ήταν η αλυσίδα που κρατούσε το κλαμπ δεμένο με ένα παρελθόν που έχει ξεπεραστεί πια. Η σκιά του έπεφτε βαριά, κάθε τι συγκρινόταν μαζί του και την εποχή που κυριαρχούσε η Γιουνάιτεντ.
Το μεγάλο λάθος ήταν η απόφαση της οικογένειας Γκλέιζερ να διατηρήσει ο σύλλογος στην αγκαλιά του τον Φέργκιουσον, όταν ο τελευταίος αποσύρθηκε από τους πάγκους. Ο Σκωτσέζος συνέχισε να έχει άποψη για τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας και ήταν αυτός που επέβαλε ως διάδοχό του τον Ντέιβις Μόιες με τις καταστροφικές συνέπειες. Ηταν αυτός που θεωρούσε πως ο Ζοσέ Μουρίνιο μπορεί να αποκαταστήσει την τάξη στο κλαμπ και τον επέβαλε με τον τρόπο του. Συνέχισε επίσης να κατεβαίνει στα αποδυτήρια και να περιφέρει τις δάφνες και τη σοφία του ως ποδοσφαιρικός σαμάνος.
Ο Ράτκλιφ δεν διέκοψε μόνο τη μισθοδοσία του με την οποία θα μπορούν να πληρώνονται δύο Μεϊνού αλλά του απαγόρευσε να κατεβαίνει και στις κατακόμβες του Ολντ Τράφορντ. Ουσιαστικά έκοψε την αλυσίδα με το παρελθόν που κρατούσε σιδηροδέσμια την ομάδα. Πιθανόν να έχουν συμβεί κι άλλα πολλά που δεν γνωρίζουμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ. Για παίκτες, προπονητές, αγωνιστικά συστήματα και ομιλίες του Φέργκι.
Ο κύκλος της νέας εποχής ουσιαστικά τώρα ανοίγει, με καθυστέρηση 11 χρόνων, που ήταν το ένα πιο δύσκολο από το άλλο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι μία σπουδαία ομάδα, με πολύ καλούς παίκτες και έναν προπονητή που δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Αλλά στην περίπτωσή της ίσχυε το «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι…».