Πρώτα από όλα καλώς σας βρήκα κι όσοι πιστέψατε πως από μένα γλιτώσατε, λυπάμαι αλλά θα σας στεναχωρήσω: άδεια είχα. Εκμεταλλεύτηκα τη διακοπή του πρωταθλήματος. Πέρασα καλά, όπως περίπου και οι παίκτες του Ολυμπιακού. Που στο ματς με τον Λεβαδειακό έδειξαν ότι τα πέρασαν ωραία αφήνοντας στην άκρη σκοτούρες που έχουν να κάνουν με το πρωτάθλημα. Οι πιο πολλοί έδειξαν πως θα ήθελαν να συνεχιστούν οι διακοπές τους. Με πρώτο τον κόουτς Μεντιλίμπαρ που έχει τεράστια συμμετοχή στο χθεσινό 2-2 αποτέλεσμα που ο Ολυμπιακός στο «Γ. Καραϊσκάκης» είχε να φέρει με τον Λεβαδειακό από το 1993.
Κατάκτηση
Μετά την επιστροφή του από την προηγούμενη διακοπή του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός είχε φέρει 0-0 με τον Παναιτωλικό επίσης στο γήπεδό του. Οτι υπάρχει ένα πρόβλημα αγωνιστικής συγκέντρωσης ύστερα από μια διακοπή είναι νομίζω προφανές. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα, μολονότι μικρό δεν το λες. Η αλήθεια είναι πως από την αρχή της σεζόν υπάρχει στον Ολυμπιακό ένας γενικότερος εφησυχασμός – η ομάδα έχει εμφανώς μείνει στα περσινά πανηγύρια της κατάκτησης του UEFA Conference League και άπαντες αντιμετωπίζουν το πρωτάθλημα με ένα τρόπο ακατανόητο. Δεν υπάρχει ούτε ένα ματς που ο Ολυμπιακός να είναι καλός σε ένα ολόκληρο ενενηντάλεπτο, ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα. Και υπάρχει μια συνεχής αναζήτηση δικαιολογιών για εμφανίσεις που όλες χαρακτηρίζονται από μια χαλαρότητα. Χθες αυτό έγινε περισσότερο κατανοητό εξαιτίας και του πώς διαμορφώθηκε το τελικό αποτέλεσμα: ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 2-0 στο 20′ με γκολ του Τσικίνιο και του Ελ Κααμπί και μετά ήταν σαν να χάθηκε από το γήπεδο. Μόνο που ούτε αυτό δεν έγινε για πρώτη φορά. Και στο ματς με τον Βόλο και στο ματς με τη Λαμία και στο ματς με την Καλλιθέα π.χ. τα ίδια είδαμε. Η διαφορά είναι ότι ο Βόλος έμεινε με 10 παίκτες, η Καλλιθέα δεν βρήκε δεύτερο γκολ μετά την προσωρινή της ισοφάριση και η Λαμία δεν είναι κανονική ομάδα. Ενώ ο ουραγός Λεβαδειακός όταν ο Νίκος Παπαδόπουλος στο μισάωρο έβαλε τον κεφάτο εξτρέμ Ζίνι και έβγαλε από το ματς τον νευρικό Παπαδόπουλο μεταμορφώθηκε. Κι όταν ισοφάρισε με την κεφαλιά του Γιαννιώτα ξαναείδαμε τον Ολυμπιακό που αγωνίστηκε με τον Παναιτωλικό: μια ομάδα που όποιος παίκτης είχε την μπάλα σέντραρε, πράγμα που αποτελεί σημάδι ότι μετά την ισοφάριση του Λεβαδειακού όλοι πανικοβλήθηκαν. Με μισή ώρα στη διάθεσή τους να παίξουν και να βάλουν ένα γκολ γέμιζαν ελπίζοντας στον Ελ Κααμπί. Που δεν είναι λογικό να πετύχει 40 γκολ σε μια χρονιά για να κρύψει την ανασφάλεια πολλών συμπαικτών του που δεν τολμούν ούτε τελική προσπάθεια.
Δόξες
Ο Μεντιλίμπαρ έχω την εντύπωση ότι έχει μείνει κι αυτός στις περσινές δόξες. Δεν έχει κάνει ποτέ του πρωταθλητισμό και το ξέρουμε. Πήρε πάνω τους τις μεταγραφικές επιλογές του Ολυμπιακού και δήλωνε όλο το καλοκαίρι ότι δεν θέλει πιο πολλούς από 25 παίκτες, για να αναθεωρήσει εντυπωσιακά αυτή του τη θέση όταν άρχισε το πρωτάθλημα και μαζί του και οι τραυματισμοί των παικτών και κατάλαβε πως είχε κάνει λάθος. Μπορώ να καταλάβω πολλά από όσα κάνει. Επιμένει π.χ. στον Ντόη και τον χρησιμοποιεί σχεδόν πάντα πιθανότατα γιατί εκτιμά τη δουλειά του στην προπόνηση και το γεγονός ότι και πέρυσι δεν του δημιουργούσε προβλήματα μουρμουρώντας όπως άλλοι. Κατανοώ ότι πρέπει να στηρίξει παίκτες που διάλεξε ο ίδιος (Γκαρσία, Βέλντε, Γιάρεμτσουκ κ.λπ.) που δεν λάμπουν και που παίρνουν συνεχώς ευκαιρίες. Ισως και για τον ίδιο τα ματς στην Ευρώπη να είναι πιο σημαντικά από τα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος – κι αυτό ανθρώπινο είναι. Ομως πολλά άλλα είναι ανεξήγητα. Για το ματς με τον Λεβαδειακό ο Βάσκος πήρε στην αποστολή οκτώ αμυντικούς! Αφησε εκτός του Γουίλιαν, τον Γιαζιτζί και τον Ζέλσον Μαρτίνς οι οποίοι υποτίθεται πως στη διακοπή δούλευαν για να καλύψουν το χαμένο έδαφος – για τον Τούρκο διοργανώθηκε και φιλικό ματς με τον Ατρόμητο στο οποίο ο παίκτης σκόραρε. Ολα αυτά έγιναν για να μπει στην αποστολή και να αγωνιστεί κιόλας ο φιλότιμος Θανάσης Ανδρούτσος που στον Ολυμπιακό αποφάσισαν να ξαναβάλουν στην ομάδα για να κάνει κανονικές προπονήσεις, να μη «σκουριάσει» και να βρει μια ομάδα τον Ιανουάριο. Προσοχή: αυτή την επιλογή την έκανε ένας προπονητής που το καλοκαίρι ακύρωσε τη μεταγραφή του Ορτα γιατί ήθελε 25 παίκτες. Και στις 20 Οκτωβρίου έβαλε στο ματς τον 31ο ποδοσφαιριστή που έχει η ομάδα…
Γούστο
Νομίζω πως ένας Ολυμπιακός που δεν μπορεί να κερδίσει στο Καραϊσκάκη τον Παναιτωλικό και τον Λεβαδειακό (κι ενώ έχει προηγηθεί με 2-0…) δεν μπορεί να διεκδικήσει το πρωτάθλημα παρά μόνο αν οι ανταγωνιστές του αποδειχτούν με κάποιο μαγικό τρόπο όλοι χειρότεροι. Ο Μεντιλίμπαρ είπε ότι ο Ολυμπιακός κοιμήθηκε μετά το 2-0: αυτό το είδαμε, εξήγηση όμως για το γιατί δεν υπήρξε. Η απορία μου ωστόσο δεν είναι πώς ερμηνεύει το πράγμα ο Βάσκος, αλλά πόση υπομονή θα κάνει με αυτά που βλέπει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. Διότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο μόνος που προσπάθησε να τους ξυπνήσει όλους μετά το ματς με τον Παναιτωλικό. Και δεν ξέρω αν αυτός ο μεγάλος ύπνος που παρακολουθεί είναι του γούστου του…
Σιγά – σιγά
Στο μεταξύ ο ΠΑΟ σιγά – σιγά συνέρχεται. Μετά την ενθαρρυντική εμφάνιση για ένα ημίχρονο στο ισόπαλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ήρθε η χθεσινή νίκη με τον ΟΦΗ. Δεν ήταν θεαματική και όπως μαρτυρά το τελικό της σκορ (0-1) υπήρξε μια νίκη δύσκολη. Ο ΠΑΟ άνοιξε νωρίς το σκορ με τον Τετέ που προσφέρει τα πιο πολλά από όλους τους νεοαποκτηθέντες ποδοσφαιριστές, είχε πιθανότατα ως κορυφαίο τον τερματοφύλακα Ντραγκόφσκι, αλλά ανέβασε την απόδοσή του στο δεύτερο ημίχρονο και τα κατάφερε. Φυσικά όλοι αφιέρωσαν τη νίκη στον αδικοχαμένο Τζορτζ Μπάλντοκ και συνέβη ό,τι και στα πρόσφατα ματς της Εθνικής: οι συμπαίκτες του ήθελαν πραγματικά να τιμήσουν τη μνήμη του κι ο ΠΑΟ φάνηκε περισσότερο συγκεντρωμένος από ποτέ. Ο ΠΑΟ πρέπει να στηρίξει τον προπονητή του, να βρει τρόπους ώστε να σταματήσει η συζήτηση για πιθανούς διαδόχους του, να κάνει κατανοητό στους οπαδούς του ότι έχει προβλήματα ομάδας που χτίζεται. Αλλά αυτά δεν είναι εύκολα…