Δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε κάποιο πολιτικό, «εσωτερικό» ή μη, μεγάλο ζήτημα.
Δεν είναι η περίθαλψη, η ασφάλιση, οι συντάξεις, τα δικαιώματα, η δημοκρατία, η εκπαίδευση, η άμυνα, οι απειλές από τη Ρωσία, ή ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς εκείνο από το οποίο δείχνει σήμερα η Ευρώπη να κρέμεται από μια κλωστή που όλο και ξεφτά.
Εκείνο που καθορίζει τώρα τις εξελίξεις, είναι το Μεταναστευτικό.
Πρόκειται, κατά κάποιο τρόπο, για έναν σαρκασμό, μια πικρή ειρωνεία της ιστορίας, καθώς ένας συνδυασμός από το αποικιοκρατικό παρελθόν των μεγάλων πλούσιων κυρίως κρατών της, των διαρκών μαζικών τραγωδιών που εξελίσσονται σχεδόν παντού γύρω της, αλλά και της υποκρισίας που αποτελεί τη «σφραγίδα» της Ενωσης, τη φέρνουν τώρα καθημερινά σε όλο και πιο δεινή θέση – και είναι ήδη στο κόκκινο.
Εκείνοι που την οδηγούν εκεί, δεν είναι πλούσιοι και ισχυροί ανταγωνιστές, μα απόκληροι και απελπισμένοι.
Που όμως η ισχύς της τραγωδίας τους αποδεικνύεται ικανή να κάνει τις πιο εύρωστες, δημοκρατικές και προηγμένες κοινωνίες της γης να ακροβατούν στο χάος.
Πολιτικές εξελίξεις
Γιατί το Μεταναστευτικό πυροδοτεί μείζονες πολιτικές εξελίξεις με τρία κύρια χαρακτηριστικά: αφενός βαρύ ακροδεξιό πολιτικό πρόσημο, αφετέρου, «πάνε πακέτο» με όλα τα άλλα που αυτό συνεπάγεται αλλά που ουδεμία σχέση έχουν με το αρχικό ζήτημα – όμως οι λαοί αυτό ούτε θέλουν, ούτε ενδιαφέρονται και ίσως ούτε και μπορούν να το δουν.
Και αυτό είναι το τρίτο: όλα αυτά, περνάνε σαν πανδημία από τη μία χώρα στην άλλη.
Το Μεταναστευτικό έχει καταστεί το δραματικά σκοτεινό αναπόφευκτο μιας Ευρώπης που κατρακυλάει με γεωμετρική πρόοδο προς τον εκφασισμό.
Μέγιστη ευθύνη γι’ αυτό έχουν και διάφοροι προοδευτικοί που το μόνο που ξέρουν είναι να κουνάνε το δάχτυλο.
Ενας από τους κύριους λόγους που αυτό το μέγα πρόβλημα έπεσε στην αγκαλιά της Ακροδεξιάς και τώρα τη γιγαντώνει, είναι ότι οι προοδευτικές δυνάμεις περιφρόνησαν και το ίδιο και τις αγωνίες των ανθρώπων, που μάλιστα πολύ συχνά τους έψεξαν και τους χλεύασαν γι’ αυτές, συνήθως συζητώντας αυτιστικά και υπερφίαλα σε περισπούδαστες εκδηλώσεις σε αίθουσες πολυτελών ξενοδοχείων με πλούσιο μπουφέ στο τέλος.
Τα ανοικτά σύνορα
Γιατί ήταν εξ αρχής δεδομένο ότι το Μεταναστευτικό απαιτούσε μια πολύ πιο τίμια, πολύ λιγότερο πολιτικά ορθή, δήθεν «ανθρωπιστική», δήθεν αυτονόητα δεδομένη πολιτική ανοικτών συνόρων: καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να την αντέξει, όσο πλούτο κι αν διαθέτει, ακόμα κι αν λεγόταν «Ερυθρός Σταυρός» και το σύνταγμά της καθιστούσε ως πρώτιστο καθήκον της να βοηθά τους πάντες.
Δεν γίνεται.
Είναι αδύνατον.
Είναι αργά
Και αν δεν το παραδεχθείς για να κάνεις τον σπουδαίο υπεράνω προοδευτικό, τότε, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να ρίχνεις νερό στον μύλο της Λεπέν, της AfD, του Ορμπαν και πλήθος άλλων – έως και του υποτιθέμενου φανατικού ευρωπαϊστή Τουσκ, που μόλις έκλεισε τα σύνορα της Πολωνίας, ή του σοσιαλδημοκράτη Σολτς και των «Πράσινων» συγκυβερνητών του που εν μία νυκτί πέταξαν τη Συνθήκη Σένγκεν στα σκουπίδια παρέα με τις δήθεν αξίες της δήθεν κοινής Ευρώπης.
Τα ίδια φυσικά παντού: στην Ιταλία, στην Ολλανδία, ακόμα και στη Σκανδιναβία…
Τώρα όμως είναι αργά για δάκρυα.
Το τσουνάμι ήδη φουσκώνει και ανοησία και υποκρισία έχουν κάνει κατάληψη στα μυαλά αυτών των πολιτικών.
Δεν κατανοούν ότι προσχωρώντας πλήρως στην ακροδεξιά ατζέντα δεν την αποδυναμώνουν – το ακριβώς αντίθετο.
Ατέλειωτα δισ.
Οπως δεν καταλαβαίνουν ότι τα ατέλειωτα δισ. που δίνουν συνεχώς στην Τουρκία λέγοντας και ευχαριστώ, δεν κάνουν τίποτα: πιθανότατα τα περισσότερα δεν πάνε καν στο πρόβλημα.
Είναι φαιδρό να πιστεύει κανείς ότι το σύγχρονο εμπόριο ανθρώπων θα ήταν εφικτό χωρίς όχι απλώς την ανοχή, αλλά τη συμμετοχή, της Αγκυρας. Αδύνατον.
Το Μεταναστευτικό είναι πλέον η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης.
Και το βέλος έχει ήδη τρυπήσει και μολύνει τη σάρκα, που ήδη σαπίζει.