Είναι πολύ λυπηρό αλλά η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς δεν είναι τόσο μια ιστορία αγώνων και θυσιών (οι μεγαλύτεροι αγώνες της ενείχαν το στοιχείο του εμφύλιου μίσους, γι’ αυτό και τις συνέπειες τις πλήρωσε όχι μόνο η Αριστερά αλλά η χώρα, όχι μόνο μια φορά). Είναι και ιστορία αλληλοφαγώματος, διασπάσεων, αλληλοκατηγοριών, ενός δικού της εμφύλιου μίσους – το οποίο επηρεάζει κυρίως τους δικούς της ανθρώπους και λιγότερο έχει αντίκτυπο στην κοινωνία. Το ενδοοικογενειακό αυτό μίσος, στο παρελθόν, υπήρξε ιδιαίτερα αιματηρό – στην Ακροναυπλία, π.χ., ή αργότερα στο Μπούλκες και σε άλλα μέρη της υπερορίας. Σήμερα, ευτυχώς, το αλληλοφάγωμα έχει μεγάλη δόση κωμικού στοιχείου, επειδή στην ουσία δεν διακυβεύονται σοβαρά πράγματα – μόνο ένας κομματικός ΑΦΜ και μια επιχορήγηση κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιες καριέρες, ένα κτίριο γραφείων στην πλατεία Κουμουνδούρου («ένα κωλόσπιτο», κατά τον μακαρίτη Βαγγέλη Γιαννόπουλο) και κάποιες διαταραγμένες σχέσεις.
Παράλληλα, όμως, το ένα κόμμα του λαϊκιστικού αριστερού ριζοσπαστισμού (με ακροδεξιά δεκανίκια) έχει γεννήσει μια νέα αριστερή γεωγραφία, εντός και εκτός Βουλής. Αν δούμε την εξέλιξη.
Με την αποχώρηση Τσίπρα και την εκλογή Κασσελάκη, ο νέος πρόεδρος αμφισβητήθηκε πολύ γρήγορα. Οπότε, στην αρχή, ο πρόεδρος Κασσελάκης διέγραψε τον Τζουμάκα. Υστερα έφυγε ο Κούλογλου. Κατόπιν, η Γεροβασίλη συγκρούστηκε ως η αντι-Κασσελάκης. Μετά, ο Πέτρος Κόκκαλης έκανε νέο αριστερό και οικολογικό κόμμα, που κατέβηκε στις ευρωεκλογές.
Στη συνέχεια, ο πρόεδρος διέγραψε Φίλη, Σκουρλέτη και Βίτσα. Υστερα ο Πολάκης έβαλε τη σφραγίδα του στη διαγραφή. Στη συνέχεια, η Ομπρέλα του Τσακαλώτου έστησε τη Νέα Αριστερά, η οποία κόλλησε στις ευρωεκλογές.
Μετά τις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμα που ήρθε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ξανάρχισαν οι αναταράξεις. Πρώτα ο Κασσελάκης τσάντισε κάτι ΔΗΜΑΡίτες που είχαν ξεμείνει, επειδή τους απέλυσε από έμμισθες καρέκλες. Η Γεροβασίλη πήρε πάνω της την εκπροσώπηση του δυσαρεστημένου (από μέσα του) Τσίπρα, ο οποίος είχε ανοίξει τον δρόμο στον Κασελάκη. Παύθηκε από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ο Φάμελλος για να μπει στη θέση του ο Νίκος (13-0) Παππάς, ο οποίος με τη μία πούλησε τον Κασσελάκη που τον τοποθέτησε. Ταυτόχρονα, ο Πολάκης γύρισε την πλάτη στον Κασσελάκη, τον οποίο έως τότε στήριζε. Υστερα, η Κεντρική Επιτροπή καθαίρεσε τον Κασσελάκη από πρόεδρο και το κόμμα έμεινε ακέφαλο. Μέσα στη σύγχυση, δήλωσαν προεδρική υποψηφιότητα ο Φάμελλος και ο Πολάκης, ενώ εμφανίστηκε ως υποψήφιος πρόεδρος κι ο Γκλέτσος. Λίγο αργότερα ελήφθη απόφαση να απαγορευτεί στον Κασσελάκη να θέσει υποψηφιότητα.
Μετά απ’ αυτά, ο Κασσελάκης νοίκιασε νέα γραφεία, άφησε την προθεσμία υποβολής υποψηφιότητας να περάσει και, αν όλα είναι όπως δείχνουν, ότι δηλαδή θα συνεχίσει να επιμένει, θα προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος, αριστερού και αμεσοδημοκρατικού. Μεγαλεία.
Σε ποια φάση βρισκόμαστε σήμερα; Σε μια μαγική. Από τον ενιαίο κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ του 2015 έχουν προκύψει το κόμμα της Ζωής, το κόμμα του Κόκκαλη, η Νέα Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ του Παππά και το ερχόμενο κόμμα του Κασσελάκη. Επίσης, ο Τσίπρας έχει φτιάξει ίδρυμα και ζαχαρώνει μια κάποια επιστροφή, στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει σοβαρή συνιστώσα ΑΝΕΛ, διάφοροι σοφολογιότατοι ανένταχτοι ζητούν την προσοχή μας και ο Χάρης Δούκας στο ΠΑΣΟΚ ευαγγελίζεται έναν ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού. Για αριστεροί αντιεξουσιαστές, καλά τα πάνε με τα φέουδα και τις εξουσιούλες τους.