Είναι μια μόδα των τελευταίων δύο χρόνων, αν το έχω τσεκάρει καλά. Νέα και λιγότερα νέα κορίτσια με πολύ μακριά νύχια. Πολύ μακριά όμως, τόσο που μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι ψεύτικα. Και συγγνώμη αν κατεβάζω το επίπεδο αλλά ψεύτικα νύχια στην εποχή μας; Θα μου πεις, στην εποχή μας είναι που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, φοράει ό,τι θέλει, είναι ό,τι θέλει και ουδείς λόγος μας πέφτει διότι θα μας πούνε και μη συμπεριληπτικούς. Αλλά το πολύ μακρύ νύχι, εκτός του ότι είναι η χαρά των μικροβίων, σου δυσκολεύει και την καθημερινότητα. Ούτε κουτάκι αναψυκτικού δεν μπορείς να ανοίξεις.
Πέρασε καιρός για να καταλάβω γιατί η νυχάρα έχει γίνει στυλιστικό φετίχ. Το συνειδητοποίησα βλέποντας βιντεάκια ινφλουένσερ που μας παρουσιάζουν την καθημερινή ρουτίνα περιποίησης της επιδερμίδας τους. Αυτές λοιπόν ξυπνάνε στις 6.30 το πρωί (έτσι γράφει δηλαδή στην οθόνη) και είναι μέσα στο καλό ζεν. Ανάβουν ένα αρωματικό κερί, πάνε στο μπάνιο και αρχίζουν να χαλβαδιάζουν τα καλλυντικά τους. Πιάνουν το μπουκαλάκι ή το βαζάκι και το χτυπάνε με τα νύχια τους. Τάκα τούκα η νυχάρα και το βαζάκι ανοίγει μαγικά. Δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι το κάνουν όλες. Υποθέτω ότι θεωρείται πιο επιδραστική κίνηση, πιο σπετακολόζα, πιο κομψή από το κλασικό άνοιγμα που παραμορφώνει κάπως τα δάχτυλα. Βλέπω μάλιστα τα παιδιά ινφλουένσερ, δεκάχρονα κορίτσια δηλαδή που πλασάρουν επίσης καλλυντικά, να μιμούνται αυτήν την κίνηση έστω και με μικρότερα νύχια. Και υποθέτω ότι αγωνιούν για το πότε θα μεγαλώσουν κι άλλο – τα νύχια όχι τα ίδια τα παιδιά που στα δέκα τους έχουν ήδη attitude εικοσιπεντάρας.
Πάμε παρακάτω. Σε εκείνα τα μεσημέρια τούτης της εποχής με τις υψηλές θερμοκρασίες που θυμίζουν καλοκαίρι. Εχοντας βγάλει ακόμη και την ελαφριά ζακέτα που έριξα στους ώμους μου φεύγοντας από το σπίτι και μείνει με το κοντομάνικο, βλέπω στις στάσεις των λεωφορείων κάποιες γυναίκες με χοντρά μπουφάν. Αυτό το μπουφάν είναι σαν να μου περιγράφει ακριβώς το πρόγραμμα της γυναίκας που το φοράει. Οπως γίνεται και με τις ινφλουένσερ αλλά στην πραγματική ζωή. Κι αυτές ξυπνάνε αχάραγα και στις 6.30 είναι ήδη στον δρόμο – εξού και το μπουφάν, τότε έχουμε τις χαμηλότερες θερμοκρασίες της ημέρας. Και αλλάζουν δύο και τρία μέσα μεταφοράς για να βρεθούν σε ένα μεγαλοαστικό προάστιο όπου θα καθαρίσουν, θα συνεφέρουν ένα σπίτι που δεν είναι δικό τους, θα φροντίσουν ανθρώπους που δεν είναι δικοί τους, θα κάνουν μια δουλειά που μπορεί να μην ονειρεύτηκαν ποτέ αλλά που την τιμούν διότι από αυτήν βιοπορίζονται. Και αργά το μεσημέρι, θα φορέσουν πάλι το χοντρό τους μπουφάν (πού να το κουβαλάνε στα χέρια) και θα πάρουν τον ίδιο δρόμο της επιστροφής.
Μακριά από μένα ο λαϊκισμός των συγκρίσεων. Η ζωή δεν δείχνει σε όλους το ίδιο πρόσωπο. Εχω όμως την εντύπωση ότι οι γυναίκες με τα χοντρά μπουφάν και τα κορίτσια με τα μακριά νύχια μπορεί, κατά βάθος, να έχουν τα ίδια αδιέξοδα, την ίδια απελπισία. Και, τελικά, να ζουν μια ζωή που δεν είναι δική τους. Ούτε των μεν, ούτε των δε.
Φάρσες
Εχουν περάσει 86 χρόνια από εκείνη την 30ή Οκτωβρίου που ο Ορσον Γουέλς, στο ραδιόφωνο του CBS και με αφορμή το Χάλοουιν, διάβασε ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Ο Πόλεμος των Κόσμων» σαν να μετέδιδε όμως δελτίο ειδήσεων. Ο κόσμος τρόμαξε διότι νόμιζε ότι επρόκειτο όντως για επιδρομή εξωγήινων, δημιουργήθηκε πανικός, πίστεψαν πως, όντως, η καταστροφή του κόσμου ήταν προ των πυλών.
Εμείς, προχθές και ύστερα από τόση εντατική μιντιακή εκπαίδευση πιστέψαμε ότι οι Γάλλοι, για να τιμήσουν την 28η Οκτωβρίου, φώτισαν τον Πύργο του Αϊφελ στα γαλανόλευκα και, στην κορυφή του, κότσαραν και έναν σταυρό. Μηδενική πρόοδος.
- Μια μεγάλη αγωνία πλανάται πάνω από τη χώρα
Η αγωνία αυτών που θέλουν να δείξουν ότι τώρα
είναι περισσότερο κεντροαριστεροί απ’ όσο ήταν
κεντροδεξιοί πριν από λίγα χρόνια