Αν και ακόμα μόλις μπαίνουμε στον Νοέμβριο και η σεζόν βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο, ο Ολυμπιακός ήταν σαν να βρισκόταν στον Απρίλιο και να έδινε απέναντι στη Ρεάλ το βράδυ της Τρίτης αγώνα για τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Με το ίδιο άγχος, την ίδια νευρικότητα σε πολλές στιγμές, αλλά και την ίδια αποφασιστικότητα, το ίδιο πάθος για τη νίκη, που τελικά ήρθε και πανηγυρίστηκε δεόντως από όλους όσοι βρέθηκαν στο ΣΕΦ.
Δύο στοιχεία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η άμυνα, που ανάγκασε μια ομάδα με μεγάλο επιθετικό ταλέντο να σκοράρει όλους κι όλους 69 πόντους και ήταν το εφαλτήριο για την ανατροπή των διαφορών, που πήρε κάποιες στιγμές στο παιχνίδι η Ρεάλ. Και τα 15 επιθετικά ριμπάουντ που μάζεψαν οι Ερυθρόλευκοι και εξισορρόπησαν σε σημαντικό βαθμό την αστοχία τους δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες σε πολλές επιθέσεις. Και τα δύο αυτά είναι θέμα διάθεσης. Και η διάθεση, όπως και η αποφασιστικότητα, περίσσευαν προχθές στον Ολυμπιακό.
Απολύτως φυσιολογικό αυτό. Κανείς στην ομάδα, ούτε παίκτης ούτε προπονητής, δεν είναι χθεσινός στον χώρο. Εχουν γράψει όλοι τα χιλιόμετρά τους και ήξεραν καλά ότι η συγκυρία δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή. Σε μια περίοδο που η ομάδα δεν παίζει καλά και αναζητά τον βηματισμό της, έκανε δύο συνεχόμενες ήττες από τις οποίες αυτή από τον Παναθηναϊκό οδυνηρή για ευνόητους λόγους, και στη συνέχεια έπρεπε να παίξει τρία πολύ δύσκολα παιχνίδια για την Ευρωλίγκα με Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και πάλι Παναθηναϊκό. Αν το σερί ηττών διευρυνόταν, αντίκτυπος θα υπήρχε όχι μόνο στη βαθμολογική κατάταξη, αλλά και στα ενδότερα της ομάδας. Τα όποια προβλήματα θα διογκώνονταν, ο κίνδυνος να πληγεί η συνοχή του συνόλου από την εσωστρέφεια θα ήταν μεγάλος, η πίεση από τον περίγυρο θα γινόταν ασφυκτική.
Ο αγώνας με τη Ρεάλ έμοιαζε με τελικό κατόπιν τούτων, γιατί όλοι ήξεραν ότι μόνο με νίκη θα εξασφάλιζαν την ηρεμία τους. Και ως τελικό τον αντιμετώπισαν όλοι…