Γιατί δεν μιλάει με τον Σαμαρά
Μια μεγάλη κουβέντα είπε ο πρόεδρος Κυριάκος συνεντευξιαζόμενος στον ΣΚΑΪ, και θέλω να τη μεταφέρω εδώ. Αναφερόμενος στη μίζερη και κακοφορμισμένη σχέση του με τον Αντώνη Σαμαρά, και εστιάζοντας στις επικρίσεις του μεσσήνιου πολιτικού για τους χειρισμούς στα εθνικά θέματα και ειδικά τα ελληνοτουρκικά, τόνισε:
«Και εκείνος ως πρωθυπουργός είχε συναντηθεί με τον Ταγίπ Ερντογάν και έγιναν διερευνητικές επαφές. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το βάρος της εξουσίας, μας υποχρεώνει να συνομιλούμε με την Τουρκία».
Ωραία. Να ρωτήσω κι εγώ τώρα, τι κάνει ο ίδιος για να αξιοποιήσει την εμπειρία του Σαμαρά, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Την Πέμπτη φθάνει στην Αθήνα, για να έχει συνομιλίες με τον Γιώργο Γεραπετρίτη την Παρασκευή, ο Χακάν Φιντάν, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας. Ο ίδιος (ο Κυριάκος) προετοιμάζεται για να επισκεφθεί την Αγκυρα, στα μέσα Ιανουαρίου.
Κάλεσε τον Σαμαρά ποτέ να τον ρωτήσει «για πες ρε αδερφέ, τότε που εσύ συνομιλούσες με τον Ερντογάν, τι είχες καταλάβει; Πού χωλαίνουν αυτοί, ως που μπορούμε να το φτάσουμε εμείς χωρίς να τορπιλιστεί ο διάλογος, και γενικά τι πιστεύεις ότι πρέπει να πούμε και να κάνουμε»; Δεν τον κάλεσε. Και προφανώς δεν θα το κάνει ούτε το επόμενο διάστημα. Θέλω να πιστεύω γιατί δεν τον αντέχει. Και όχι γιατί θεωρεί εαυτόν αυθεντία στη διαχείριση των ελληνοτουρκικών. Το πρώτο μπορώ και να το δεχτώ. Εχουν μεσολαβήσει τόσα μεταξύ τους, επικρατεί πλέον εχθροπάθεια στη σχέση. Το δεύτερο όμως είναι επικίνδυνο. Πολλαπλώς…
Ζητείται κλίμα συναίνεσης και ενότητας
Δεν είναι η δουλειά μου να κάνω υποδείξεις, ούτε πολύ περισσότερο να υπαγορεύω πολιτικές κινήσεις οι οποίες έχουν ευρύτερες επιπτώσεις. Αλλά ένας πρωθυπουργός, ο οποίος δεν θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία στα ελληνοτουρκικά, αλλά προσεγγίζει με προσοχή και ταπεινότητα το ζήτημα, και επιπλέον δεν τον διακατέχει κανένα άγχος αμφισβήτησης της επάρκειάς του, το πρώτο που θα έκανε για να διαμορφώσει κλίμα συναίνεσης και ενότητας θα ήταν να καλέσει τους προκατόχους του, για συζήτηση. Εναν έναν, με χρονική απόσταση, για να μη φανεί ότι μας έχει πιάσει και κανένας πανικός για το θέμα, και για να προστατεύσει και τον εαυτό του, ως Πρωθυπουργό – ότι δεν ζητάει βοήθεια γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Αν θεωρητικά λέμε πάντα, έχει πρόβλημα με το κύρος του…
Η συμβο(υ)λή των πρώην
Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, αυτή την ώρα πέντε εν ζωή πρώην πρωθυπουργοί. Τους απαριθμώ με σειρά παλαιότητας: Κ. Σημίτης, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαράς, Α. Τσίπρας. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου, αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους μικρές ή μεγάλες κρίσεις με την Τουρκία, και οι περισσότεροι εξ αυτών (με εξαίρεση ίσως τον κ. Σημίτη) ήρθαν αντιμέτωποι με τον Ερντογάν, σε διεθνή φόρα και σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις. Δεν μπορεί, κάτι θα αποκόμισαν για τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί, όπως και για το πώς αντιμετωπίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε βάθος χρόνου. Το γιατί δεν αναζήτησε έως τώρα να πάρει κάτι από την πολύτιμη εμπειρία τους, νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Εμμέσως το εξηγώ πιο πάνω. Για μένα, το πιο σοβαρό είναι ότι δεν το κάνει ούτε τώρα, που υποτίθεται ότι οι συζητήσεις με την Τουρκία βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, και εξετάζει (ξαναϋποτίθεται…) το ενδεχόμενο να πάρει σοβαρές αποφάσεις…
Το ραντεβού και οι λάθος προσεγγίσεις
Στην ίδια συνέντευξη στον ΣΚΑΪ, ο πρόεδρος Κυριάκος μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στον Νίκο Ανδρουλάκη και το πολυαναμενόμενο ραντεβού που θα έχουν. Είπε λίγο-πολύ, ότι αναμένει από εκείνον να επικοινωνήσει με το Μέγαρο Μαξίμου και να δηλώσει πότε είναι διαθέσιμος για τη συνάντηση, ώστε αυτή να καθοριστεί. Καμιά αντίρρηση, αλλά αν καταλαβαίνω σωστά, υπάρχουν κύκλοι στην κυβέρνηση, που δεν τη θέλουν τη συνάντηση, ούτε ενδεχομένως τον Ανδρουλάκη στη θέση του επικεφαλής της αντιπολίτευσης. Διαφορετικά δεν θα κατέφευγαν σε άθλιες προσεγγίσεις του είδους «το ΠΑΣΟΚ έγινε για τα καλά ΣΥΡΙΖΑ» λόγω της άρνησης του κόμματος να υπερψηφίσει τις αλλαγές που αφορούν το ΑΣΕΠ και κυρίως την άρνησή του να συναινέσει στην αλλαγή του Συνηγόρου του Πολίτη, Δ. Ποττάκη.
Χαζές προσεγγίσεις, χωρίς σοβαρό περιεχόμενο…
Ο Ποττάκης, το ΠΑΣΟΚ και το Κέντρο
Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση ήταν αυτή που διατηρούσε τον κ. Ποττάκη στη θέση του επί χρόνια, παρότι είχε λήξει η θητεία του, αλλά τώρα που στραβώνει το πράγμα με την έρευνά του για το ναυάγιο της Πύλου επιδιώκει να τον αντικαταστήσει. Να τελειώσει την έρευνα, όποτε τέλος πάντων την τελειώσει, και μετά το ξαναβλέπουν. Γιατί αυτή η ενοχική πρεμούρα, τώρα; Επίσης μπορεί να είναι το κρίσιμο θέμα για τη διαμόρφωση των σχέσεων με την (ουσιαστική) αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, ο κ. Ποττάκης; Μπορεί δηλαδή να καθορίζει τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο ΠΑΣΟΚ η θητεία του; Αυτά, συγγνώμη κιόλας που θα το πω, είναι γελοιότητες…
Ο Κυριάκος όμως είπε και κάτι ακόμη σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ: «Στρίβει (το ΠΑΣΟΚ) προς τα αριστερά. Δεν μπορεί ταυτόχρονα να κλείνει το μάτι σε ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και να παρουσιάζεται ως μεταρρυθμιστής που απευθύνεται στον μεσαίο χώρο». Πρώτον, δεν στρίβει. Δεύτερον, μια χαρά μπορεί να απευθύνεται στο Κέντρο. Εδώ απευθύνθηκε ο ίδιος, και έγινε Πρωθυπουργός, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί; Που είναι και ο φυσικός του χώρος;
Η ξεχωριστή ικανότητα του Κασσελάκη
Αν πρέπει κανείς, σώνει και καλά, να αναγνωρίσει κάτι ουσιαστικό στον έκπτωτο πρόεδρο της καρδιάς μας, τον Κασσελάκη, είναι η ικανότητά του να… τσακώνεται! Μοναδικός. Αξεπέραστος. Εβλεπα ένα βίντεο από τις εκλογές στην ΟΜ Ζωγράφου – Ιλισίων. Είναι Σάββατο, στην ουρά βρίσκονται καμιά δεκαριά άτομα, όλες, πλην ενός, γυναίκες (!!), και ο έκπτωτος, στήνει καβγά με μια κυρία της εφορευτικής επιτροπής. Και όχι αυτό, όχι εκείνο, διότι το άλλο, μα πώς είναι δυνατόν, τέτοια. Και να του εξηγεί η κυρία της εφορευτικής, εκείνος να της λέει κάτι ακατάληπτα δικά του, στο τέλος, συνοδεία της φρουράς του πάει να αποχωρήσει, πλακώνεται και με μια άλλη κυρία που του υπογραμμίζει με ήπιο τρόπο ότι δεν έχει δίκιο, αυτός της απαντάει, μπαίνει στη μέση και μια δεύτερη κυρία και τον προειδοποιεί «μη φωνάζεις», μετά μια άλλη «ποιος φωνάζει, θα τρελαθούμε εντελώς», γενικώς, ένα θέαμα, να κλαις (από τα γέλια)!
Συγγνώμη, όλοι αυτοί που βρίσκονται δίπλα του, δεν του είπαν, Στέφανε, ό,τι έγινε έγινε μέχρι τώρα, σταμάτα να κάνεις τον ακτιβιστή; Οτι δεν μπορείς να περιφέρεσαι στα εκλογικά κέντρα και να τσακώνεσαι με τις εφορευτικές επιτροπές; Οτι δεν είναι ωραίο ως θέαμα, και δεν σου προσθέτει τίποτε, ούτε σε κύρος ούτε σε ψήφους; Μόνο να σε εκθέτει, μπορεί; Ο Αρούλης που έχει μια εμπειρία ή ο Αντώναρος, έχουν νομίζω ευθύνες γι’ αυτό…
Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ
Κατά τα λοιπά, μια χαρά πήγαν οι εκλογές για την ανάδειξη συνέδρων που θα παρακολουθήσουν το… πρόγραμμα «έλα και συ να διαλύσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ», στο Gazi Live, το προσεχές Παρασκευοσαββατοκύριακο. Και πλακώθηκαν, και καταγγελίες έγιναν για νοθεία, και βρισιές ανταλλάχτηκαν και σε αστυνομικά τμήματα κατέφυγαν για προστασία και την υποβολή μηνύσεων – όλα καλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το τέλος που του αξίζει, και που δυστυχώς ήρθε αρκετά αργά. Αν είχε προηγηθεί η διάλυση πριν από μερικά χρόνια, ίσως και τα πράγματα να ήταν καλύτερα και για τον χώρο και για τη χώρα. Αλλά, καθυστέρησε. Υπ’ αυτή την έννοια και πάντα με γνώμονα το κάλλιο αργά παρά ποτέ, οφείλουμε χάριτες στον έκπτωτο πρόεδρο Κασσελάκη, για τη συμβολή του. Ελπίζουμε απλώς το έργο να ολοκληρωθεί με την ίδια ένταση, και με την ίδια ακάματη προσπάθεια, στο περίφημο «Συνέδριο».
Φυσικά δεν (πρέπει να) τους λυπόμαστε. Καθόλου, δε…