Εντάξει, όταν το ένα από τα δύο κόμματα στο κατεξοχήν δικομματικό σύστημα κατεβάζει υποψήφια γυναίκα, το φύλο γίνεται αυτόματα κρίσιμη παράμετρος της εκλογικής διαδικασίας. Φέτος, ωστόσο, ίσως οι αμερικανίδες ψηφοφόροι αποδειχθούν τόσο σημαντικές όσο οι περιλάλητες Πολιτείες-κλειδιά. Ισως, λένε αναλυτές, κρίνουν το αποτέλεσμα όπως το είχαν διαμορφώσει οι άνδρες χαμηλού μορφωτικού επιπέδου το 2016. Τα δημοσκοπικά νούμερα αποτυπώνουν ένα χάσμα. Το 53% των υποστηρικτών της Χάρις είναι γυναίκες και το 43% άνδρες, ενώ το 52% εκείνων του Τραμπ είναι γένους αρσενικού και το 44% θηλυκού. Η Δημοκρατική προσπάθησε να προσελκύσει – και άρα να κινητοποιήσει – γυναίκες κι από τις δύο πλευρές του ιδεολογικού φάσματος. Για παράδειγμα, διοργάνωσε μαζί με τη Ρεπουμπλικανή Λιζ Τσέινι προεκλογικές εκδηλώσεις που είχαν ως βασικό target-group γυναίκες των προαστίων σε Πενσιλβάνια, Ουισκόνσιν και Μίσιγκαν. Η ιδέα ήταν να τους θυμίσει ότι σε αυτήν την κάλπη πρέπει να ψηφίσουν όχι με βάση την κομματική τους ταύτιση αλλά ακολουθώντας τη συνείδησή τους. Η στρατηγική που ποντάρει στη γυναικεία ψήφο είναι έξυπνη ασχέτως των συνθηκών του 2024. Από το 1980 και μετά το ποσοστό των γυναικών που ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα στην Αμερική είναι μεγαλύτερο από των ανδρών.