Μια βουτιά, όχι ιδιαίτερα μεγάλη, στο παρελθόν: Μάρτιος του ’17 ήταν και κλήθηκαν στην εθνική ομάδα (μεταξύ άλλων) οι Ζέκα, Μανθάτης, Ανδρούτσος. Οι στιγμές δεν φεύγουν από τη μνήμη. Τις θυμάμαι έντονα. Στο τότε προπονητήριο, στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά στην παραλιακή, ο εκλέκτορας Μίχαελ Σκίμπε είχε φορέσει ένα πλατύ χαμόγελο. Υποδέχθηκε τον Ζέκα και ήταν το θέμα, γιατί ετοιμαζόταν να φορέσει για πρώτη φορά τα γαλανόλευκα ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Και από κοντά, πρώτη κλήση ήταν και για τους ηλικίας 20 ετών Μανθάτη και Ανδρούτσο. Τους… διόσκουρους του Ολυμπιακού. Οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές τους καλωσόρισαν με τα συνήθη πειράγματα, οι νεαροί έβγαλαν με άνεση την προπόνηση, στάθηκαν με επάρκεια και έδειχναν να το απολαμβάνουν εκείνο το πρωινό, λίγες ημέρες πριν από το ραντεβού με το Βέλγιο στις Βρυξέλλες για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ρωσίας (2018).
Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν ανάλογη. Τόσο ο Μανθάτης όσο και ο Ανδρούτσος, έχασαν έδαφος. Εκαναν λιγότερες συμμετοχές με τον Ολυμπιακό, σταμάτησαν οι αρμόδιοι να τους καλούν στην Εθνική, η χρυσόσκονη έφυγε.
Προς τι όλα αυτά; Ηρθαν στον νου με την (αναμενόμενη για αρκετούς) κλήση του Χρήστου Μουζακίτη από τον Γιοβάνοβιτς. Ο καλός Ιβάν έχει στα πλάνα του έναν μέσο που πραγματοποιεί θαυμάσιες εμφανίσεις έως τώρα με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Τον «βλέπει» για το μέλλον και ίσως τώρα να θέλει να τον τσεκάρει στις προπονήσεις και ενόψει των αγώνων με Αγγλία και Φινλανδία. Ο δε Μουζακίτης, ο νεαρός που θα συμπληρώσει τα 18 του χρόνια τον επόμενο μήνα, αναμφίβολα ζει το όνειρό του σε μια πορεία που δεν θα περίμενε κανένας, ακόμη και άτομα του στενού του περιβάλλοντος και οι μεγαλύτεροι θαυμαστές των ικανοτήτων του στο γρασίδι. Για να αποδειχθεί περίτρανα πως όταν μπορείς και φοράς τη βαριά φανέλα του Ολυμπιακού, όταν δίνεις με επιτυχία μάχες σε Ελλάδα και Ευρώπη, δεν μετρά μόνο η ηλικία αλλά και η καρδιά. Ο Μουζακίτης παίζει λες και έχεις μπροστά σου έναν πανέτοιμο, έναν ώριμο μέσο. Στο χέρι του είναι τα πάντα. Ανοιξε τώρα και η πόρτα της Εθνικής. Θα έχει στο μέλλον να διηγείται ενδιαφέρουσες ιστορίες από την πορεία του. Στο δικό του χέρι είναι να παραμείνει προσγειωμένος, να μιλά χαμηλόφωνα και να αφήσει τους άλλους να εκτοξεύουν εγκώμια για τον ίδιο.
Το μέλλον του ανήκει!