Σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμώ να έλθω σε αντιπαράθεση με τον επί πολλών ετών φίλο Κώστα Καραμάρκο.
Διάβασα το άρθρο του, ΝΚ. 31/10/24 με τίτλο “Γιατί συνυπέγραψα την επιστολή των 110 Ελληνοαυστραλών προς τον πρωθυπουργό Antony Albanese” και ομολογώ ότι μού ξύπνησε μνήμες.
Μνήμες που για πολλά χρόνια έχω αφήσει στο χρονοντούλαπο, γιατί εν έτει 2024, με την 4η γενιά να συμμετέχει επιλεκτικά στα Ελληνοαυστραλιανά παροικιακά δρώμενα και την 5η, να δυσκολεύεται να περάσει το κατώφλι, οδεύουμε προς …
Ωστόσο το θέμα του άρθρου του φίλου Κώστα, η διαμαρτυρία αν θέλετε, είναι η διαφωνία των 110 με τις θέσεις του πρωθυπουργού κ. Anthony Albanese, ο οποίος στην ομιλία του, καλωσορίζοντας τον Οικουμενικό πατριάρχη στην Μελβούρνη μετά την λειτουργία στο Margaret Court Arena και την μαθητική παρέλαση που ακολούθησε, Κυριακή 13/10/2024, περιέγραψε “τον διαχρονικό ρόλο της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής στα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά δρώμενα της Ελληνοαυστραλής Κοινότητας”.
“Δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική αλήθεια” σημειώνει ο Κ. Καραμάρκος και αντιπαραθέτει τις δικές του απόψεις, οι οποίες είναι σεβαστές: “Ιστορικά, καθοριστικό ρόλο στη διδαχή της Ελληνικής γλώσσας και στην εξέλιξη της πολιτισμικής δημιουργίας και ταυτότητας, έπαιξαν οι Ελληνικής καταγωγής ενεργοί πολίτες, οι Κοινότητες, τα συνδικάτα, οι πτέρυγες στα πολιτικά Κόμματα κλπ. κλπ.”, συμπληρώνει.
Με τα συνδικάτα και τα πολιτικά Κόμματα, δεν ασχολήθηκα ποτέ. ‘Ομως με τις Κοινότητες, τους παροικιακούς Οργανισμούς και τα Ελληνικά μας σχολεία, κάπου θα με βρείτε.
Οπότε επικροτώ την ίδρυση και συσπείρωση του ελληνισμού γύρω από τις Κοινότητες και τους παροικιακούς Οργανισμούς και συμφωνώ ότι όντως πρόσφεραν τα μέγιστα.
Ωστόσο η εν λόγω γιορτή, η οποία ήταν εξολοκλήρου οργανωμένη από την Αρχιεπισκοπή, εκτός από το καλωσόρισμα του υψηλού επισκέπτη, τιμούσε και τον 100χρόνο ρόλο της στους Αντίποδες. Ας μη το εκλάβουμε λοιπόν ως εσκεμμένη παράλειψη.
1922 ΤΟ ΠΡΩΤΟ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Δράττομαι της ευκαιρίας, και μνημονεύω τον ανώνυμο μετανάστη/συμπάροικο του 50 και αρχές του 60, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες, άλλαζε λεωφορείο και τραμ για να πάει τα παιδιά του στο Ελληνικό σχολείο. Το πρώτο, οι παλαιότεροι το θυμάστε, ήταν στην πόλη, με δασκάλους τους αείμνηστους Ελένη Σιγάλα, Αλεξάνδρα Βραχνά, Νίνα Μπλακ, Στάθη Ραυτόπουλο έτσι για να αναφέρουμε μερικούς.
Αργότερα δημιουργήθηκαν τα Απογευματινά σχολεία, 2 φορές την εβδομάδα x 2 ώρες, τα οποία άρχισαν δειλά-δειλά να ξαπλώνονται στα εσσωτερικά προάστεια και αρκετά αργότερα τα κατά τόπους Σαββατιανά.
Τότε ήταν που πάτησα πόδι στην Άσπρη γη. Ήταν καταχείμωνο, 1η Ιουνίου του εν Χριστώ έτους 1967. Μαζί με τον συννεφιασμένο ουρανό, βρήκα μια Μελβούρνη διχασμένη.
Εκεί η Κοινότητα, παρέκει η Αρχιεπισκοπή. Εκεί η εκκλησία και το σχολείο που υπόκειντο στην Αρχιεπισκοπή, η οποία αντιμετώπιζε και τα δικά της, ιδιαίτερα προβλήματα, παρέκει η εκκλησία και το σχολείο της Κοινότητας, με εξίσου ειδικά προβλήματα.
Στο Prahran, πολύ κοντά στο σπίτι που έμεινα για 6 μήνες, ήταν η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και το σχολείο της Κοινότητας με διευθύντρια την αείμνηστη Καλιόπη Πετροπούλου.
Σε κοντινή απόσταση όμως ήταν και η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Αρχιεπισκοπής, επί της Charles Street στο Windsor. Η οποία, μετά το πρόβλημα που παρουσίασε η σκεπή, το 1968, γκρεμίστηκε, πουλήθηκε και αγοράστηκαν τα οικόπεδα επί της Barry Street στο South Yarra, όπου ανοικοδομήθηκε ο σημερινός ναός. Η Αρχιεπισκοπή στο Prahran, διατηρούσε τότε τρεις σχολικές μονάδες. Στο RSL επί της High Street, στη St.Kilda και στο Malvern.
Αξίζει να προσθέσω ότι ατέλειωτες ήταν και οι συζητήσεις στις οικογενειακές συνεστιάσεις. Οι μεν να συμφωνούν με τα της Κοινότητας, οι δε με τα της Αρχιεπισκοπής. Οι μεν να παντρεύονται και να βαφτίζουν τα παιδιά τους στις εκκλησίες της Αρχιεπισκοπής και οι δε στις εκκλησίες της Κοινότητας.
ΣΕΒΑΣΤΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ
ΤΩΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ
Μέσα σε αυτό τον κικαιώνα λοιπόν των εκατέρωθεν αντιπαραθέσεων, οι εθνικές επέτειοι και οι παρελάσεις γίνονταν σε διαφορετικές ημερομηνίες και χώρους. Ένα πραγματικά παροικιακό χάος που σίγουρα κανένας δεν θέλει να το θυμάται.
Κατά τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους, υπέβαλα αίτηση για εκπαιδευτικός και στους δυο φορείς. Η απάντηση από την Αρχιεπισκοπή ήλθε με διαφορά ωρών από αυτήν της Κοινότητας.
Οπότε με περηφάνεια υπηρέτησα 3 χρόνια σε σχολικές μονάδες της Αρχιεπισκοπής και 16 σε μονάδες της Ελληνικής Κοινότητας. Το έχω γράψει ξανά. Αισθάνομαι περηφάνεια για τις τότε “φουρνιές” των Αυστραλοελλήνων που φοίτησαν στα Ελληνικά μας σχολεία, τους τωρινούς μπαμπάδες και μανούλες, οι οποίοι έμαθαν Ελληνικά, γαλουγήθηκαν με τα Ελληνοχριαστιανικά ιδεώδη, εκκλησιάζονται, παντρεύονται στην εκκλησία και βαφτίζουν τα παιδιά τους. Πραγματικά χαίρεται η ψυχή μου.
Τώρα το ποιος είχε δίκαιο ή άδικο, δεν είναι της παρούσης. Το αφήσαμε στους Ιστορικούς, που και αναφέρθηκαν στην εποχή και στα γεγονότα και επεσήμαναν τα κακώς έχοντα.
Σημασία έχει, ότι εδώ και χρόνια, έχει επέλθει η ομαλότητα και στα δικά μου μάτια, Αρχιεπισκοπή και Κοινότητες έχουν πολύ καλές σχέσεις.
2024. Αγαπητέ Κώστα,
Πάει καιρός που έχω γράψει στις καλένδες αυτά τα τόσο δυσάρεστα που έζησα και που κράτησαν την παροικία μας τόσα χρόνια διχασμένη.
Τελειώνοντας αυτό το ταξίδι στο χρόνο, θα ήθελα ειλικρινά να πω ότι, δεν διαχωρίζω τις θέσεις της Αρχιεπισκοπής από αυτές των Κοινοτήτων. Θεωρώ ότι και οι δυο φορείς μαζί, βοήθησαν και βοηθούν στην εδραίωση της γλώσσας και στοιχείων του πολιτισμού που κουβαλίσαμε τότε, όταν αμούστακα παλληκάρια και κοριτσόπουλα, εγκαταλείπαμε ανά εκατοντάδες τα χωριά μας για εκείνο το καλύτερο μέλλον.
Οπότε δεν αμφισβητώ τις καθολικές αρχές, την πολιτισμική δράση και τον ρόλο των Ομογενειακών φορέων που αναφέρεσαι και που δεν εντάσσονται με τη Αρχιεπισκοπή, και, επικροτώ την συνδρομή, την παρουσία και τις παρεμβάσεις τους, στο “ευ ζειν” της παροικίας και του ευρύτερου Αυστραλιανού συνόλου.
The post Αρχιεπισκοπή και Κοινότητες appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.