Ενας φίλος που πρόσκειται στην Αριστερά μού είχε πει πριν από καιρό καθώς συζητούσαμε πολιτικά ότι δεν μαθαίνουμε τις θέσεις της Αριστεράς (ή της Κεντροαριστεράς αν θέλετε) επειδή η Δεξιά έχει διοχετεύσει τόσο δυναμικά στον δημόσιο διάλογο τις δικές της θέσεις που ακόμα και τα μέσα ενημέρωσης ζητούν από την Αριστερά να απαντήσει κυρίως στο δεξιό λεξιλόγιο και δεν την αφήνουν να αναπτύξει το δικό της. Δεν με είχε πείσει πολύ τότε για αυτό: ότι η Αριστερά δεν ακούγεται επειδή δεν την αφήνει η Δεξιά να ακουστεί. Σταδιακά διαπίστωσα πόσο δίκιο είχε. Οχι μόνο ως προς την επιβολή των θέσεων της Δεξιάς όσο και στο ότι οι υπόλοιποι στο πολιτικό φάσμα (κι όχι μόνο η Αριστερά) καθώς καλούνται διαρκώς να απορρίψουν τις θέσεις που η λαϊκιστική Δεξιά έχει διοχετεύσει στον δημόσιο λόγο καλλιεργώντας τες μεθοδικά, επενδύοντας στον φόβο των πολιτών και χαϊδεύοντας τα ταπεινότερα των ενστίκτων τους, καταλήγουν να ετεροπροσδιορίζονται με την όποια συζήτηση να κινείται διαρκώς και δεξιότερα.
Τη μια θα είναι το Μεταναστευτικό, την άλλη θα είναι τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την άλλη θα είναι τα λεγόμενα «ταυτοτικά» ζητήματα και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Δεν μιλάμε απλά για προβολή των θέσεων της άκρας Δεξιάς σε ό,τι αφορά αυτά τα ζητήματα. Μιλάμε για την απόλυτη διοχέτευσή τους, για την πλήρη κανονικοποίησή τους. Δείτε την εικόνα: έλληνες δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, σχολιαστές και δημοσιολογούντες από τη μια εκφράζουν την απέχθειά τους για τον Τραμπ, τη ρητορική του και την όποια ιδεολόγια φέρει, ενώ την ίδια στιγμή μιλούν για «επιβολή» woke ατζέντας, ασφυκτική πολιτική ορθότητα (λες και ζουν στο campus κάποιου Ivy πανεπιστημίου κι όχι στους δρόμους της – ας μη γελιόμαστε, καθόλου πολιτικά ορθής – Ελλάδας), δικαιωματισμό και λαθρομετανάστες. Τι έχουμε εδώ; Τη θριαμβευτική νίκη της ρητορικής του Τραμπ. Ο Τραμπ είχε κερδίσει ήδη πριν επανεκλεγεί: η ρητορική του ήταν παντού. Κανονικοποιημένη. Καθαγιασμένη. Στα πιο ευυπόληπτα στόματα.
Πολλοί έσπευσαν να αποδώσουν τη νίκη του Τραμπ μεταξύ άλλων στις «υπερβολές της woke ατζέντας». Μιλάμε φυσικά για το ίδιο φαινόμενο. Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του Τραμπ δεν είναι καν η επανεκλογή του, αλλά η απόδοσή της από (προοδευτικούς) ανθρώπους σε τέτοιες αιτίες. Είναι αδιανόητο όμως να απαρνιόμαστε θεμελιώδεις αρχές της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας όπως ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου σε ό,τι αφορά το Μεταναστευτικό – Προσφυγικό ή ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή το δεξιό λεξιλόγιο ονόμασε αυτά τα ζητήματα «δικαιωματισμό» και woke ατζέντα και όσους τα συζητούν με ειλικρινές ενδιαφέρον «ευαισθητούληδες».
Αν κανονικοποιήσουμε μια συζήτηση με όρους που έθεσε η Ακροδεξιά, αν τα απαρνηθούμε όλα αυτά τι θα μείνει να υπερασπιστούμε; Τι θα απομείνει για να μας διεγείρει; Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι μια εκτονωτική πράξη της μιας εκλογικής αναμέτρησης για την επικράτηση του κάπως καλύτερου από το μαύρο που καραδοκεί. Είναι ένας διαρκής αγώνας για την επικράτηση του ορθολογισμού και των αρχών στις οποίες αυτή βασίζεται. Ενας διαρκής αγώνας για ελευθερία. Συγχρόνως όμως και αγώνας για ισότητα και αδελφοσύνη.