Σ’ έναν δεν αρέσουν οι μάτσο και οι ετεροφυλόφιλοι. Δικαίωμά του – είναι ετεροφυλοφοβικός; Σε άλλον δεν αρέσουν οι γκέι. Δικαίωμά του – είναι ομοφοβικός; Ο άλλος φοβάται τις αράχνες και κάποιος άλλος σιχαίνεται τους αραχνοφοβικούς. Ο έτερος είναι γενικά μισάνθρωπος και δικαίωμά του – εξάλλου το λέει κι ο Καρυωτάκης: αν δεις άνθρωπο να έρχεται, πέσε πρηνής. Ο Ε.Μ. Φόρστερ γράφει για κάποιον ήρωά του: «Κι εννοείται πως απεχθανόταν ολόκληρο τον κόσμο. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θα έπρεπε να τον απεχθάνεται. Είναι σχεδόν θέμα λεπτού γούστου».
Πώς να εγκαλέσεις τον συγγραφέα; Εχει μια (οδυνηρή) άποψη. Και πώς θα εγκαλέσεις κάποιον με την προπαγανδιστική λέξη «ισλαμοφοβικός» – γούστο του και καπέλο του. Εδώ οι μουσουλμάνοι αιώνες τώρα μας λένε «άπιστους». Γκιαούρηδες. Τι θα πει «άπιστος»; Δεν λένε «άλλης πίστης», αλλά άπιστος, που σημαίνει πως μόνο αυτοί έχουν Θεό, ο Θεός είναι ένας, ο Μωάμεθ και όποιος δεν κραυγάζει «Αλλαχού Ακμπάρ» είναι αποσυνάγωγος, αν όχι για εξάλειψη. Ομως, κάποιοι αυτό το παίρνουν βαριά, δεν τους ενθουσιάζει και για άλλους λόγους ο μουσουλμανισμός, οπότε σπεύδουν οι μη εξαιρετέοι να τους επικρίνουν ως «ισλαμοφοβικούς». Δηλαδή δεν φταίει ποτέ ο ισλαμιστής που γδύνει την κοπέλα γιατί δεν φοράει χιτζάμπ, αλλά εκείνος που δεν αντέχει τους ισλαμιστές και οφείλει με το ζόρι να τους αγαπάει. Αλλιώς είναι ένοχος. Βέβαια ο ίδιος μπορεί να μην αντέχει ούτε τους Καθολικούς, τον Βούδα, ή, τον Ιεχωβά, μπορεί να είναι αγνωστικιστής, ή γενικά να απεχθάνεται τις θρησκείες. Δικαίωμά του δεν είναι; Θ’ απολογηθεί γι’ αυτό στον κάθε περαστικό; (Ας μας πει, τότε, κι ο περαστικός από ποιο κόλλημα, από ποια εμμονή ελαύνεται).
Μήπως κάποιοι θα μας υπαγορεύσουν ποιαν θρησκεία οφείλουμε να αγαπάμε, ποια να απεχθανόμαστε, αν αγαπάμε τον Παΐσιο, όπως η Ζιλιέτ Μπινός, και αν θα είμαστε υπέρ του Παναθηναϊκού ή όχι; Αν οφείλουμε να λατρεύουμε τον Ιησού του Ναυή κι όχι τον Χριστό, αν σιχαινόμαστε τους σουνίτες, αλλά όχι τους σιίτες (που σφάζονται μεταξύ τους κι όχι από εμάς). Διότι όταν σε λένε «ισλαμοφοβικό» πρέπει να το διευκρινίζουν: είσαι αντισουνίτης, ή αντισιίτης, ή και τα δυο μαζί; Και αν δεν γουστάρω τους Χάρε Κρίσνα, ή εν γένει τον ινδουισμό, είμαι ινδουισμοφοβικός, και τι ακριβώς φοβάμαι; Το κίτρινο ύφασμα, τα κουδούνια, το ινδοκάρυδο, ή κάποιες επινοημένες (πάντα) θεότητες που επιβιώνουν κάπου μακριά και βασανίζουν τα μυαλά κάποιου άλλου κόσμου που επενδύει σε μια διαφορετική απόλυτη ιδέα για να παρηγορηθεί;
Μήπως λοιπόν είμαι «ινδουισμοφοβικός»; Δύσκολη ερώτηση γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς είναι ο Ινδουισμός, ιδίως δε τις αποχρώσεις της αίρεσης Χάρε Κρίσνα – θα πεις και αν κάποιος σε εγκαλέσει για «ισλαμοφοβία» άραγε ξέρει κι εκείνος τι είναι το Ισλάμ και γιατί περιστρέφονται επίτηδες οι κυκλοθυμικοί δερβίσηδες; Αμφίβολο. Εδώ άλλοι μελετούν τις σχετικές γραφές επί αιώνες και έχουν μεταξύ τους διαφορετική άποψη, δεν βγάζουνε άκρη – όπως κάποιοι επικαλούνται τον Πουλαντζά, ο οποίος έχει μεν εμβριθώς μελετήσει το καπιταλιστικό κράτος, όμως δεν δίνει καμιά απάντηση για το πώς θα είναι το σοσιαλιστικό κράτος αλλά με δημοκρατία. (Ούτε ο Γκράμσι). Αρα; Γιατί φτιάξανε το ίδρυμα;
Μ’ αρέσει βέβαια το ινδοκάρυδο, δεν έχω ινδοκαρυδοφοβία, αλλά δεν με εμπνέουν ιδιαίτερα και κάποιοι μουσουλμάνοι που πέντε φορές τη μέρα πέφτουν μπρούμυτα πάνω στα τσολάκια τους – το βρίσκω ταπεινωτικό για το (δυτικό) ανθρώπινο πνεύμα, όπως και τις εν γένει μπρουμυτιστές μετάνοιες άλλων θρησκειών, τις περιστροφές περί άξονα των Σούφι, τη δημόσια αυτομαστίγωση και άλλες συμπεριφορές μαζικών events που ίσως θα προκαλούσαν μειδιάματα ακόμα και στον Πλάτωνα, ή τον Αριστοτέλη, πολλούς αιώνες πριν. Είμαι λάθος; Μάλλον. Ολοι είμαστε λάθος και κανείς δεν θα γλιτώσει.
Επειτα το δεν μ’ αρέσει, δεν το υιοθετώ, δεν σημαίνει πως το μισώ, ή πως έχω σχετική φοβία. Το συνθετικό «φοβικός» είναι προπαγανδιστικό και τρομοκρατικό. Εχει πρόθεση χειραγώγησης, είναι πατερναλιστικό και κανονιστικό. Αλλο δεν γουστάρω (για διάφορους λόγους), άλλο φοβάμαι. Αλλά και να φοβάται κάποιος, αυτό είναι απόλυτο δικαίωμά του και δεν θα ρωτήσει κανέναν παπάρα. Κι αν μιλάμε για συμπερίληψη, τότε αυτή ισχύει όταν εντός αυτής μπαίνουν όλοι, και οι αντίθετοι, και οι ενάντιοι των εναντίων. Αλλιώς είναι φοβική περίληψη της περίληψης. Ανάποδη προκατάληψη.
Το πνεύμα όπου θέλει πνει. Και συζητάει, αλλά δεν απολογείται. (Το ξέρουμε απ’ την εποχή του Σωκράτη – όχι του Μάλαμα, του Σωκράτη σκέτο). Και αν κάποιος ονομάζει «φοβικό» κάποιον, δεν είναι και ο ίδιος φοβικός έναντι του «φοβικού» – οπότε πάμε σε ανακλώμενα κάτοπτρα χωρίς τέλος. Στο κάτω κάτω και οι Χάρε Κρίσνα και οι Ινδουιστές και οι Μουσουλμάνοι και οι στρέιτ και οι γκέι κάνουν ο καθένας τη δουλειά του και περνάνε καλά με τις δικές τους ιδέες και νόμιμες φοβίες – αρκεί να μη μας πρήζουν με το ίδιο θέμα νυχθημερόν. Κι όποιος νομίζει πως έχει βρει το ασφαλές νόημα της ζωής κάπου (καημένε Καμύ) με γεια του και με χαρά του. (Πάντως το ινδοκάρυδο μ’ αρέσει).