Στα αγαπημένα ελληνικά των πατριωτών, τα αρχαία ελληνικά της κλασσικής εποχής εννοώ, οι λέξεις «πατριώτης, -ις» χρησιμοποιούνταν «μόνο για τους δούλους και τα ζώα» αναφέρει το Liddel-Scott–Jones και παραθέτει παράδειγμα από τον Ξενοφώντα: «πατριώται ίπποι» (Κύρου Παιδεία, 2.2.26), ντόπια άλογα δηλαδή.
Καίτοι μη γλωσσολόγος, ας μου επιτραπεί να διορθώσω τον πρωθυπουργό: ο σωστός όρος δεν είναι «πατριώτες της φακής», αλλά «πατριώτες-κότες». Και το γνωστό απόφθεγμα περί των αχρείων πρέπει μάλλον να γίνει «πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των χοίρων».
Σε κάθε περίπτωση, ο σημερινός πατριωτισμός φέρνει ψήφους, είτε ως αμυντικός είτε ως επιθετικός. Αμυντικός, όταν επισείει εξωτερικούς κινδύνους κάνοντας τους πολίτες να ανησυχούν ώστε να πιστέψουν ότι οι «πατριώτες-κότες» θα τον προστατέψουν. Επιθετικός, όταν εμφανίζεται ως «αλυτρωτισμός» ή εθνικισμός υποσχόμενος πολεμικά λάφυρα, δόξα, κατακτήσεις, βόρειες ηπείρους, νότιες θάλασσες, ανατολικές ΑΟΖ.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι όσο μικρότερο είναι κάποιο δεξιό κόμμα, τόσο μεγαλύτερη σημασία δίνει στην εξωτερική πολιτική προκειμένου να μαζέψει ψηφουλάκια. Το 90% των περίεργων κομμάτων που εμφανίζονται στις εκλογές είναι ακριβώς συμμαζέματα που οραματίζονται αυτοκρατορίες ή ανησυχούν για τα «εθνικά θέματα». Όσοι πάλι επαγγελματίες πολιτικοί, ανεξαρτήτως κόμματος, επιδιώκουν να παίξουν σπουδαίο ρόλο, με τα «εθνικά θέματα» θα ασχοληθούν· αυτά είναι η βαθιά ψυχή μας – η τιμή της κιλοβατώρας αφορά τη ρηχή τσέπη μας, ποιος μεγαλόψυχος Έλληνας νοιάζεται για δαύτην;
Με άλλα λόγια –«all politics is local», έχουν πει Αμερικανοί τότε που ακόμη υπήρχαν και σοφοί εκεί– η αναφορά στην εξωτερική πολιτική, στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», εξυπηρετεί στόχους της εσωτερικής πολιτικής· δεδομένου ότι οι εκλογές είναι μακριά, το μόνο επίδικο αυτή την εποχή είναι η προεδρία της δημοκρατίας.
Φαίνεται ότι υπάρχουν ενδιαφερόμενοι από όλο το πολιτικό φάσμα για τη θέση – ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε ο Κώστας Καραμανλής σκέφθηκε να κάνει πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ιδρυτή του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προς τούτο εγκατέλειψε το κόμμα του αλλά το σενάριο δεν ευοδώθηκε γιατί δεν συμφώνησε το ΠαΣοΚ.
Νομίζω λοιπόν ότι για να επέλθει ηρεμία και να χειριστεί η κυβέρνηση εσωτερικά και πραγματικά εξωτερικά θέματα με ηρεμία, ο πρωθυπουργός πρέπει να λύσει το «επίδικο» το συντομότερο, ανακοινώνοντας την επιλογή του για την προεδρία της Δημοκρατίας.
Όχι μόνο θα καταλαγιάσουν οι «εθνικές ανησυχίες» αφού δεν θα διακυβεύεται τίποτα πλέον, αλλά θα μάθουμε κιόλας «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» – αυτός που το 2015 χάραξε πρωθυπουργική πορεία αρνούμενος να ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο και το 2020 άσκησε ηγεμονική πολιτική προτείνοντας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου ή αι , κατά τον Ξενοφώντα, κακαρίζουσαι «πατριώτιδες όρνιθες»;