Ένας «καταπράσινος παράδεισος» εκτείνεται στο δρομάκι πίσω από το σπίτι των Maria Tsopanis, Stavros Repanis, και του γιου τους Peter.
Η οικογένεια ζει σε μία εργατική κατοικία, κατασκευασμένη από κυανόλιθο (bluestone) στα τέλη του 1800 – η οποία έχει πλέον ανακαινιστεί – στην οδό Easey, στο Collingwood, στο βόρειο τμήμα της Μελβούρνης.
Ο Stavros είχε πάντα ταλέντο και μία κλίση προς στο σχέδιο, δημιουργώντας κάποτε πρωτότυπα έπιπλα που παρουσιάστηκαν ως εκθέματα στο Fringe Furniture Show.
Η αγάπη του για το σχέδιο, σε συνδυασμό με το πάθος του για την κηπουρική, τον ώθησε να μετατρέψει την μικρή του αυλή σε μια πυκνή ζούγκλα, φιλοξενώντας νυχτερίδες φρούτων, πόσουμ, ντόπια πουλιά και άλλες μορφές πανίδας.
Ωστόσο, «αυτό δεν ήταν αρκετό για τον Stav», είπε η Maria στον «Νέο Κόσμο».
Σύντομα ο Stavros, στράφηκε προς το λιθόστρωτο δρομάκι πίσω από το σπίτι, που εξυπηρετούσε την πρόσβαση (cobblestone service lane).
Στα μέσα του 2021, το δρομάκι είχε μετατραπεί σε έναν «καταπράσινο παράδεισο».
Τη δεκαετία του 1990, το Collingwood βρέθηκε στο επίκεντρο μιας επιδημίας ηρωίνης είχε πλήξει τότε τη Μελβούρνη.
«Το δρομάκι ήτα Γη του κανενός (no man’s land)- ένας ‘παράδεισος’ των χρηστών ναρκωτικών», δήλωσε ο Stavros.
Η Μελβούρνη βρισκόταν τότε σε οικονομική ύφεση, καθώς οι κλάδοι υποδημάτων, κλωστοϋφαντουργίας και ένδυσης (FTC), στο πλαίσιο των οικονομικών μεταρρυθμίσεων του Paul Keating, μεταφέρονταν στην Ασία.
Το Collingwood, παραδοσιακό κέντρο αυτών των βιομηχανιών, ήταν από τις πρώτες περιοχές που υπέφεραν από τις συνέπειες.
Η περιοχή αναπτύχθηκε και το Collingwood σύντομα έγινε το επίκεντρο των hipster (άτομα που απορρίπτουν την κυρίαρχη μαζική κουλτούρα και τις εμπορικές τάσεις, υιοθετώντας μη κυρίαρχες μορφές τέχνης, μουσικής, μόδας και τρόπου ζωής).
Τα σπίτια που κάποτε πωλούνταν για 150.000 έως 200.000 δολάρια, μέχρι τη δεκαετία του 2000, πλέον ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο δολάρια.
Το ζευγάρι μετακόμισε στο σπίτι τους το 1991, όταν το προάστιο άρχισε να αναδεικνύεται σε καλλιτεχνικό και πολιτιστικό κέντρο.
Κατά πολλούς τρόπους, η Maria και ο Stavros υπήρξαν πρωτοπόροι στη διαδικασία του «εξευγενισμού» (gentrification) – ενός όρου που αναφέρεται στις κοινωνικές και χωρικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης υποβαθμισμένων περιοχών της πόλης – σε μια γειτονιά που στο παρελθόν ήταν εργατική και μεταναστευτική.
Η Maria, με καταγωγή από την Αδελαΐδα, είναι ανώτερο στέλεχος της AMES, ενός οργανισμού που προσφέρει υπηρεσίες σε νέους και αναδυόμενους μετανάστες.
Ο Stavros είναι ηλεκτρολόγος-σχεδιαστής, ο οποίος μετανάστευσε στην Αυστραλία από τη Νότια Αφρική το 1985, προκειμένου να ξεφύγει από τη φρίκη του apartheid – μια πολιτική των Λευκών που καθόριζε και επέβαλλε τη διάκριση των ανθρώπινων ομάδων μέσα σε ένα κράτος βάσει φυλετικών κριτηρίων.
Γνωρίστηκαν στην Αδελαΐδα, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και σύντομα μετακόμισαν στη Μελβούρνη, όπου ζουν από τότε.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, υποδέχτηκαν τον γιο τους, Peter. Κάποια στιγμή, στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Stavros άρχισε να «φυτεύει διάφορα πράγματα στο δρομάκι».
Δεν είχε αυταπάτες, ούτε ανησυχούσε.
«Ίσως, με μια κάποια ‘μεταμόρφωση’ της περιοχής», σκέφτηκε «οι χρήστες ναρκωτικών να γίνονταν λιγότερο πρόθυμοι να χρησιμοποιούν τα αιχμηρά αντικείμενά τους».
Μέχρι το 2020, όταν η πανδημία COVID-19 έπληξε τη Μελβούρνη, ο Stavros βρήκε χρόνο να εμβαθύνει στην αγάπη της ζωής του: την κηπουρική.
«Έπρεπε να το είχα ξεκινήσει χρόνια πριν, όταν το παιδί μου ήταν μικρό, ώστε να μπορούσε να παίζει εκεί. Όμως τώρα, η δισέγγονή μας έχει τη δυνατότητα απολαμβάνει τον χώρο και τα λουλούδια».
Όσο για τη μέθοδο, «είναι απλή», είπε ο Stavros.
«Στην ουσία, πολλαπλασιάζω περισσότερα φυτά από τα λουλούδια της περιοχής και τα απλώνω γύρω-γύρω».
Ο Stavros ανέφερε ότι ο «πράσινος παράδεισος» που δημιούργησε προσελκύει τους γείτονες, δέχεται πολλά κομπλιμέντα και οι τοξικομανείς—οι οποίοι εξακολουθούν να τον επισκέπτονται, «αλλά όχι τόσο συχνά»—σέβονται και απολαμβάνουν τον χώρο.
Η Maria από την άλλη αναρωτιέται πού «βρίσκει ο Stav την ενέργεια» να ολοκληρώνει «έργα όπως αυτό, ενώ παράλληλα εξακολουθεί να εργάζεται».
«Ακόμα και ως ημι-συνταξιούχος, δεν μπορώ να φανταστώ τον Stavro να σταματάει ποτέ».
Δεν είναι διόλου περίεργο λοιπόν, ότι όποιος επισκέπτεται το σπίτι τους καταλήγει στο δρομάκι – μια «κρυφή χώρα των θαυμάτων».
The post Συμπάριοικος μεταμορφώνει δρομάκι πίσω από το σπίτι του σε «κρυφή χώρα των θαυμάτων» appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.