Ωραίο το ελληνικό πρωτάθλημα της πάλαι ποτέ Α1; Αν κάποιος θέλει να το αποθεώσει, δεκτό. Γιατί όχι, άλλωστε; Ξέρετε τι είναι ένα ματς αντί να διαρκέσει κοντά δύο ώρες να ολοκληρώνεται στο τρίωρο; Θαύμα… Θαύμα! Συνέβη το σαββατόβραδο στην Πάτρα και δεν είχαμε… καρναβάλι αλλά κάτι πολύ σοβαρό: αδυναμία πολλών να υπηρετήσουν με συνέπεια τον ρόλο τους.
Εντάχει, συνεπώς: ο ρέφερι Χριστινάκης μπήκε στο μάτι των ανθρώπων της ΑΕΚ επειδή καταλόγισε φάουλ και ο διαιτητής ζήτησε να απομακρυνθεί αυτός που διαμαρτυρήθηκε. Δεν έγινε και έτσι έφτασε κοντά στη γραμματεία ο κ. Αγγελόπουλος της ΑΕΚ. Διακοπή πρώτη στο ματς Προμηθέα – ΑΕΚ, οι οργανωμένοι της Ενωσης τα είχαν βάλει με τη ρέφερι Τσαρούχα, κατόπιν υπήρξε φλόπινγκ και τεχνική ποινή στον Κουζμίνσκας, αργότερα πέμπτη παρατήρηση από την Τσαρούχα και ως αποτέλεσμα εκκένωση του χώρου που βρίσκονταν οι οπαδοί της ΑΕΚ. Και όχι μόνον αυτά, αλλά επέμβαση των ειδικών δυνάμεων και στιγμές έντασης ώστε να φύγει ο κόσμος από το κλειστό. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί πως η ΑΕΚ αποχώρησε με βολές σε βάρος της διαιτησίας, ενώ η ήττα της έμοιαζε με κερασάκι σε μια τούρτα ολότελα άνοστη…
Και χθες, είχαμε ανακοίνωση σκληρή από την ΚΑΕ ΑΕΚ που μεταξύ άλλων μίλησε για «ασέβεια κατά της ομάδας μας», επίσης για «ασέβεια κατά των οπαδών της ομάδας μας, οι οποίοι προκλήθηκαν από όσα αδιανόητα συνέβησαν στον αγωνιστικό χώρο και με εντολή αυτών που ανέλαβαν ρόλο “πρωταγωνιστή” στον αγώνα», ενώ η λέξη «ασέβεια» μπήκε μπροστά και για τον Σάκοτα αλλά και για τον Κουζμίνσκας.
Ποιο, είναι, όμως το φινάλε της τοποθέτησης; Η ΑΕΚ ζητεί επαγγελματική διαιτησία («έφτασε η ώρα να γίνει», αναφέρει»), παράλληλα λέει πως «ο υφιστάμενος τρόπος λειτουργίας της ΚΕΔ/ΕΟΚ δεν επιτρέπει την εξέλιξη των διαιτητών και δεν ευνοεί την αναβάθμιση του μπάσκετ» και «αποτελεί μονόδρομο η πρόσληψη ξένου
αρχιδιαιτητή – από προηγμένη μπασκετικά χώρα – κατά τα πρότυπα του μοντέλου της (ποδοσφαιρικής) Super League».
Είναι, όντως, σοβαρά όσα επισημαίνονται. Αλλά ακόμη σοβαρότερη είναι η εικόνα του πρωταθλήματος της κορυφαίας κατηγορίας του μπάσκετ. Αν πας χαμηλότερα, ασφαλώς και θα βρεις ομάδες που διαλύονται επειδή δεν μπορούν να σταθούν όρθιες (παράδειγμα οι γυναίκες της Ελευθερίας Μοσχάτου που από την Ευρώπη η ομάδα βολοδέρνει στην αφάνεια…). Επιστρέφοντας, όμως, στα της Πάτρας, μια καλή αφορμή για σκέψη είναι όσα συνέβησαν: ως πότε θα έχουμε ένα προϊόν απαξιωμένο και με μόλις 12 ομάδες; Ποιοι από το μπάσκετ καμαρώνουν;