Ενα πράγμα μόνο δεν περίμενα από όσα συνέβησαν μετά το απόγευμα του Σαββάτου, όταν έσκασε η είδηση: ότι ακόμη και χθες όλοι θα συζητούσαν για την αποπομπή Σαμαρά. Οποιον συναντούσες, για τον πρώην πρωθυπουργό και τις πιθανές συνέπειες από τη διαγραφή του θα σου μιλούσε – ακόμη και εκείνοι που αποφεύγουν να συζητούν τα πολιτικά. Φυσικά, η ανησυχία τους δεν αφορά την τύχη του κ. Σαμαρά. Η ανησυχία όλων αυτών αφορά τον εαυτό τους, δηλαδή τον προγραμματισμό που έχουν κάνει για τη ζωή τους και, ενδεχομένως, θα μπορούσε να ανατραπεί, αν είχαμε εκλογές με τις πολιτικές ανακατατάξεις που εκ των πραγμάτων επιφέρουν. Με άλλα λόγια, η ανησυχία του κόσμου, η περιέργειά του, το ενδιαφέρον του – πείτε το όπως θέλετε – αφορούν την πολιτική σταθερότητα και το τι έπεται.
Τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα, λοιπόν, είναι πια το θέμα του ενδιαφέροντος και με αυτό θα καταπιαστώ στο σημερινό σημείωμα. Οι εξελίξεις εξαρτώνται, κατά τη γνώμη μου, από δύο παράγοντες. Ο ένας είναι οι δυνατότητες συσπείρωσης των δυνάμεων στα δεξιά της ΝΔ. Αυτές οι δυνατότητες σήμερα δεν υπάρχουν. Νατσιός, Βελόπουλος, Λατινοπούλου μόνο σε ένα σημείο μπορούν να συμφωνήσουν: ότι κανένας τους δεν αντέχει τον άλλο. Επιπλέον, η «Νίκη» όπως φαίνεται δεν έχει μέλλον. Αν εξαιρέσουμε τους ψαλμούς στα γραφεία τους, το λιβάνι και τους καλικάντζαρους δεν έχω αντιληφθεί να έχουν εισφέρει οτιδήποτε άλλο στον πολιτικό βίο. Είναι ένα κόμμα που ξεφούσκωσε προτού προλάβει να φουσκώσει και, κατά πάσα πιθανότητα, στις επόμενες εκλογές θα μείνει εκτός Βουλής. Αυτό σημαίνει όμως ότι οι άλλοι δύο σχηματισμοί αντλούν ψηφοφόρους από εκείνους που εγκαταλείπουν τη «Νίκη» και το βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις. Εφόσον λοιπόν οι προοπτικές για το μικρομάγαζο του καθενός είναι ευνοϊκές, γιατί να δεχτούν την υπαγωγή τους σε κάποιον άλλον;
Θεωρώ βέβαιο επίσης ότι ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να είναι το πρόσωπο που θα συσπειρώσει τον χώρο. Στην ΚΟ της ΝΔ είναι ή, μάλλον, ήταν μόνος του. Η μοναδική επιρροή του είναι ένας Μιλτιάδης Χρυσομάλλης, βουλευτής Μεσσηνίας και τελείως ασήμαντος εκτός των ορίων της εκλογικής περιφερείας του. Τόσο ασήμαντος, ώστε εκτός ΝΔ δεν έχει πολιτικό μέλλον και, γι’ αυτό, δεν πρόκειται να ακολουθήσει τον κ. Σαμαρά. Να προσθέσουμε στην εικόνα και τη διαπίστωση ότι, παρά τον καημό της εγχώριας Ακροδεξιάς, φαινόμενο woke στην Ελλάδα δεν έχουμε. Η ισότητα του πολιτικού γάμου, που θεσπίστηκε από την κυβέρνηση, αφορά μια μικροσκοπική κατηγορία συμπολιτών και όλος ο θόρυβος είναι δυσανάλογος με τη σημασία του θέματος. Κυρίως, όμως, αυτό που εμποδίζει τη συσπείρωση της Ακροδεξιάς είναι ότι δεν υπάρχει στον ορίζοντα ο απαραίτητος ηγέτης. Αν δεν εμφανιστεί μία ηγετική μορφή, με ανώτερη πνευματική συγκρότηση (από αυτήν, λ.χ., του κ. Βελόπουλου) και ευρύτερη κοινωνική απήχηση η διάσπαση θα είναι η φυσική τους κατάσταση.
Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει τις εξελίξεις είναι ακόμη σημαντικότερος, τόσο ώστε αν υφίσταται αυτός, ο πρώτος παύει να έχει σημασία. Εννοώ το έργο της κυβέρνησης. Θα μπορέσει να φέρει πολιτικές προς όφελος των πολλών, τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι αισθητά από τον κόσμο; Αν μπορεί να το πετύχει αυτό, τότε ό,τι και αν γίνεται είτε δεξιά είτε αριστερά της ΝΔ δεν ενοχλεί. Ο σκοπός της κυβέρνησης, επομένως, πρέπει να είναι πώς θα μαζέψει ψήφους από παντού, όχι μόνο από τη Δεξιά· και αυτό είναι κάτι που μόνο με το κυβερνητικό έργο μπορεί να το πετύχει. Θα μου πείτε ότι αυτό που ζητώ από την κυβέρνηση είναι το πιο δύσκολο. Είναι, πράγματι, δεν αντιλέγω. Ομως αυτή είναι η δουλειά των κυβερνήσεων, ξέρετε. Να διευκρινίσω, ωστόσο, ότι όταν μιλάμε για κυβερνητικό έργο δεν εννοούμε νόμους που θεσπίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται. Ακούω, λ.χ., ότι έρχεται ο νέος, εκσυγχρονισμένος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, που προβλέπει ακόμη και πρόστιμα για τους πεζούς. Να έρθει, με το καλό, μακάρι! Μου λέτε όμως ποιος θα τον εφαρμόσει; Χωρίς κάμερες και χωρίς αστυνόμευση, είτε έρθει ο νέος ΚΟΚ είτε δεν έρθει ένα και το αυτό. Οι κυβερνήσεις ψηφίζονται για τις πράξεις τους, όχι για τα λόγια τους και οι νόμοι που ψηφίζονται, αλλά δεν εφαρμόζονται, είναι λόγια και τίποτα παραπάνω.