Ενώ χθες περίμενα τη συνέχεια της 12ης αγωνιστικής της Σουπερλίγκας που ξεκίνησε με τρία ματς χωρίς νίκη γηπεδούχου (Καλλιθέα – Πανσερραϊκός 1-2, Λαμία – ΟΦΗ 1-1 και Αρης – Βόλος 0-1), έριξα μια ματιά να δω με τι ασχολείται ο διεθνής αθλητικός Τύπος. Δυο είναι οι ιστορίες που αυτές τις μέρες είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Το αντίο του μεγάλου Ράφα Ναδάλ, που περιγράφουν όλοι ως μια στιγμή ιστορίας για το παγκόσμιο τένις. Και η αγωνιστική κρίση της Μάντσεστερ Σίτι που είχε το Σάββατο την πέμπτη σερί ήττα της στη σεζόν αυτή τη φορά γνωρίζοντας έναν αληθινό διασυρμό στην έδρα της (0-4) από την Τότεναμ του Αγγελου Ποστέκογλου.
Τριάδα
Ο Ναδάλ υπήρξε μέλος της μεγάλης τριάδας των υπερπρωταθλητών της ιστορίας του τένις μαζί με τον Ρότζερ Φέντερερ και τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Ο πρώτος από τους τρεις που ολοκλήρωσε την καριέρα του ήταν ο Φέντερερ. Το αντίο του Ναδάλ στην αγωνιστική δράση ήρθε δύο χρόνια αργότερα. Ο τρόπος που ένας αθλητής αποχαιρετά το κοινό του σπανίως σημαίνει κάτι για τον χαρακτήρα του – πόσο μάλλον για την ιστορία του. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι αποχαιρετιστήριες γιορτές των αθλητών είναι όμοιες. Διοργανώνεται ένα ματς προς τιμήν τους, δίνουν το παρών μεγάλοι δηλωμένοι φίλοι τους αλλά και ιστορικοί αντίπαλοι, το τελευταίο χειροκρότημα προκαλεί μια κάποια συγκίνηση και στους προσωπικούς οπαδούς τους και στους ίδιους. Αλλά τα αντίο του Φέντερερ και του Ναδάλ κατέδειξαν πόσο διαφορετικές περιπτώσεις υπήρξαν ως σούπερ σταρ οι δύο.
Ολοι
Ο Φέντερερ μας αποχαιρέτησε πριν από δυο χρόνια με μια ωραία τυπική γιορτή. Εδειξαν συγκινημένοι οι φίλοι του περισσότερο από τον ίδιο. Ηταν στο τελευταίο του παιχνίδι παρόντες όλοι σχεδόν οι σπουδαίοι τενίστες που αντιμετώπισε: πρώτος ο Ναδάλ που έκλαψε τότε σαν μικρό παιδί. Ο Φέντερερ μας άφησε παίζοντας έναν αγώνα στο διπλό που έμοιαζε με αγώνα επίδειξης. Ο Ελβετός ήταν χαρούμενος – σχεδόν ανακουφισμένος για το αντίο του. Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον τρόπο του Ναδάλ. Ο Ισπανός, όπως είχε ανακοινώσει, ολοκλήρωσε την καριέρα του δίνοντας ένα κανονικό παιχνίδι για το Ντέιβις Καπ. Είπε αντίο πολύ πιο σεμνά, με τους δικούς τους ανθρώπους που τον αγάπησαν στην Ισπανία κοντά του: μεταξύ αυτών ξεχώρισαν οι επίγονοι και συμπαίκτες του στην Ισπανία, όλοι αυτοί οι μικρότεροι σε ηλικία που έγιναν τενίστες χάρη σ’ αυτόν. Η μιντιακή κάλυψη του γεγονότος δεν είχε σχέση με τη γιορτή σε παγκόσμια μετάδοση που διοργανώθηκε για το αντίο του Φέντερερ. Καλά καλά δεν καταλάβαινες ότι ήταν το τελευταίο ματς του Ναδάλ.
Δήλωση
Πολλοί που θεωρούν τον Ρότζερ Φέντερερ τον αξεπέραστα μεγαλύτερο τενίστα όλων των εποχών, εντυπωσιάστηκαν με τον τρόπο που διάλεξε ο Ναδάλ για να γράψει τον επίλογο της καριέρας του. Η δε δήλωση που έκανε ο Ισπανός, ότι θα ήθελε να τον θυμούνται πρώτα από όλα ως έναν καλό άνθρωπο από ένα χωριό της Μαγιόρκας που πέτυχε περισσότερα απ’ όσα είχε ονειρευτεί, δεν είναι απλά μια έκφραση μετριοφροσύνης, αλλά κάτι σαν παράκληση: ο Ναδάλ δεν διεκδικεί υστεροφημία, ούτε αναγνώριση (γνωρίζει πως τα έχει κερδίσει) αλλά ήθελε στην τελευταία του εικόνα να τον δούμε σαν αυτό που θα είναι από εδώ και πέρα: ένας απλός άνθρωπος. Προφανώς δεν υπάρχει καλός και κακός τρόπος για να πεις αντίο. Απλά στο τελευταίο τους ματς ο μεν Φέντερερ έδειξε πόσο του άρεσε η λάμψη της γιγάντιας επιτυχίας του και ο Ναδάλ πόσο πολύ θα ‘θελε να τον θυμόμαστε σαν κάποιο που έκανε καριέρα με ιδρώτα και κόπο. Και που τώρα που αυτή τελειώνει επιστρέφει στον ρόλο της ζωής του: αυτόν του απλού ανθρώπου που δεν επιδίωξε να γίνει σταρ, αλλά απλά δούλευε πολύ. Εν κατακλείδι, πιστεύω πως για αυτόν ειδικά τον λόγο άλλος σαν αυτόν δεν θα υπάρξει.
Γιορτή
Και η κρίση της Μάντσεστερ Σίτι έχει να κάνει με τις δυσκολίες ενός ανθρώπου που δουλεύει πολύ, δηλαδή του Πεπ Γκουαρντιόλα. Το σαββατιάτικο ματς της ομάδας του με την Τότεναμ έπρεπε να είναι ένα είδος γιορτής για την επέκταση του συμβολαίου του: μιλάμε πάντα για τον πιο επιθυμητό προπονητή στον κόσμο. Μετά το τρίτο γκολ της Τότεναμ οι οπαδοί των φιλοξενούμενων άρχισαν να του τραγουδάνε «αύριο θα απολυθείς» – κάτι που ήταν κομμάτι δύσκολο να το φανταστεί κάποιος στην αρχή της περιόδου. Η Σίτι παραμένει δεύτερη στη βαθμολογία αλλά ένα τόσο κακό σερί αποτελεσμάτων μοιάζει ανεξήγητο – θυμίζω ότι τέσσερα γκολ είχε δεχτεί και στο τελευταίο της παιχνίδι στο Τσάμπιονς Λιγκ από τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας.
Κατήφορος
Είναι ανεξήγητος αυτός ο κατήφορος; Και ναι και όχι. Παρόλο που υπάρχουν τελευταία κάποιες απουσίες, που κάνουν δυσλειτουργική κυρίως την άμυνά της (ο Ντίαζ είναι απώλεια και σημαντική), η πρωταθλήτρια Αγγλίας έχει αρκετούς ποδοσφαιριστές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά – μοιάζει απίθανο να είναι όλοι τους ξαφνικά ντεφορμέ. Η ανανέωση του συμβολαίου του Πεπ έπρεπε να βάλει τέλος σε οποιαδήποτε ανασφάλεια: η συμφωνία ήρθε σε μια στιγμή που είχαν αρχίσει προβλέψεις για το ποια θα είναι η επόμενη ομάδα του Καταλανού, με την Παρί να είναι η μεγάλη υποψήφια. Η Τότεναμ, που σκοράρει πολύ αλλά δέχεται και γκολ εύκολα, έμοιαζε ιδανικός αντίπαλος για ένα νέο ξεκίνημα. Αλλά στο ποδόσφαιρο πολλές φορές η λογική πάει στην άκρη. Πόσο μάλλον όταν στην πραγματικότητα της ομάδας υπάρχουν και γεγονότα δύσκολα διαχειρίσιμα. Οπως για παράδειγμα το δικαστήριο που τρέχει και στο οποίο η Σίτι είναι κατηγορούμενη για ένα πλήθος από παραβάσεις που δύσκολα θα περάσουν ατιμώρητες.
Αμφιβολίες
Είναι τυχαίο ότι μετά την έναρξη της συγκεκριμένης διαδικασίας άρχισαν να κυκλοφορούν αμφιβολίες για την παραμονή του Χάαλαντ π.χ.; Οχι δεν είναι. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως περιμένοντας την έναρξη του δικαστηρίου η Σίτι άλλαξε ξαφνικά πολιτική, σταμάτησε τις ακριβές αγορές και ο Γκουαρντιόλα άρχισε να ασχολείται με την αξιοποίηση νέων παιδιών όπως ο Λιούις π.χ. Η Σίτι δεν αποκλείεται να τρέξει ένα σερί και να καλύψει τη διαφορά από την πρωτοπόρο Λίβερπουλ: έχει προσπεράσει ομάδες που ήταν μπροστά της κάνοντας συνεχόμενες νίκες μετά τον Φεβρουάριο – χρόνος υπάρχει. Αλλά ότι δεν είναι η ήρεμη ομάδα που βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια βγάζει μάτια…