Ηττα
«Το χάσαμε το κόμμα… πατριώτη»! Ανείπωτη είναι η θλίψη που με διακατέχει, διότι ο καλός πελάτης της στήλης, ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης, έχασε από εκείνον τον Φάμελλο, και μαζί τον προεδρικό θώκο του ΣΥΡΙΖΑ. Νιώθω σαν να ηττήθηκα εγώ. Σαν να έπαιζα τάβλι και να έχασα πολλά με λίγα.
Η απώλεια είναι τόσο τρομερή. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσο πολλά είχαμε επενδύσει στην «προεδρία Πολάκη» όλοι εμείς που λέγαμε ότι ο Πολάκης (θα) ήταν ο ιδανικός αρχηγός για να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εκεί που ανήκει. Στο περιθώριο (περιμένατε να πω «στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας», αλλά δεν το είπα – δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου).
Ο Πολάκης, που, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι αυτός που θα μπορούσε να ενσαρκώσει ιδανικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο «ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς», μοιραία ξαναγυρίζει εκεί που τον είχαμε συνηθίσει: να ωρύεται στα μικρόφωνα της Βουλής, να βρίζει, να χυδαιολογεί, να συκοφαντεί, να πλακώνεται με τον Αδωνη και με όποιον, τέλος πάντων, βρεθεί μπροστά. Α, και με τον Κασσελάκη – αυτό το beef θα συνεχιστεί μέχρι τελικής πτώσεως, είναι βέβαιο.
Το μόνο κρίμα είναι ότι δεν θα έχουμε δεύτερο γύρο – να περάσουμε άλλη μία εύθυμη εβδομάδα, με το τσίρκο Μεντράνο να δίνει καθημερινά παραστάσεις…
Ποιους απογοήτευσε ο Καραμανλής
Απογοήτευσε πολλούς και διαφόρους (ακόμη και κάποιους που δεν το περίμενες με τίποτε – χα!) ο Κώστας Καραμανλής του Αλέκου, κατά την ομιλία του στην Πάτρα, σε μια παρουσίαση βιβλίου (του Γ. Χαρβαλιά, με τίτλο «Γιαβόλ»). Γιατί απογοητεύτηκαν οι άνθρωποι αυτοί, ώστε εν συνεχεία να μετατρέψουν την απογοήτευση σε χολή για τον ομιλητή; Διότι, πολύ απλά, περίμεναν ότι ο Κ. Καραμανλής θα το έκανε… Κούγκι, κατά το κοινώς λεγόμενο. Οτι θα ανέβαινε στο βήμα και θα τα τίναζε όλα στον αέρα. Θα κατήγγελλε τον Κυριάκο, την παρέα του Μεγάρου Μαξίμου, τους υπουργούς του, το σύστημα όλο.
Ομως τους διέφυγε ότι ο Καραμανλής δεν είναι Σαμαράς. Μπορεί να είναι θυμωμένος ή και απογοητευμένος από ορισμένα (όχι όλα…) στοιχεία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά ούτε «τσαντίλας» είναι ούτε παρορμητικός, σε τέτοιο βαθμό, δε, που οι ενστάσεις να επικαλύπτουν τη μεγάλη εικόνα που έχει για την κυβέρνηση, και εκείνον να τον αποτρέπουν να σκέφτεται το μετέπειτα. Οποιο μπορεί να είναι αυτό το «μετέπειτα».
Η πλάκα είναι ότι οι… απογοητευμένοι κατηγορούν τον Καραμανλή ότι δεν έκανε ονομαστική αναφορά στον Αντ. Σαμαρά, αλλά περιορίστηκε σε μια γενικόλογη αναφορά/ένσταση περί τη διαγραφή του μεσσήνιου πολιτικού. Προφανώς είχαν στο μυαλό τους ότι αυτοί οι δυο έχουν συμπήξει κάποιου είδους συμμαχία, προκειμένου να «ρίξουν» τον Μητσοτάκη. Ο Καραμανλής τελείωσε την Παρασκευή, με τη μία, το θέμα της «συμμαχίας». Οπως και το θέμα της προεδρίας, αν ποτέ υπήρξε τέτοιο ζήτημα – γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρος…
Τους οδήγησε στη… σιωπή
Εκτός του Καραμανλή και των όσων ανέφερε στην Πάτρα, οι ίδιοι (τι σύμπτωση – χα δεύτερο!) έχουν απογοητευτεί και από τη στάση ορισμένων βουλευτών οι οποίοι εθεωρούντο ως υποστηρικτές του προέδρου Αντώνη και πιθανώς υπήρξαν και συνομιλητές του το τελευταίο διάστημα. Είναι αυτοί οι βουλευτές που ενώ όλοι (απογοητευμένοι και μη) τους ανέμεναν να κινηθούν ομοθυμαδόν προς υποστήριξή του, εν τέλει προτίμησαν την εχέφρονα σιωπή από την αλαλάζουσα υποστήριξη. Σοφά, θα υποστηρίξω. Ο Κυριάκος, σε αυτή τη φάση, είναι ό,τι καλύτερο τους έχει συμβεί ως παράταξης. Εχει κερδίσει δύο εκλογές, αυτός, λογικά, θα οδηγήσει το κόμμα και στις επόμενες, όποτε κι αν αυτές πραγματοποιηθούν, άρα η εξάρτηση από τη βούλησή του είναι απόλυτη και υπερβαίνει και τις όποιες συναισθηματικές εμπλοκές που έχουν με τον Αντ. Σαμαρά. Κάτι που ο Κυριάκος φροντίζει με κάθε τρόπο να το επισημαίνει και εκ παραλλήλου να το τροφοδοτεί. Οχι μόνο γιατί γνωρίζει με ποιους έχει να κάνει, αλλά και γιατί είναι καλός στη διαχείριση «ανθρώπινου δυναμικού» – είναι καλός HR, θα λέγαμε στην εύανδρο Ηπειρο…
Μήνυμα μέσω Μηταράκη
Θα αναφέρω ένα σχετικό παράδειγμα που περιήλθε σε γνώση μου το Σάββατο. Αφορά μια κορυφαία, ετησίως, κοινοβουλευτική διαδικασία. Την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού του επόμενου έτους, η οποία ξεκινάει σήμερα στην αρμόδια Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής και ολοκληρώνεται στις 15 Δεκεμβρίου στην Ολομέλεια του Σώματος.
Ποιον όρισε ως γενικό εισηγητή της Νέας Δημοκρατίας στη συζήτηση επί του προϋπολογισμού; Κάποιον από τη φρουρά των βουλευτών που είναι αφοσιωμένοι σε αυτόν; Κάποιον που ομνύει στο όνομά του από το πρωί μέχρι το βράδυ; Κάποιον που ξημεροβραδιάζεται έξω από το Μέγαρο Μαξίμου μήπως και τον προσέξει ο αρχηγός; Οχι. Ορισε τον Νότη Μηταράκη, εκ των υποστηρικτών, το πάλαι, του Σαμαρά. Και προφανώς της επιλογής δεν μέτρησαν μόνο οι γνώσεις περί τα οικονομικά που διαθέτει ο Μηταράκης, ούτε το γεγονός ότι τελευταία είχε επιδείξει μια διακριτή πορεία στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝουΔου. Είναι και το μήνυμα που θέλησε να περάσει στους υποστηρικτές του Σαμαρά, ότι παιδιά, ακούστε, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» – και δεν θα χάσει!..
Το δίκιο του Ανδρουλάκη
Εχει δίκιο να ωρύεται ο Νίκος Ανδρουλάκης για την απρέπεια στο πρόσωπό του, και συνολικά εις βάρος της (νέας) αξιωματικής αντιπολίτευσης, να μην προσκληθεί στη Νάξο κατά την τελετή για την ένταξη του νησιού στο πρόγραμμα των «καθαρών» από τη χρήση άνθρακα νησιών. Κι έχει δίκιο. Διότι αυτός πάλεψε και κατάφερε, με εντατική προσπάθεια στους δαιδαλώδεις διαδρόμους και στα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, να λάβει η Ελλάδα περί το 1,5 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει το σχετικό πρόγραμμα. Και αντί να του αναγνωριστεί η επιτυχία, την οικειοποιήθηκε πλήρως η κυβέρνηση, χωρίς να αναφέρει λέξη για το ποιος ξεκίνησε όλη αυτή την ιστορία.
Οπως ο ίδιος, δε, μου ανέφερε, ξεκίνησε ως ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ μόνος την προσπάθεια το 2018 και η έγκριση του ποσού έγινε μέσα από μια πολύπλοκη διαδικασία το 2021. Και προσέξτε τώρα, ενώ τα χρήματα είχαν εγκριθεί εδώ και τρία χρόνια, μόλις στο τέλος του 2024 η κυβέρνηση αποφάσισε να ενεργοποιήσει το έργο.
Μιλάμε για ρυθμούς χελώνας δηλαδή.
Πιθανόν λοιπόν να μην τον κάλεσαν στη Νάξο για να μην το θυμίσει. Διαφορετικά, δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί η μικροπρέπεια…
Το ΚΙΔΗ είναι εδώ
Το σαββατιάτικο event Κασσελάκη στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είχε απ΄ όλα. Χρώματα, μουσικές, αρκετό (αλλά όχι συνταρακτικά πολύ) κόσμο και κάτι περισσότερο: πολλή «αμερικανιά». Ο πρόεδρος της καρδιάς μας ανέβηκε στη σκηνή, φορούσε χειλόφωνα («ψείρες» για τους ειδικούς), άψογο κοστούμι και γραβάτα στις αποχρώσεις του μπλε που αγαπάει η τηλεοπτική εικόνα, απήγγειλε διάφορα που του είχαν γράψει και μετά ανήγγειλε το όνομα του νέου κόμματος. Κίνημα Δημοκρατίας – ΚΙΔΗ το αρκτικόλεξο.
Δεν θέλω να το γκαντεμιάσω το νέο κόμμα, αλλά το προηγούμενο σχετικό «κίνημα», του οποίου το αρκτικόλεξο ήταν ΚΙΔΗΣΟ, ήταν δημιούργημα του Γιώργου Παπανδρέου και δεν πήγε και τόσο καλά. Επίσης, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος οι εχθροί του Κινήματος να κάνουν τίποτε… ανορθόγραφα λογοπαίγνια, όπως λόγου χάρη… ΚΙΔΗ(Α), πράγμα που, κατά τη γνώμη μου, έπαιξε και τον σοβαρότερο ρόλο που τελικά το Κίνημα δεν ονομάστηκε Κίνημα Δημοκρατικής Αριστεράς, όπως αρχικά εξεταζόταν – εις ανάμνησιν του «πραξικοπήματος» με το οποίο καρατομήθηκε ο πρόεδρος.
Τέσπα, που λένε και οι πιτσιρικάδες, το ΚΙΔΗ είναι εδώ κι από ‘δώ και πέρα θα δούμε τι θα κάνει, διότι όσο ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρος της καρδιάς μας είχε από πάνω του, καλώς ή κακώς, μια ομπρέλα. Τώρα, θα περπατάει μονάχος…