Η χωματερή της ποδοσφαιρικής Ιστορίας είναι γεμάτη με δάφνες που ξεράθηκαν. Συμβαίνει και στη φύση αν τις ποτίζεις πολύ συχνά. Οι συνεχείς επιτυχίες αφήνουν πίσω τους θύματα της ποδοσφαιρικής πλάνης του ανώτερου. Θύματα όμως είναι και όσοι αποδίδουν αυτές τις επιτυχίες σε εξωγενείς παράγοντες – κυρίως στα πολλά χρήματα και τα μεγάλα συμβόλαια.
Στο ποδόσφαιρο ένα είναι βέβαιο: δεν υπάρχει «Φάουστ» και καμία δοσοληψία με τον Μεφιστοφελή. Οσο ταλαντούχος, σπουδαίος, φημισμένος, έμπειρος, πονηρός, ή ό,τι άλλο είσαι, δεν μπορείς να διασφαλίσεις πως πάντα θα νικάς.
Ολο τον Νοέμβριο ο Πεπ Γκουαρντιόλα έμαθε να ψηλαφίζει το ανάγλυφο της άλλης πλευράς του νομίσματος. Η καριέρα του είναι γεμάτη επιτυχίες με κάποιες μικρές παρενθέσεις αποτυχημένων πειραμάτων. Είχε ψυχανεμισθεί πως θα ερχόταν και γι’ αυτόν η στιγμή που θα έπρεπε να διαχειριστεί την πτώση. Αυτό που δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να φανταστεί ήταν τον αριθμό των σκαλοπατιών που έπρεπε να κατέβει κουτρουβαλώντας. Και αποδείχτηκαν πολλά. Στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν υπήρξε προπονητής που νικούσε και κατακτούσε συνέχεια τίτλους. Οι επιτυχίες ήταν τοποθετημένες σε κύκλους που κάποιοι είχαν μεγαλύτερη διάμετρο και άλλοι μικρότερη. Πάντοτε όμως έκλειναν. Η διαφορά των σπουδαίων από τους υπόλοιπους ήταν η ικανότητά τους να ανοίγουν νέους κύκλους, όπως έκανε ο Αλεξ Φέργκιουσον. Οπως δεν μπορεί να κάνει ο Ζοζέ Μουρίνιο. Η περίπτωση του Πορτογάλου αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του πώς ξεθυμαίνει η αύρα σπουδαίων προπονητών οι οποίοι δεν μπορούν πια να εμπνεύσουν και να ηγηθούν. Από το 2003 όταν κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο με την Πόρτο, μέχρι το 2015 που σήκωσε το τελευταίο τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ με την Τσέλσι, ο Μουρίνιο αποτελούσε σημείο αναφοράς των κορυφαίων προπονητών. Είτε άρεσε το στυλ του, προσωπικό και προπονητικό, είτε όχι, κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ικανότητά του να ηγείται και να κατακτά τρόπαια. Το τέλος ήρθε απότομα με την πραγματοποίηση του μεγάλου του ονείρου, να αναλάβει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ηταν η στιγμή που και οι τελευταίες φυσαλίδες έμπνευσης εξαϋλώθηκαν. Ο άλλοτε Special One δεν μπορούσε να πείσει τους παίκτες του να τον ακολουθήσουν στις κοιλάδες της επιτυχίας, για να μείνει τελικά μόνος και να πορεύεται με μοναδικό κίνητρο το οικονομικό κέρδος. Με αυτά τα δεδομένα είναι λογικό το ερώτημα που γεννάται για τον Γκουαρντιόλα: θα εξελιχθεί σε νέο Φέργκιουσον ή ένα alter ego του Ζοζέ;