Τα παλαιότερα χρόνια, σε περιοδικά και εφημερίδες, από τις αρχές Νοεμβρίου ξεκινούσαμε να σχεδιάζουμε τα αφιερώματα στην επισκόπηση της χρονιάς που θα τέλειωνε σε λίγες εβδομάδες. Να το κάνουμε κατά μήνα; Να το κάνουμε σε κατηγορίες τύπου «Αυτοί που έφυγαν», «Αυτά που ήρθαν», «Αυτά που μας συγκίνησαν». Ή μήπως να βρίσκαμε κάτι άλλο, κάτι πιο πρωτοποριακό και νεωτεριστικό για να πούμε τα ίδια, παλιά πράγματα. Τα παλαιότερα χρόνια όμως ήμασταν ακροατές και θεατές των γεγονότων και των ειδήσεων. Δεν ήμασταν καταναλωτές τους όπως τώρα. Δεν εξαντλούνταν η δυναμική τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έτσι ώστε, ύστερα από λίγο, να μοιάζουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, κάπως σαν τιραντάκι καλοκαιρινό μέσα στη βαρυχειμωνιά του Δεκέμβρη.
Οι παλιές ειδήσεις πάνε στον Παράδεισο μαζί με την εντύπωση που δημιούργησαν όταν έσκασαν. Και σήμερα, «παλιό», «περσινό, ξινό σταφύλι» είναι ό,τι έγινε και πριν από τρεις μήνες. Αν η χρονική απόσταση είναι μεγαλύτερη, στριμώχνονται σε εκείνη τη μαγική, γυάλινη σφαίρα του χρόνου και όλα μπερδεύονται γλυκά. Εφέτος ή πέρυσι έγιναν οι ευρωεκλογές; Πότε ψηφίστηκε η ισότητα στον γάμο; Τον περασμένο Φεβρουάριο; Και πώς δύο φίλοι μου παντρεύτηκαν πριν από δύο χρόνια; Α, έκαναν σύμφωνο συμβίωσης, οκέι. Εν τω μεταξύ πότε ήρθε, πότε στρατεύτηκε, πότε παντρεύτηκε, πότε «εξαερώθηκε» ο Κασσελάκης ούτε που το καταλάβαμε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο κακός χαμός με την παράσταση της Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο έγινε αυτό το καλοκαίρι ή το προηγούμενο. Πάντως η Σάτι φέτος πήγε στη Γιουροβίζιον, στανταράκι. Κι ο Ολυμπιακός φέτος πήρε το Europa Conference League, κι αυτό στανταράκι. Κι αυτό με τα χρωματιστά τιμολόγια του ηλεκτρικού πότε μας έσκασε; Ναι, η Αννα Παναγιωτοπούλου πέθανε σίγουρα φέτος. Ο Γιάννης Φέρτης όμως πότε; Τι; Πέθανε ο Γιάννης Φέρτης; Αχ ναι μωρέ, το ξέχασα. Ή τον μπέρδεψα με τον Κατρανίδη; Μωρέ εδώ μπερδεύουμε τα βάσανα τα δικά μας, των άλλων θα θυμόμαστε; Σιγά μην το φτάσουμε και στο πότε έκλαψε ο Νίτσε.
Τι συζητήσαμε λοιπόν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, πάνω από πιάτα με μισοφαγωμένες πατάτες και υπολείμματα κρεατικών; Ε, τα γνωστά. Των δύο τελευταίων μηνών δηλαδή. Κάναμε το ψυχογράφημα της Ειρήνης Μουρτζούκου, το θέμα του αστυνομικού της Βουλής αναφέρθηκε αλλά… «Δεν μπορώ, δεν μπορώ, το απωθώ» έλεγε ο άλλος που τι το απωθεί δηλαδή, τα πάντα ξέρει και θέλει να μάθει και περισσότερα. Τσακωθήκαμε λίγο για τη Βίσση που βλέπαμε τη συναυλία της (χωρίς ήχο) στο Mega, πιο πολύ για τον Καζαντζίδη λόγω ταινίας, φτάσαμε να μετράμε πόσα τραγούδια της Βίσση και πόσα του Καζαντζίδη ξέρουμε, μετά βγήκε η Πάβλοβα.
Και για τον Ντε Γκρες μιλήσαμε, η σπασίκλα φίλη έλεγε ότι στο διαβατήριο το όνομα δεν θα γράφεται με D αλλά με NT διότι έτσι μεταφράζεται επισήμως άρα δεν θα σημαίνει τίποτα. Για ένα πράγμα δεν μιλήσαμε. Για την πορεία της υγείας της Μαρινέλλας. Εμείς που, τον Σεπτέμβριο που είχε καταρρεύσει στο Ηρώδειο, κάναμε τηλεφωνική ομάδα για να ανταλλάσσουμε πληροφορίες. Αλλά τέτοιοι είμαστε. Ενα γεγονός μας απασχολεί όσο είναι ακόμη «είδηση». Μετά; Ασ’ το να πάει. Οπως το 2024. Αντε μωρέ, καλή χρονιά.