Πολλές σκέψεις μάς προκάλεσε το e-mail του αναγνώστη μας Π.Μ., στο οποίο μας ζήτησε να σχολιάσουμε «τους μετεωρολόγους που μας τρομοκρατούν από τα κανάλια». Αν πιάσουμε το θέμα του ύφους, ε, αυτό είναι κάπως προσωπικό. Κι ενίοτε μπορεί να παρασύρει κάποιους το γεγονός ότι η τηλεόραση έχει και στοιχεία… θεάματος. Επί της ουσίας, όμως, το ζήτημα που ανοίγει ο αναγνώστης μας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Είναι οι κακοκαιρίες που μας βρίσκουν τελευταία τόσο σοβαρές; Ισως όχι, με τις γνωστές εξαιρέσεις των τελευταίων ετών (π.χ. «Daniel»).
Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια βιώνουμε στο πετσί μας την κλιματική αλλαγή με υψηλότερες θερμοκρασίες και τον χειμώνα, σφοδρές βροχοπτώσεις (εξαιτίας της υπερθέρμανσης είναι δύο φορές συχνότερες από ό,τι στο παρελθόν) κ.ά. Κι όσο προσαρμοζόμαστε σε αυτές τις αλλαγές, καταντά να είναι αξιοσημείωτο π.χ. να έχουμε μέρες με πολύ κρύο τον Δεκέμβριο. Αυτό, δηλαδή, που ήταν η κανονικότητά μας. Ας λάβουμε, άρα, υπόψη μας ότι οι μετεωρολόγοι, ως ειδικοί επιστήμονες που παρακολουθούν τις συνέπειες αυτές, πιθανόν να υιοθετούν πιο «δραματικούς» τόνους διότι γνωρίζουν το βάθος των προβλημάτων που μας απειλούν.
Υπάρχει, επιπλέον, το ζήτημα της κρατικής μέριμνας, των δημόσιων υποδομών, της εκπαίδευσης του πολίτη. Ενα πρόσφατο περιστατικό είναι ενδεικτικό: Πόσο εύκολα μπορούμε να πούμε ότι μια δυνατή βροχούλα δεν είναι πρόβλημα, όταν π.χ. παραμένει κλειστό εδώ και μέρες ένα κομμάτι της Παραλιακής της πρωτεύουσας γιατί ξεχείλισαν τα βοθρολύματα;
Συνεπώς, πρέπει να δεχτούμε ότι η σοβαρότητα ενός καιρικού φαινομένου δεν μετριέται σε συνθήκες εργαστηρίου, ούτε σηκώνει συγκρίσεις με άλλες χώρες. Εξαρτάται και από το πώς ανταποκρίνονται σε αυτό οι υποδομές κι ο κρατικός μηχανισμός. Και εκεί έχουμε πρόβλημα. Που δεν θα λυθεί, ακόμη κι αν αρχίσουν από αύριο οι μετεωρολόγοι να μας τα λένε τραγουδιστά.