ΤΟΝ περασμένο χρόνο είχα επισκεφθεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Κάθε φορά που περνώ από την Αθήνα περνώ από την Ομόνοια και πίνω καφέ στο καφενείο “Το Νέον”. Τόσο σε μένα όσο και σε χιλιάδες Ελλήνων της επαρχίας η Ομόνοια και “Το Νέον” ήταν σημείο αναφοράς. Ήταν τόπος συνάντησης. Εκεί γινόταν οι συναντήσεις με συγχωριανούς που είχαν πάει νωρίτερα στην Αθήνα ή και άλλες συναντήσεις με άτομα που θα βοηθούσαν να βρούμε δουλειά ή να μας δείξουν πώς να πάμε να υποβάλουμε τα χαρτιά για να φύγουμε στο εξωτερικό, να καζαντίσουμε και να γυρίσουμε πίσω για να ζήσουμε “μια ζωή χαρισάμενη”!
Άλλα σημαδιακά μέρη που πηγαίναμε στην Αθήνα ήταν η Ακρόπολη, το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι. Στο Σύνταγμα καθόμασταν με τις ώρες να αγναντέψουμε τους εύζωνες όταν γινόταν αλλαγή φρουράς. Έτσι στο τελευταίο ταξίδι, στην επιστροφή, τέλος Οκτωβρίου, πήγα στην Ομόνοια, ήπια μέτριο καφέ στο “Νέον” και μετά πέρασα και από το Σύνταγμα και είδα τους τσολιάδες μαζί με εκατοντάδες άλλων περαστικών.
Στη συνέχεια και ενώ είχα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου, κατέβηκα και στην Ερμού. Η Ερμού είναι ο δρόμος με τα πολλά και ωραία καταστήματα που τα επισκέπτονται καθημερινά χιλιάδες κόσμου. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού είναι ότι λίγοι ψωνίζουν γιατί -κακά τα ψέματα- ο κόσμος περνάει ζόρικα και μετά δυσκολίας τα βγάζει πέρα.
Στην Ερμού υπάρχουν, εκτός από τα ωραία καταστήματα, και πολλοί μικροπωλητές. Πωλούν κάστανα, καλαμπόκια, κουλουράκια, γλυκά και άλλα πολλά μικροπράγματα. Στο ίδιο μέρος, όπως και παλιότερα, υπάρχει ένας καλοσυνάτος άνθρωπος που παίζει ασταμάτητα τη γνωστή λατέρνα.
Δεν λείπουν -συνηθισμένο πλέον φαινόμενο- και οι ζητιάνοι που ζητούν την ελεημοσύνη των περαστικών για να αγοράσουν ένα κομμάτι ψωμί.
Στην Ερμού ένα πολύ όμορφο και ευχάριστο θέαμα είναι οι μουσικοί του δρόμου που χρωματίζουν με τα τραγούδια τους την ατμόσφαιρα και τους απολαμβάνουν οι χιλιάδες των επισκεπτών που περνούν από εκεί.
Μιλάμε για πολύ καλούς καλλιτέχνες που παίζουν με τις ώρες διάφορα τραγούδια περιμένοντας τον οβολό των περαστικών. Μιλάμε για ποικιλία τραγουδιών. Από δημοτικά μέχρι λαϊκά και μοντέρνα τραγούδια.
Προσωπικά μ’ αρέσουν πολύ τα δημοτικά τραγούδια. Στην Ελασσόνα, απ’ όπου κατάγομαι, μεγαλώσαμε με κλαρίνα και βιολιά, αλλά και ποντιακά γιατί έχουμε και αρκετούς Πόντιους στην περιοχή. Ακούμε επίσης εκτός από τα θεσσαλικά, ηπειρώτικα, τραγούδια με βιολιά από τα Γρεβενά, τραγούδια της Μακεδονίας και, φυσικά, νησιώτικα. Εμάς τους βουνήσιους μας νανούριζε από την κούνια ο γλυκός ήχος της φλογέρας, τα βελάσματα και τα κουδούνια των προβάτων. Στην εφηβεία μου ακούγαμε ασταμάτητα τον αρχάγγελο Νίκο Ξυλούρη – έτσι λατρεύω και τα κρητικά τραγούδια!
Εκεί που περπατούσα λοιπόν στην Ερμού άκουσα δημοτικά που τα τραγουδούσαν πάρα πολύ ωραία ένα ζευγάρι νέων μουσικών. Ήταν κοντά στην εκκλησία της Ερμού. Κάθισα στο πεζούλι της εκκλησίας και τους απόλαυσα για αρκετή ώρα. Τραγούδισαν υπέροχα και ένα τραγούδι με τους γνωστούς στίχους όπως:
«Ένα μήλο κι αμάν κι άλλο μήλο κι αμάν
βράδιασε και πού θα γείρω.
Το ‘να κοιτάει κι αμάν αμάν τη Νάουσα,
τ’ άλλο τη Σαλονίκη, Μακρυνίτσα μου
καημό που έχει η καρδίτσα μου…»
Πρόλαβα και μαγνητοφώνησα το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού και δεν χωρταίνω να το ακούω!
Σε άλλο σημείο στο κέντρο της Ερμού την ημέρα που ήμουν εκεί έπαιζε και μια επταμελής ορχήστρα νεαρών μουσικών που τραγουδούσε μοντέρνα λαϊκά.
Πρόλαβα και μαγνητοφώνησα μέρος του τραγουδιού «Άτιμη καρδιά δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά!» που επίσης το τραγούδησαν πάρα πολύ όμορφα!
Συστήνω όταν πάτε επίσκεψη στην Ελλάδα και μείνετε για λίγο στην Αθήνα -μετά την επίσκεψη στο Σύνταγμα και στους τσολιάδες- να περάστε και απ την Ερμού … θα έχετε μια αξέχαστη εμπειρία! Αλλά να μην ξεχάσετε να ρίξετε κάποιο κέρμα που σας περισσεύει στους ωραίους καλλιτέχνες του δρόμου που σίγουρα θα σας διασκεδάσουν!
Συμπτωματικά την ημέρα που είχα επισκεφθεί το Σύνταγμα γινόταν και μια απεργία των νηπιαγωγών και των δασκάλων. Εντυπωσιάστηκα για την ογκώδη συμμετοχή. Χιλιάδες δάσκαλοι από όλα τα σχολεία της Αθήνας, με τα πανώ του ΠΑΜΕ και του συνδικάτου τους, διατράνωσαν τα αιτήματά τους για καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας.
Έχουν πολλά προβλήματα στην Ελλάδα. Πολλές φορές διερωτάται κανείς αν μελλοντικά επιβιώσουμε και σαν κρατική οντότητα! Ωστόσο, βλέπεις απ την άλλη πλευρά κινητοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων απεργών που με αποφασιστικότητα και αγωνιστικό φρόνημα διεκδικούν βελτίωση της παιδείας και του βιοτικού τους επιπέδου και καταλήγεις αβίαστα στο συμπέρασμα ότι «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!»
The post «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!» appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.