ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ή «Ο Πόλεμος των Φώτων»; Διέκρινα έναν φοβερό ανταγωνισμό για το ποια Ενορία θα προσελκύσει περισσότερο κόσμο στον «Αγιασμό των Υδάτων». Η κόντρα δεν ήταν μόνο με τον παπα-Λευτέρη. Ήταν και μεταξύ Ενοριών της Αρχιεπισκοπής…
ΜΕ ΤΗΝ ευκαιρία να αναφέρω, ότι κάποιοι «οπαδοί» του παπα-Λευτέρη, προφανώς εν αγνοία του, καταφεύγουν στο Facebook και βρίζουν τους πάντες. Δεν του κάνουν καλό…
ΠΟΛΛΑ τα σχόλια για την πρόσφατες εμφανίσεις του Τάσου Μπουγά στην Αυστραλία που του «έσκισαν τα πουκάμισα και τον φιλούσαν στο στήθος οι γυναίκες» ενώ «πάνω από 300 γυναίκες τον πολιορκούσαν στο καμαρίνι του.
ΤΟ ΘΕΜΑ πήρε δημοσιότητα και στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να γίνουν άσχημα σχόλια γενικά για την παροικία μας. Συμφωνώ, λοιπόν, με μια ανάρτηση του Κώστα Καραμάρκου, που αναφέρει μεταξύ άλλων: «Δεν είναι αυτή η Ελληνοαυστραλία, παιδιά. Η συντριπτική της πλειοψηφία απέχει από τα ομογενειακά δρώμενα, που δυστυχώς, πλέον, σε ένα σημαντικό βαθμό, δεν έχουν την αισθητική, το επίπεδο και τον αναστοχασμο που είχαν κάποτε… Γι’ αυτόν το λόγο ξανά και ξανά, λέμε και γράφουμε ορισμένοι/ες, πως οι σημαντικότερες ομογενειακές μας οργανώσεις, οφείλουν να αναβαθμίζουν τα στοιχεία της αισθητικής της εθνοτικής μας ταυτότητας, προβάλλοντας αυτό το άλλο που υπάρχει στην Ελληνοαυστραλία, αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό το άλλο στη μουσική (Γ. Μαρκόπουλος, Σ. Ξαρχάκος, Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης, κ’α.), ήταν κάποτε γνωστό και στις “μάζες”, στις μέρες μας»…
ΔΕΝ ΛΕΩ κάνουμε κι εμείς τα λαθάκια μας, αλλά μια είδηση που διάβασα σε ελληνικά sites με ξεπερνά: «Νέα ήττα για την Σάκκαρη στην Αυστραλία, μετά από μάχη 3 ετών με την Πέιτον Στερνς» ανέφερε ο τίτλος! Σοβαρά τώρα…
Τ.Τ.
ΕΠΕΙΔΗ δεν μπορώ να συναινέσω σε μια και μόνη άποψη και έναν και μόνο απολογισμό για τον βίο και την πολιτεία του εκλιπόντος κυρίου Κώστα Σημίτη και θα ήθελα να επιμείνω στην άποψή μου -η οποία είναι διαμετρικά αντίθετη από αυτή των δοξαζόντων- έλεγα να την παρέθετα ακριβώς εδώ, σε αυτή τη στήλη.
ΟΜΩΣ, επειδή ο γιατρός μου τώρα τελευταία μου έχει απαγορεύσει τις συγκινήσεις -ειδικά για ευτελείς λόγους- δεν θα το κάνω, για να προλάβω ενδεχόμενο… μελέ (λεκτικό, έτσι;) με τους δοξάσαντες.
ΕΙΝΑΙ σαν το παλιό τραγούδι του Γιώργου Κοινούση -είμαστε και μιας ηλικίας, ε…- “όλοι θα ζήσουμε, κι εμείς με τα πολλά κι εσείς με τα λίγα” – κι εσείς με Σημίτη κι εμείς χωρίς Σημίτη…
ΑΛΛΑ θα ήθελα να πω ότι δικαίως η κυβέρνηση Μητσοτάκη κήρυξε τετραήμερο πένθος για τον Κώστα Σημίτη. Δύο σχεδόν ενδεκάδες πρωτοκλασάτων στελεχών έχουν μεταγραφεί από το πάλαι ποτέ καλό ΠΑΣΟΚ στη σύγχρονη Νέα Δημοκρατία – δεν είναι λίγο…
ΕΙΝΑΙ σαν εκείνο το πάλαι ποτέ καθεστώς των θυγατρικών ομάδων (για όσους/ες κατέχουν τα του ελληνικού ποδοσφαίρου). Όλες οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες της γενέτειρας (ειδικά αυτές του αλήστου μνήμης ΠΟΚ – Ποδοσφαιρικές Ομάδες Κέντρου – ήτοι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) απομυζούσαν τις θυγατρικές, απορροφώντας τα πιο ελκυστικά ποδοσφαιρικά ταλέντα – και άλλα.
ΚΑΤΙ που γίνεται και σήμερα βέβαια – αν και αλλιώς- και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον προηγμένο ποδοσφαιρικά -και όχι μόνο- Κόσμο. Έτσι και οι δύο αυτές ενδεκάδες στελεχών μετάγγισαν όχι μόνο… αίμα στην κυβέρνηση του κυρίου Κούλη, από την άποψη του έμψυχου υλικού, αλλά -πρωτίστως αυτό- μετάγγισαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πάμε παρακάτω…
ΕΝΑ από τα τεράστια προβλήματα-απόρροια αυτών των πολιτικών που απασχολούν όλο τον Κόσμο σήμερα -και όχι μόνο τη γενέτειρα- είναι αυτό της ακρίβειας.
ΤΟΣΟ τεράστιο που εξακολουθεί εδώ και καιρό να παραμένει στην κορυφή των δημοσκοπήσεων όσον αφορά τα προβλήματα που κρίνουν οι πολίτες ότι τους απασχολούν περισσότερο.
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ η ακρίβεια θεωρείτο άμεση συνέπεια του πληθωρισμού, που με τη σειρά του αποτελούσε βασικό πρόσχημα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων σε διεθνές επίπεδο για περικοπές σε δημόσιες δαπάνες και για τις γενικότερες πολιτικές της λιτότητας.
ΤΑ τελευταία χρόνια η ακρίβεια έχει προσλάβει έναν άλλο -παγκόσμιο και πολύ άμεσο και πιεστικό- χαρακτήρα: όχι μόνο για το ότι θίγονται περισσότερο οι εισοδηματικά ασθενέστερες τάξεις, αλλά και για το ότι έχει αποκτήσει πλέον τον χαρακτήρα του άμεσου εκβιασμού.
ΓΙΑΤΙ η αισχροκέρδεια δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκβιασμός. Την σήμερον ημέραν η αισχροκέρδεια δεν είναι ένα περιθωριακό φαινόμενο κάποιων εμπόρων στη Λαχαναγορά που αψηφούσαν τον νόμο και πουλούσαν τα προϊόντα τους σε αδικαιολόγητα υψηλές τιμές. Η αισχροκέρδεια αποτελεί πλέον γενικευμένη πρακτική όλων (σχεδόν;) των επιχειρήσεων.
ΣΤΗΝ Ελλάδα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας – ακολουθώντας και τις συνταγές των προκατόχων της -ειδικά αυτών που σέβονταν τον εαυτό τους, στο βαθμό που έβγαιναν έτσι απροκάλυπτα και σου έλεγαν στα μούτρα: “Ναι ρε, τι θες; Μαζί τα φάγαμε…”- από το 2021 και έπειτα, με το πρόσχημα να ενθαρρυνθούν οι επιχειρηματίες μετά τις απώλειες εσόδων που υπέστησαν από την πανδημία και την καραντίνα, έχει αφήσει τις επιχειρήσεις τελείως ασύδοτες.
ΟΛΟ αυτό είναι και αυστραλιανό και διεθνές ζήτημα και έχει (πολύ) παλαιότερες καταβολές. Όποιος έχει ανοιχτό μυαλό και μνήμη ξέρει πολύ καλά τις καταβολές αυτές.
ΟΠΩΣ, μάλιστα, διατείνεται και ο καθηγητής Κοινωνικής Θεωρίας, Κύρκος Δοξιάδης («Εφημερίδα των Συντακτών”, 7 Ιανουαρίου 2025), «… στα αγγλικά ο όρος είναι shrinkflation –από το shrink (συρρικνώνω) και το inflation (πληθωρισμός). Ο αντίστοιχος ελληνικός όρος θα μπορούσε να είναι “συρρικνοθωρισμός”»… Κοινώς, φάε λάδι κι έλα βράδι…
ΤΗΝ σήμερον ημέραν, λοιπόν, που έχουν επικρατήσει οι κάθε είδους… trumpistas και οι παρατρεχάμενοι, οι λαϊκές τάξεις ανά τον Κόσμο υφίστανται διπλή οικονομική εκμετάλλευση. Ως εργαζόμενοι εξακολουθούν να υφίστανται απόσπαση υπεραξίας: του πλεονάσματος αξίας που προκύπτει αν αφαιρεθεί ο μισθός τους από την αξία των προϊόντων που παράγουν. Και ως καταναλωτές υφίστανται απόσπαση υποαξίας: του ελλείμματος αξίας που προκύπτει αν αφαιρεθεί η αληθινή, συρρικνωμένη αξία των εμπορευμάτων που καταναλώνουν από την τιμή που πληρώνουν για να τα αγοράσουν.
ΩΣΤΟΣΟ, από πλευράς πρακτικής και πολιτικής η γενικευμένη αισχροκέρδεια καθίσταται ολοένα και περισσότερο κρίσιμη. Πρακτικά την ακρίβεια οι λαϊκές τάξεις δεν τη βιώνουν μόνο βλέποντας τις τιμές να αυξάνονται, αλλά και όταν βλέπουν να μειώνεται συντομότερα το εισόδημά τους επειδή αναγκάζονται να ψωνίζουν πιο συχνά τα συρρικνωμένα εμπορεύματα, έστω και στις ίδιες τιμές.
ΑΠΟ την πλευρά της ποικιλόμοφης και ποικιλόχρωμης Αριστεράς, η σχέση της με όλα αυτά κυμαινόταν στη βάση των σχέσεων παραγωγής. Ξέχωρα από την σχετική μαρξιστική αντίληψη, ολόκληρη η πολιτική πρακτική και η κοινωνική αναφορά των αριστερών κομμάτων ήταν τα εργατικά συνδικάτα. Θεωρητικά, δομικά και πρακτικά το (όποιο) κόμμα της Αριστεράς ήταν πρώτα και κύρια το κόμμα των εργαζομένων.
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι οι ταξικές διακρίσεις στο πεδίο της κατανάλωσης είναι λιγότερο διακριτές. Στην παραγωγή είναι λίγο-πολύ σαφές ποιοι είναι οι κεφαλαιούχοι και ποιοι οι μισθωτοί υπάλληλοι/εργάτες. Στην κατανάλωση σε κάποιον (περιορισμένο βέβαια) βαθμό, πλούσιοι και φτωχοί ψωνίζουν τα ίδια εμπορεύματα.
ΑΡΑ η σχέση της Αριστεράς με την εκμετάλλευση που υφίστανται οι καταναλωτές των λαϊκών τάξεων δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους κλασικής (παρωχημένης) πολιτικής εκπροσώπησης. Γιατί στην εποχή μας δεν μπορεί να αγνοείται η ανελέητη επίθεση του ασύδοτου πλέον μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών υπηρετών του, μαζί με την καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, την εργασιακή επισφάλεια και τα «ελαστικά» ωράρια.
ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ και τη συστηματική και καθημερινή εξαπάτηση των λαϊκών καταναλωτών που επιφέρει άμεσα τη συρρίκνωση του ούτως ή άλλως πενιχρού εισοδήματός τους.
Ο ΑΛΛΟΣ ανασταλτικός παράγοντας που πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη είναι η συρρίκνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, από την άποψη του ότι έχει πέσει δραστικά η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα, ώστε να υπάρξει σθεναρός αντίλογος. Δράση βλέπω, αντίδραση δεν βλέπω…
ΣΕ ΧΩΡΕΣ όπως η Αυστραλία η κατάσταση αυτή έχει πλέον λάβει ενδημική χροιά. Πού είναι τα συνδικάτα των αλλοτινών δεκαετιών και πού είναι τα σημερινά, που έχουν καταντήσει κάτι σαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που προσφέρουν μπλουζάκια και αυτοκόλλητα στα μέλη τους, που στην ουσία – ίσως, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- έχουν χάσει το ταξικό τους πρόσημο.
ΣΥΜΦΩΝΑ με στοιχεία της Αυστραλιανής Στατιστικής Υπηρεσίας (Australian Bureau Of Statistics), το 13,1% των εργαζομένων (1,6 εκατομμύρια) ήταν μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων στην κύρια εργασία τους, μια αύξηση σε σχέση με το 12,5% που καταγράφηκε τον Αύγουστο του 2022. Η συμμετοχή σε συνδικαλιστική οργάνωση ήταν ελαφρώς πιο συχνή μεταξύ των γυναικών (14%) από ό,τι μεταξύ των ανδρών (12%). Ο κλάδος της εκπαίδευσης και κατάρτισης (Education and Training) (27%) και η ομάδα επαγγελμάτων των επαγγελματιών (20%) είχαν τα υψηλότερα ποσοστά συμμετοχής σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.
ΑΠΟ το 1992, το ποσοστό των εργαζομένων που ήταν μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων μειώθηκε από 40%. Από τα 12,1 εκατομμύρια εργαζόμενους τον Αύγουστο του 2024, 1,6 εκατομμύρια (13,1%) ήταν μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων στην κύρια εργασία τους, γεγονός που αποτελεί μεν μια αύξηση από τον Αύγουστο του 2022 (12,5%). Πρόκειται για την πρώτη αύξηση του ποσοστού των μελών συνδικαλιστικών οργανώσεων από το 2011.
ΒΕΒΑΙΑ, η συμμετοχή στα συνδικάτα έχει γενικά μειωθεί από το 1992. Από τότε έως το 2024, το ποσοστό των εργαζομένων που ήταν μέλη συνδικαλιστικών οργανώσεων μειώθηκε από 40% σε 13% (από 43% σε 12% για τους άνδρες και από 35% σε 14% για τις γυναίκες).
ΑΝ σε όλο αυτό προσθέσουμε και την ουσιαστική καταστρατήγηση του δικαιώματος της απεργίας από τις αυστραλιανές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, το πρόβλημα είναι αρκετά σημαντικό.
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ, θα ήθελα να πω ότι αν κάποιος/α μάθει κάτι για αναμόχλευση του θέματος και παραπομπή των υπαιτίων του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου στην Ελλάδα το 1999, ας μου γράψει…
(Και για την μερική αντιγραφή)
Δ.Τ.
The post «Νέα ήττα για την Σάκκαρη στην Αυστραλία, μετά από μάχη 3 ετών»! Κόψτε κάτι appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.