Υπάρχει χρόνια τώρα μια θεωρία που λέει πως κατά κανόνα οι μεταγραφές που οι ελληνικές ομάδες κάνουν τον χειμώνα είναι περισσότερο επιτυχημένες από αυτές που κάνουν το καλοκαίρι. Ο βασικός λόγος, πάντα με βάση τη θεωρία αυτή, είναι ότι τον χειμώνα οι ομάδες κινούνται γνωρίζοντας τα κενά τους και ψάχνουν εκ του ασφαλούς παίκτες για να διορθώσουν τα πράγματα. Επίσης τον χειμώνα δεν κυκλοφορούν πολλοί παίκτες ελεύθεροι κι αυτό κάνει την αγορά πιο μικρή και κατ’ επέκταση τον έλεγχο των όποιων προτάσεων από ατζέντηδες και προπονητές πιο εύκολο. Ολα αυτά ακούγονται λογικά. Αλλά δεν σημαίνει πως ισχύουν και απόλυτα.
Κάποιοι
Είναι αλήθεια πως μερικοί από τους καλύτερους ξένους παίκτες που έχουμε δει στο ελληνικό πρωτάθλημα ήρθαν τον Ιανουάριο: ο Βαζέχα στον ΠΑΟ, ο Σαβέβσκι στην ΑΕΚ, ο Γκόγκιτς στον Ολυμπιακό, ο Πρίγιοβιτς στον ΠΑΟΚ ήρθαν μετά τα Χριστούγεννα. Αλλά είναι πανεύκολο να βρεις και πολλές μεταγραφές που δεν έδωσαν το παραμικρό μολονότι ήρθαν χειμωνιάτικα με τυμπανοκρουσίες. Χειμώνα επέστρεψε στον Ολυμπιακό ο Κέβιν Μιραλάς: πρόσφερε ελάχιστα. Τον Ιανουάριο του 2018 ο ΠΑΟΚ απέκτησε τους Αζεβέδο, Μουλέν και Μιχόγεβιτς: αμφιβάλλω αν τους θυμάται κανείς. Δύο χρόνια πριν ο ΠΑΟ, που ήταν πρώτος στη βαθμολογία για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, έφερε τους Κλεϊνχέισλερ και Πούχατς: η προσφορά τους υπήρξε ελάχιστη, χωρίς βέβαια να φταίει αυτό για τη μη κατάκτηση του τίτλου. Στην ΑΕΚ χειμωνιάτικα ήρθε κάποτε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχουν παίξει μπάλα στην Ελλάδα, ο Ενσιαμπαμφούμου – αναφέρομαι στο μέγεθος του επιθέτου του κι όχι δυστυχώς στην ποιότητά του. Τον ξεχασμένο αυτόν παίκτη τον είχε αποκτήσει τον Ιανουάριο του 2009 ο Ντούσαν Μπάγεβιτς – όχι κάποιος τυχαίος.
Ψάχνει
Επειδή πάντα αρέσει στον κόσμο να θεωρητικοποιεί την πολύπαθη ιστορία που λέγεται «μεταγραφική ενίσχυση των ομάδων» διακινείται και κάτι άλλο: ότι τον Ιανουάριο είναι προτιμότερο όποιος θέλει να ενισχυθεί να ψάχνει παίκτες που αγωνίζονται στην Ελλάδα ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα προσαρμογής του ποδοσφαιριστή, να ενταχθεί γρήγορα στα πλάνα του προπονητή κτλ. κτλ. Κι εδώ βρίσκεις ό,τι παράδειγμα θες. Ο Ολυμπιακός πήρε κάποτε Ιανουάριο τον Τζεμπούρ, όταν αυτός έμεινε ελεύθερος από την ΑΕΚ κι ο παίκτης τον βοήθησε πολύ. Δεν έγινε όμως το ίδιο σε άλλες περιπτώσεις. Εναν χρόνο μετά τον Τζεμπούρ απέκτησε τον Ιανουάριο τον Πελέ από τον Εργοτέλη και τον Αυλωνίτη από τον Πανιώνιο: δεν τον βοήθησαν. Η ΑΕΚ πήρε κάποτε από τον Πανιώνιο τον Μασούντ: τον θυμούνται όλοι για το γκολ που έχασε κάποτε στο Κίεβο κόντρα στην Ντιναμό, ευκαιρία που στοίχισε στην ΑΕΚ μια πρόκριση. Ο ΠΑΟ πήρε πριν από δύο χρόνια τον Γερεμέγεφ από τον Λεβαδειακό και ο φορ τον βοήθησε χωρίς να γίνει βασικός. Την ίδια χρονιά ο ΠΑΟ χρυσοπλήρωσε τον Αρη για να αποκτήσει τον Μαντσίνι. Που είναι καλός παίκτης αλλά δεν έκανε ποτέ τη διαφορά. Αλλά ας μην πάμε μακριά: ας δούμε τι έγινε πέρυσι τον Ιανουάριο.
Χαμός
Πέρυσι τέτοιον καιρό στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟ επικρατούσε ένας γενικός χαμός: οι δυο τους ανακοίνωσαν μέχρι το τέλος του μεταγραφικού παζαριού πολλούς παίκτες. Ο ΠΑΟ, που μόλις είχε φέρει τον Φατίχ Τερίμ για να αναλάβει τη θέση του προπονητή, απέκτησε δύο στόπερ, τον Ακαϊντίν και τον Ούγκο, έναν τερματοφύλακα (τον Ντραγκόφσκι για τη θέση του Μπρινιόλι), έφερε πίσω τον Τάσο Μπακασέτα δίνοντάς του ένα μεγάλο συμβόλαιο και μαζί του επέστρεψε στην Ελλάδα κι ένας άλλος διεθνής, ο Δημήτρης Λημνιός. Ο Ολυμπιακός είχε πάρει πολύ νωρίς δανεικό τον Φραν Ναβάρο, κι έφερε στη συνέχεια παίκτες από το πάνω ράφι όπως ο Κάρμο, ο Ζέλσον, ο Τσικίνιο κι ο Ορτα. Εβαλε φυσικά και τα αγαπημένα του στοιχήματα με τους Καμπράλ, Βέζο και Αμπι. Από τους πέντε παίκτες που έφερε ο ΠΑΟ οι δύο (ο Ακαϊντίν και ο Ούγκο) έφυγαν το περασμένο καλοκαίρι. Ο Μπακασέτας, ο Λημνιός και ο Ντραγκόφσκι συνεχίζουν, όμως η προσθήκη τους στο ρόστερ του ΠΑΟ πέρυσι τον Ιανουάριο δεν έφερε και την πολυπόθητη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Από τους πολλούς που έφερε ο Ολυμπιακός υπάρχουν και φέτος στην ομάδα ο Κάρμο, ο Τσικίνιο και ο Ζέλσον. Πρωτάθλημα δεν κέρδισε πέρυσι ούτε ο Ολυμπιακός, αλλά ο Κάρμο, ο Τσικίνιο κι ο Ορτα βοήθησαν στην κατάκτηση του Conference League. Ωστόσο εξίσου σημαντική προσφορά στον ευρωπαϊκό θρίαμβο είχαν κάποιοι που υπήρχαν κι απλά ανέβασαν την απόδοσή τους μετά τον Ιανουάριο: ο Τζολάκης καθιερώθηκε, ο Ρέτσος βρήκε τον εαυτό του, ο έτοιμος να φύγει Ιμπόρα έγινε ηγετική προσωπικότητα, όπως και ο Ροντινέι. Ο Μεντιλίμπαρ που αυτά τα έζησε περιμένει κάτι ανάλογο και φέτος. Δηλαδή να δει παίκτες με τους οποίους δουλεύει από το καλοκαίρι να έχουν καλύτερη απόδοση στη συνέχεια. Διότι γνωρίζει πως οι μεταγραφές δεν είναι δεδομένο ότι θα βοηθήσουν καθοριστικά την ομάδα του: το είπε ήδη. Αλλο αν δεν θέλει κανείς να τον ακούει όταν λέει αλήθειες.
Εξοδα
Δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για καλές μεταγραφές: δεν είναι καν θέμα χρημάτων. Ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι έδωσε στον Βραζιλιάνο Γουίλιαν το μεγαλύτερο συμβόλαιο που είχε παίκτης στο ελληνικό πρωτάθλημα τη φετινή σεζόν: παρά τη θέλησή του ο Γουίλιαν δεν κατάφερε να βρει τον εαυτό του και ζήτησε να φύγει – δεν του χάλασαν το χατίρι. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι για να βοηθήσουν οι μεταγραφές μια ομάδα πρέπει να είναι πολλές. Πέρυσι ο Ολυμπιακός για να πάρει πολλά από τέσσερις παίκτες απέκτησε οκτώ, ενώ κι ο ΠΑΟ για να βρει δύο να τον βοηθήσουν απέκτησε πέντε. Ομως μια τέτοια πολιτική δεν οδηγεί παρά μόνο σε προβλήματα με το Financial Fair Play: όσο περισσότερα συμβόλαια έχει μια ομάδα, τόσο περισσότερα προβλήματα μπορεί να αποκτήσει προσεχώς. Οι έλεγχοι είναι πλέον ετήσιοι, οι ΠΑΕ δεν μπορούν να ξοδεύουν πάνω από το 80% των εσόδων τους κι όσο τα έσοδα δεν ανεβαίνουν, τόσο πιο δύσκολο γίνεται το μεταγραφικό παζάρι. Δεν αμφιβάλλω πως όλοι όσοι δηλώνουν πως διεκδικούν το πρωτάθλημα κάτι θα πάρουν. Ομως το σημαντικό θα ήταν για όλους να δουν στο δεύτερο μισό της σεζόν παίκτες που ήδη υπάρχουν να βοηθάνε περισσότερο. Ο Ολυμπιακός π.χ. ψάχνει καιρό τώρα για έναν-δύο μεσοεπιθετικούς. Ο Μεντιλίμπαρ κάτι μου λέει πως θα ήθελε να δει τον Βέλντε, τον Στάμενιτς, τον Μπιανκόν να έκαναν ό,τι ο Ιμπόρα πέρυσι. Δηλαδή να έμοιαζαν μεταγραφές μετά τον Ιανουάριο…