Πέρυσι, αμέσως μετά τη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές και την ανάδειξή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι βιάστηκαν να τον αποκαλέσουν φαινόμενο, να τον συνδέσουν με την κρίση των δυτικών δημοκρατιών, τη μεταπολιτική, τη μεταδημοκρατία, τον πολιτικό μεσσιανισμό και άλλα τέτοια. Φιλότιμη προσπάθεια (ας την πούμε έτσι αν και τότε πολλοί έσπευδαν να κολακεύσουν τον «πρόεδρο») αλλά πολύ βιαστική. Τα πολιτικά φαινόμενα, για να καταχωριστούν ως τέτοια, πρέπει κάπως να διακριθούν, να κατακτήσουν ένα είδος εξουσίας, να αποδείξουν την επιδραστικότητά τους. Αν προσπαθήσουν να τα κάνουν και σπάσουν τα μούτρα τους, αν η ημερομηνία λήξης τους είναι αντίστοιχη με αυτήν ενός γάλακτος μακράς διαρκείας, δεν είναι φαινόμενα, είναι νούμερα. Φαινόμενο, για παράδειγμα, λες τον Αλέξη Τσίπρα. Φαινόμενο που αναδύθηκε από το ανακάτεμα μιας εποχής και έγινε πρωθυπουργός ενώ, σε κανονικές συνθήκες, μόνο ως επισκέπτης (μην πω μόνο ως φωτογράφος) θα μπορούσε να διαβεί το κατώφλι του Μαξίμου.
Θα ήθελα να ήξερα τι λένε τώρα όσοι τον αποκαλούσαν φαινόμενο. Τώρα που, αρέσει – δεν αρέσει, το φαινόμενο έγινε άφαντο. Οπως συμβαίνει με μια μόδα. Που, όταν περάσει, φαίνεται όχι απλά ξεπερασμένη, αλλά θλιβερά παλιά. Μια μόδα ήταν ο Κασσελάκης. Οχι όμως στην πολιτική αλλά στα ΜΜΕ. Πώς ήταν τα τακούνια-πλατφόρμες που την άλλη χρονιά μάς φαίνονταν σαν είχαμε δέσει τούβλα στις πατούσες μας; Ε, αυτό. Μια σεζόν και έξω από την πόρτα. Κάπως έτσι και με τον «Στέφανο σκέτο». Χωρίς κόμμα ή μάλλον με ένα μελαγχολικό απόκομμα, με δυο-τρεις γραφικές βουλευτές τριγύρω του και με μηδενική (κατά τη γνώμη μου) προοπτική να μπει στη Βουλή. Διότι αν, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση, πιάνει το 5% και με την αποσυσπείρωση που καταγράφεται, δεν νομίζω ότι στις εκλογές θα φτάσει το 3%. Ενα κόμμα χωρίς πρόγραμμα, με στελέχη τύπου Θεοδώρα Τζάκρη και Ραλλία Χρηστίδου και πρόεδρο τον Κασσελάκη, τι τύχη να έχει; Εδώ σου λέει το βιβλίο του – που κυκλοφορεί σήμερα νομίζω – περισσότερες ψήφους θα πάρει. Που λέει ο λόγος.
Βιβλίο είπα και θυμήθηκα. Κυκλοφορούν τις τελευταίες ημέρες στο Διαδίκτυο αποσπάσματα ώστε να τσιμπήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Και δεν φαίνεται να τσιμπάει ούτε μαριδάκι. Διότι από αυτά που κυκλοφορούν πιστοποιείται για άλλη μια φορά το χάος που χωρίζει αυτόν τον άνθρωπο από κάθε ψήγμα πολιτικής σκέψης. Οπότε τι να διαβάσεις; Τα απομνημονεύματα ενός αδιάφορου 36άρη; Πλήξη στα Πατήσια που έλεγε και ο Αλέκος Αλεξανδράκης στη «Στέλλα». Ή μάλλον στο Παγκράτι, εκεί όπου είναι πλέον τα γραφεία του κόμματος.
Μπορεί και να διαψευστώ αλλά το βιβλίο γράφτηκε με τη λογική «πρώην» που, ύστερα από χωρισμό, βγάζει τα άπλυτα της συντρόφου του στη φόρα. Διότι αν είσαι πολιτικός και έχεις συμφωνήσει με συνάδελφό σου, μια συζήτηση να μείνει εντελώς μεταξύ σας, δεν τη δημοσιοποιείς για να εκδικηθείς σαν παιδάκι επειδή σου έφαγαν το γλυκό. Elementary Stefanos που θα του έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς. Αλλά ο Stefanos δεν διάβασε ούτε τα quotes της πολιτικής. Οπως αυτό περί του ότι υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται. Γι’ αυτό και το κάνει ανάποδα. Λέει όσα δεν λέγονται και κάνει όσα δεν γίνονται.
Στα μούτρα μας
Αν μιλάμε για φαινόμενο σε αυτήν την ιστορία, είμαστε εμείς. Οσοι δηλαδή τσίμπησαν με το δήθεν φαινόμενο Κασσελάκη. Οσοι πίστεψαν ότι επειδή ο ίδιος είπε ότι είναι ο μόνος που μπορεί να ρίξει τον Μητσοτάκη, θα το κάνει κιόλας. Φαινόμενα ωφελιμισμού είναι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσαν να τον χειροκροτήσουν χωρίς να μπορούν να διακρίνουν το απόλυτο κενό του ανδρός. Ή και που το διέκριναν, το κατάπιαν. Που έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί του. Και που έδωσαν την αβάντα ώστε να γράφει σήμερα βιβλίο. Το ότι τώρα του έχουν γυρίσει την πλάτη, δεν έχει καμία σημασία.