Μια γρήγορη ανασκόπηση στη μεταπολιτευτική ιστορία της Προεδρίας δείχνει ότι πράγματι ο άνθρωπος κάνει τον θεσμό. Από την άλλη, όμως, θυμίζει πως δεν προφύλαξαν όλοι οι επαγγελματίες της πολιτικής οι οποίοι βρέθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο το κύρος του όποτε τα γεγονότα τούς ώθησαν να ενεργήσουν ως γνώστες των πολιτικών ειωθότων. Υπάρχει, δηλαδή, το παράδειγμα του Στεφανόπουλου. Αλλά υπάρχει και του Παυλόπουλου. Ο πρώτος, αν και δεξιός που είχε καλές σχέσεις με τον κλήρο, όταν ο Χριστόδουλος του πήγε 3 εκατομμύρια υπογραφές με αίτημα ένα δημοψήφισμα για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αγνόησε τα «θέλω» της Εκκλησίας και της Δεξιάς του Κυρίου – η οποία είχε αδράξει την αντιπολιτευτική ευκαιρία που διέκρινε στις ιαχές του ποιμνίου των συλλαλητηρίων – επειδή δεν συνέτρεχαν οι συνταγματικές προϋποθέσεις για τη διεξαγωγή του. Ο δεύτερος, μετά το δημοψήφισμα του 2015, βοήθησε τον Τσίπρα να ξεπεράσει τον σκόπελο του τρίτου μνημονίου (το οποίο ψηφίστηκε από 222 βουλευτές). Πώς; Συγκαλώντας, παρότι δεν προβλέπεται ως αρμοδιότητά του, συμβούλια πολιτικών αρχηγών στα οποία ο τότε πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τους παρισταμένους ότι δεν θα προκηρύξει εκλογές – τελικά, τον Σεπτέμβριο οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες διαπίστωσαν πως δεν ήταν ειλικρινής μαζί τους. Η πολιτική εμπειρία, λοιπόν, δεν είναι εχέγγυο. Η πολιτική συγκρότηση είναι.