Το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας σφύζει από αστική ζωντάνια, καλλιτεχνική διάθεση και, ασφαλώς, ιστορία.
Όσες φορές και αν έχω περπατήσει κατά μήκος της οδού Πανεπιστημίου, το δέος που αισθάνομαι κάθε φορά που αντικρίζω τα αμέτρητα νεοκλασικά της κτίρια και ιδιαίτερα την Αθηναϊκή Τριλογία, είναι πάντα το ίδιο έντονο όπως και την πρώτη φορά. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων νιώθω πως ταξιδεύω στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν της ελληνικής πρωτεύουσας και βυθίζομαι σε έναν άκρως ρομαντικό μικρόκοσμο του 19ου αιώνα, έτσι όπως τον έπλασαν με τη μαεστρία τους οι Δανοί αρχιτέκτονες Κρίστιαν και Θεόφιλος Χάνσεν.
Η Εθνική Βιβλιοθήκη με τις καμπυλωτές σκάλες στα αριστερά, το Πανεπιστήμιο με τις περίτεχνες, πολύχρωμες τοιχογραφίες που αναπαριστούν τις επιστήμες και διάφορες εμβληματικές προσωπικότητες της αρχαιότητας στη μέση και, τέλος, η Ακαδημία στα δεξιά, ένα από το κομψότερα οικοδομήματα της Ελλάδας, με τα μαρμάρινα γλυπτά της Αθηνάς και του Απόλωνα να το φρουρούν από ψηλά, αποτελούν ότι ομορφότερο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Μόλις λίγα βήματα από την Αθηναϊκή Τριλογία, στην πλατεία Κλαυθμώνος, βρίσκεται ένα από τα λιγότερο γνωστά μουσεία της ελληνικής πρωτεύουσας. Το χαριτωμένο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών στεγάζεται σε δύο αρχοντικά σπίτια επί της οδού Ιωάννου Παπαρρηγοπούλου. Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι το νεοκλασικό κτίριο στον αριθμό 7 είχε χρησιμοποιηθεί από το 1836 έως το 1843 ως πρώτη κατοικία του βασιλιά Όθωνα.
Οι χώροι του μουσείου είναι καλαίσθητα διακοσμημένοι με σκαλιστά έπιπλα, πολυελαίους, σπάνιους πίνακες, πορσελάνες και διάφορα σκεύη καθημερινής χρήσης, δίνοντας στον επισκέπτη μια γεύση για τη ζωή στα λαμπερά σαλόνια της αθηναϊκής αριστοκρατίας του 19ου αιώνα και της Μπελ Επόκ.
Στο Black Duck Garden, τον κήπο που ανήκει στο μπιστρό του μουσείου, εύκολα ξεχνά κανείς πως βρίσκεται στο κέντρο μιας θορυβώδης μεγαλούπολης. Η μικροσκοπική πράσινη όαση με τις μαρμάρινες προτομές και το φοίνικα που φύτεψε η ίδια η βασίλισσα Αμαλία είναι δημοφιλής πόλος έλξης για πολλούς Αθηναίους και το ιδανικό μέρος για ένα ευχάριστο διάλειμμα από το εξερευνητικό περπάτημα.
Μόνο λίγοι γνωρίζουν πως οι τοίχοι της Αθήνας είναι γεμάτοι με πελώριες τοιχογραφίες ταλαντούχων street art καλλιτεχνών. Δύο ιδιαίτερα επιβλητικά έργα της ολοένα και περισσότερο ανερχόμενης τέχνης του δρόμου βρίσκονται στα πέριξ της πλατείας Καραϊσκάκη στο Μεταξουργείο, συνοικία που φημίζεται για τα θέατρα, τα μουσεία και τις γκαλερί της. Στην αρχή της Μεγάλου Αλεξάνδρου εντυπωσιάζει κάθε περαστικό διαβάτη και περιπατητή η τοιχογραφία του εικαστικού SimpleG με τον τίτλο «Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος», η οποία απεικονίζει μια νεαρή γυναίκα όλο χάρη και κομψότητα, ολότελα αφοσιωμένη στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Η νοσταλγική τοιχογραφία με την άγνωστη αιθέρια δεσποινίδα που σχεδόν εκπέμπει την αύρα της Μόνα Λίζας δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του ετήσιου φεστιβάλ «Petit Paris d’Athènes» το 2019 και αποτελεί ένα must-see για κάθε φιλότεχνο.
Στο τέλος της οδού Αγίου Κωνσταντίνου εκπλήσσει και με το παραπάνω η θεόρατη τοιχογραφία του ευφάνταστου Κρητικού καλλιτέχνη Λεωνίδα Γιαννακόπουλου, στην οποία αναπαριστάται η θεά Αφροδίτη, καθώς αναδύεται με αγέρωχο ύφος και μεγαλοπρέπεια από τα βάθη του πελάγους. Το έργο που ζωγραφίστηκε κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι των Αθηνών 2021» χαρακτηρίζεται από μια ρετρό-φουτουριστική αισθητική και αποτελεί ωδή στην απεραντοσύνη της θάλασσας και τον πολιτισμό.
Νησιώτικη ατμόσφαιρα και συγκεκριμένα κυκλαδίτικο αέρα αποπνέουν το δίχως άλλο τα Αναφιώτικα, μια λιλιπούτεια γειτονιά που εκτείνεται ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, δίπλα από την ιστορική συνοικία της Πλάκας. Γάτες τριγυρίζουν ανέμελες στα λαβυρινθώδη σοκάκια με τα μικροκαμωμένα σπίτια σε σχήμα κύβου, πήλινες γλάστρες με κάθε λογής φυτά είναι παντού διάσπαρτες στα πεζούλια και τα δρομάκια, ολάνθιστες μπουκαμβίλιες στολίζουν τους ασπρισμένους τοίχους, εδώ κι εκεί κρέμονται φρεσκοπλυμένες μπουγάδες. Η Αθήνα του σήμερα μοιάζει να είναι μίλια, αλλά και δεκαετίες μακριά. Μόνο η θέα από εκεί ψηλά επαναφέρει τον παρατηρητή εν ριπή οφθαλμού στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Κάθε ένας από τους επτά λόφους της ελληνικής πρωτεύουσας έχει και την δική του μαγεία. Σίγουρα ξεχωριστή είναι η θέα από το άσπρο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στο λόφο του Λυκαβηττού. Το βλέμμα πλανιέται πέρα δώθε πάνω από την απέραντη θάλασσα σπιτιών και πολυκατοικιών που απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις, κοντοστέκεται για λίγο στο λιμάνι του Πειραιά και τον Σαρωνικό και τελικά καταλήγει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, εκεί όπου δεσπόζει το διαχρονικό τοπόσημο της πόλης. Ο Παρθενώνας, χτισμένος κατά τη διάρκεια του χρυσού αιώνα του Περικλή προς τιμή της θεάς Αθηνάς από πεντελικό μάρμαρο, αναμφίβολα αποτελεί υπέρτατο σύμβολο δημοκρατίας, αισθητικής αρμονίας και αναπόσπαστο στοιχείο του αστικού τοπίου της Αθήνας.
Αν και αρκετά βραχώδης και όχι εύκολα προσβάσιμος, ο λόφος του Αρείου Πάγου φημίζεται για τη συναρπαστική θέα που προσφέρει στα εμβληματικά αξιοθέατα που τον περιβάλλουν. Αξιοσημείωτο είναι πως κάποιοι ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι ο Απόστολος Παύλος κήρυξε γύρω στο 51 μ.Χ. στον Άρειο Πάγο τη διδασκαλία του Χριστιανισμού. Το πλέον βέβαιο είναι πως ο λόφος χρησιμοποιείτο πέρι τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. ως δικαστήριο για την εκδίκαση φόνων, και μάλιστα εκ προμελέτης. Αν κανείς κάνει τον κόπο και σκαρφαλώσει στα «βραχάκια» λίγο πριν δύσει ο ήλιος, θα έχει την ευχαρίστηση να απολαύσει όχι μόνο την πανοραμική θέα, αλλά και ένα από πιο φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα της Αττικής.
Ένα ακαταμάχητο δέλεαρ της Αθήνας είναι βέβαια και η πλούσια νυχτερινή της ζωή που σφύζει από αυθορμητισμό και μεταδοτική ενέργεια. Η μεσογειακή πόλη που δεν κοιμάται (σχεδόν) ποτέ επιφυλάσσει αναρίθμητες επιλογές για κάθε λάτρη της διασκέδασης, ανεξαρτήτως γούστου και προτιμήσεων. Για να δούμε μια ταινία θα προτιμήσουμε τους ατμοσφαιρικούς υπαίθριους κινηματογράφους όπως το Cine Θησείον και το Cine Αίγλη Ζαππείου, για γλέντι και φαγοπότι τις ταβέρνες και τα εστιατόρια της γραφικής Πλάκας, για χαλαρό ποτό τα σοφιστικέ rooftop μπαρ γύρω από τις πλατείες Συντάγματος και Μοναστηρακίου, με βασικό τους ατού την αλησμόνητη θέα στο φωτισμένο ναό του Παρθενώνα.
Οι φίλοι των ελληνικών χορών αξίζει να επισκεφτούν μια από τις βραδινές παραστάσεις που παρουσιάζει το Θέατρο Δόρα Στράτου στο λόφο των Μουσών και σίγουρα θα μείνουν εντυπωσιασμένοι με το ταλέντο, τις ικανότητες και το ταμπεραμέντο των μουσικών, των τραγουδιστών και των χορευτών, αλλά και με την ομορφιά και την κομψότητα των παραδοσιακών ενδυμασιών τους.
Τέλος, όποιος έχει την επιθυμία να παρακολουθήσει μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας κάτω από το φώς του φεγγαριού σε ένα σκηνικό που ταιριάζει απόλυτα με την περίσταση, δεν έχει παρά να αναζητήσει το μνημιώδες αρχαίο θέατρο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού στους πρόποδες της Ακρόπολης, όπου και θα βιώσει μια μοναδική συγκινητική εμπειρία που θα χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του. Έτσι είναι η Αθήνα. Απρόβλεπτη. Γεμάτη παλμό και εκπλήξεις. Γεμάτη πολιτισμό και ιστορική μνήμη.
The post Ανακαλύπτοντας την καρδιά της Αθήνας appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.