Το δωμάτιο 505 στο μοντερνιστικό ξενοδοχείο που βρίσκεται στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης είναι ξεχωριστό. Οταν ο ένοικός του τραβήξει τις κουρτίνες μπορεί να δει τον βράχο της Ακρόπολης και έτσι να εκπληρώσει το τάμα του. Οτι συναντήθηκε με το μνημείο -τοτέμ της Αρχαιότητας, με το σύμβολο της Δημοκρατίας που μία πόλη-κράτος δημιούργησε και ως brand name εξάγεται στα τουριστικά πακέτα χωρών με ευάλωτα συστήματα διακυβέρνησης.
Στο δωμάτιο 505 του Perianth Hotel το περασμένο Σαββατοκύριακο παρουσιάστηκε η βραχείας διάρκειας έκθεση «Lore» σε επιμέλεια Γιώργου Μπεκιράκη. Η ιδέα αφορούσε την αναμέτρηση του καλλιτεχνικού παρόντος με τη βαριά σκιά της θέας της Ακρόπολης. Στο «Lore» οι νέοι καλλιτέχνες, εκπρόσωποι της Gen Z, Νίκη Αναλύτη, Ιόλη Καβάκου, Μπάυρον Καλομαμάς, μπήκαν στο σύμπαν της πραγματικότητας με την οποία νιώθουν εξοικείωση, δηλαδή το ψηφιακό περιβάλλον, για να αντιμετωπίσουν τη σημασία της Ακρόπολης.
Τα έργα τους, εμπνευσμένα από πανοπλίες και ρομαντικούς ιππότες αλλά και στοιχειωμένα από υλικά υποδομής των υπολογιστών εμπλέκονταν με την επίπλωση του δωματίου, πάντα αποστειρωμένα τακτοποιημένου, ώστε να απομακρύνει τα ίχνη διαμονής από περαστικούς ενοίκους.
Στον τομέα των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων οι κανόνες της φιλοξενίας επιβάλλουν τον καθαρισμό της μνήμης από την παρουσία του προηγούμενου επισκέπτη. Οι ίδιοι κανόνες μεταχειρίζονται όμως με βία τη ζωή των κατοίκων, μόνιμων χρηστών της πόλης.
Γιατί κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης βιώνεις την οδύνη της σύγχρονης κατακρήμνισης. Γιατί διασχίζεις τον πεζόδρομο της μικρής πλατείας όπου ρίζωσαν ακόμη και μπροστά στα σκαλιά της εκκλησίας σόμπες και τραπεζοκαθίσματα.
Η απόφαση να περιπλανηθείς στους στενούς δρόμους γύρω από την πλατεία Αγίας Ειρήνης απαιτεί γενναιότητα για να αντέξεις, μεταξύ άλλων, το μείγμα μαγειρικής δυσωδίας που φέρνει ο αέρας μαζί με τις κακόηχες επιλογές μουσικής συνοδείας που προσφέρουν οι μαγαζάτορες της περιοχής. Πόσο έτοιμοι είμαστε να εκδηλώνουμε συγκίνηση για το παρελθόν μας, αφού υπερασπιζόμαστε τέτοιο παρόν;