Απόψε το βράδυ, ο Διονύσης Σαββόπουλος παρουσιάζει, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το βιβλίο του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» (εκδ. Πατάκη). Ενα βιβλίο με αυτοβιογραφικές σημειώσεις, ενδεικτικές μιας πλούσιας διαδρομής ανάμεσα σε ιδέες και ταραγμένες εποχές, ανάμεσα στα πρόσωπα της νεοελληνικής μυθολογίας, καλλιτέχνες και πολιτικούς, αλλά κυρίως ανάμεσα στους Ελληνες, τις αγωνίες και τις προσδοκίες των οποίων, όπως και τα λάθη ή τις αδυναμίες τους ο καλλιτέχνης καθρέφτισε στο μουσικο-ποιητικό έργο του.
Είναι μια εκδήλωση που πάντα κρύβει ευφορία (όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσια παρουσία του Σαββόπουλου) και συγκίνηση (οι καλλιτέχνες δεν τη χρησιμοποιούν όπως οι πολιτικοί για να χειραγωγούν). Πρωτίστως, όμως, είναι ένα προοίμιο για να βυθιστούν οι ακροατές του, πλέον και αναγνώστες του, στις αναμνήσεις του, που έχουν καταγραφεί σαν μικρές παρλάτες: ο Σαββόπουλος τις είπε προφορικά στο μαγνητόφωνο, η καταγραφή τους δεν στέρησε την προφορικότητά τους.
Προσωπικά χαίρομαι και για κάτι άλλο: επειδή τα σαββοπουλικά κείμενα δεν είναι εξαπλουστευτικά, δεν ισοπεδώνουν τη ζωή που ανακαλούν. Ισα ίσα. Περιγράφουν με αδρά λόγια, με ευγένεια αλλά χωρίς φιοριτούρες τα πράγματα που οι παλιότεροι ζήσαμε. Αυτή η απλότητα της διατύπωσης που δεν πειράζει τη συνθετότητα των πραγμάτων είναι η εισφορά του Σαββόπουλου, μέσω της γλώσσας, στη ζωή μας. Κι είναι το πιο ωραίο δώρο.