Πολλά χρόνια πίσω. Καλοκαίρι του 2000. Παραλία Αγίας Μαρίνας στην Αίγινα και η συγκεκριμένη εικόνα δεν φεύγει από την οθόνη των ματιών τις τελευταίες ώρες. Στα ρηχά νερά ένας κολυμβητής κάνει τρέξιμο, ασκήσεις ενδυνάμωσης, αλλαγές κατεύθυνσης, κανονική προπόνηση. Πλησιάζω να δω καλύτερα και ναι, είναι ο Ανδρέας Σταματιάδης. Στα 65 του χρόνια. Ακριβώς σε αυτή την ηλικία. Γιατί εκείνο το περιστατικό συνέβη στις 16 Αυγούστου, την ημέρα των γενεθλίων του αξέχαστου (πλέον) ποδοσφαιράνθρωπου. «Ετσι πρέπει. Δεν το εγκαταλείπω ποτέ. Προσπαθώ και στις διακοπές να βρίσκομαι σε καλή κατάσταση με προπόνηση», αναφέρει και συνεχίζει να κοπιάζει στο νερό.
Αυτός ήταν ο Ανδρέας Σταματιάδης. Ενας που λάτρευε το ποδόσφαιρο. Ενας «κύριος» της μπάλας με ευαισθησίες μεγάλες. Χωρίς να… φωνάζει με τις κινήσεις ή τη συμπεριφορά του, δίχως να επιδιώκει μήπως και κερδίσει παραπάνω δημοσιότητα. Δεν την είχε ποτέ ανάγκη. Με απλά λόγια ήταν ένας «υπηρέτης» των ιδεών της ΑΕΚ και οσάκις του ζητήθηκε της εθνικής ομάδας.
Ουδέποτε αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην αγαπημένη του Ενωση. Μολονότι γνώριζε πως ακόμη και αν πήγαινε σούπερ από την άκρη του πάγκου όπως συνέβη το ’79, κάποιο ηχηρό όνομα θα ερχόταν και αυτός θα έπρεπε να κάνει στην άκρη. Και τι μ’ αυτό, αλήθεια; Ο Σταματιάδης χωρίς τουπέ, προφανώς «έφυγε» αθόρυβα χθες το ξημέρωμα και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αθόρυβα έζησε μια γεμάτη ποδοσφαιρική ζωή.
Το πόσο αποδεκτός ήταν το συνειδητοποίησαν όλοι όταν ανέλαβε τα ηνία της Εθνικής Ελπίδων, εκεί στα μισά της δεκαετίας του ’80. Ηταν σαν
ένας… καθηγητής με μαθητές ποδοσφαιριστές που αναζητούσαν παράθυρο στην ευκαιρία και αργότερα έκαναν καριέρα στα ελληνικά γήπεδα: Αλεξανδρής, Νιόπλιας, Νεντίδης, Σαββίδης, Καπουράνης, Μπορμπόκης και τόσοι άλλοι ταλαντούχοι που έφτιαξαν ένα σύνολο δυνατό, με καλή πορεία και αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στα τελικά του Ευρωπαϊκού του ’88. Εκεί, πρώτα αποκλείσαμε τους Ολλανδούς και μετά παλέψαμε επί ίσοις όροις τους Γάλλους αλλά η επιτυχία δεν ήρθε. Εκείνη η ομάδα, όμως, είχε έναν σκόρερ ολκής, τον Αρη Καρασαββίδη, έναν φορ-σαΐτα γιατί έτσι ήθελε να παίζει η ομάδα ο Σταματιάδης, με γρήγορη κίνηση στον χώρο και ποντάροντας στις αντεπιθέσεις. Κάτι που βόλευε στον υπέρτατο βαθμό τον Καρασαββίδη.
Παίκτης με θαυμαστές ικανότητες που ασφαλώς θα τον θυμούνται όσοι τον έζησαν εκείνα τα χρόνια που η μπάλα είχε κάτι το διαφορετικό. Οπως και διαφορετική ήταν η όλη συμπεριφορά του ταπεινού Ανδρέα Σταματιάδη κατά την όλη του διαδρομή.